ลูกไม้ลายสนธยา

ศิถีลากท่านมานั่งที่โต๊ะหยิบเอกสารมาวางตรงหน้าสั่งให้เซ็น ประพิมหายใจติดขัด ขอร้องให้ศิถีหยิบยามาให้ ศิถีหาว่าท่านแกล้งป่วย แต่ก็เดินไปหยิบขวดยามายื่นให้ตรงหน้า ท่านจะคว้าขวดยาแต่เธอดึงหลบ

“ถ้าอยากได้ก็เซ็นซะ ฉันไม่อยากรออีกแล้วแกเข้าใจไหม ฉันรอมาทั้งชีวิตเพื่อบ้านบ้าๆหลังนี้ ฉันต้องทนรับใช้อีแก่อย่างแกมานานเท่าไหร่ เพื่อให้ได้ครอบครองบ้านหลังนี้ นี่มันก็นานเกินไปแล้ว ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันอยากมีชีวิตที่ดีแล้วก็มีความสุขอยู่กับคนที่ฉันรัก”

ประพิมหายใจเข้าแทบไม่ได้แน่นหน้าอกไปหมด อึดใจทุกอย่างก็ดับวูบ ศิถีปล่อยให้ประพิมมีชีวิตรอดต่อไปไม่ได้จึงฉีดยาให้ที่หลังใบหู ทำให้ตอนผ่าพิสูจน์ศพเจอสารยานอนหลับเกินขนาดในกระแสเลือด

ooooooo

หลังจากประพิมตาย ศิถีกับนายหัววรงค์ช่วยกันพาตัวมานอนบนเก้าอี้โยกจัดท่าให้เหมือนนอนหลับอยู่ แล้วเอาผ้าเช็ดทุกอย่างเพื่อลบรอยนิ้วมือ จากนั้นนายหัวเทยานอนหลับจากในกระปุกทิ้งเหลือไว้แค่ไม่กี่เม็ด แล้วเก็บผ้าลูกไม้ใส่กล่องไว้อย่างเดิม เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เดือนพัตราฟังเรื่องที่ศิถีเล่าว่าฆ่าคุณยายอย่างไรก็ร้องไห้ไม่หยุด เธอรำคาญสั่งให้หยุดร้องได้แล้ว ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เดือนพัตราปล่อยโฮ ศิถีตวาดแว้ดให้หยุดร้อง แล้วบอกมาว่าจะใช้ผ้านี่เปิดประตูได้อย่างไร แล้วกระชากผ้าลูกไม้ไปจากมือเดือนพัตรา

“พวกแกไม่มีทางได้ไปอุตรกุรุทวีป ที่นั่นไม่ต้อนรับคนชั่วอย่างพวกแก”

ศิถีเงื้อมือตบ เดือนพัตราฮึดสู้คว้ามือไว้ผลักอีกฝ่ายกระเด็น พยายามลุกหนีแต่ขาเดี้ยงหนีได้ไม่กี่ก้าวถูกกระชากผมหน้าหงาย...

ด้านมรุตเพิ่งได้สอบถามจ่าสนิทหลังจากทำแผลเสร็จว่าไปทำท่าไหนถึงได้โดนทัศน์เทพจับตัวไปได้ เขาไปตามสืบเรื่องศิถีกำลังสะกดรอยตาม อยู่ดีๆไม่รู้ใครมาฟาดหัวสลบเหมือด ฟื้นขึ้นมาอีกทีถูกจับตัวไปไว้บ้านร้างแล้ว มรุตอยากรู้ว่าได้อะไรคืบหน้าเกี่ยวกับศิถีบ้าง

“มีชาวบ้านที่เคยอยู่หมู่บ้านเดียวกับคุณศิถี

บอกว่าคุณศิถีเคยเป็นเมียนายหัววรงค์ครับ”

มรุตตกใจมาก สั่งให้จ่าสนิทพาตำรวจกลับที่

ที่เขาตามศิถีไปวันนี้ ที่นั่นต้องเป็นที่ซ่อนตัวของนายหัวแน่ๆ ส่วนตนเองจะไปบ้านรัชดาพิพัฒน์...