ลูกไม้ลายสนธยา

ไม่นานนักศิถีลากตัวเดือนพัตราที่ขาเดี้ยงกลับมาหานายหัววรงค์ซึ่งเร่งให้รีบพาไปอุตรกุรุทวีปเพราะเขาเริ่มไม่ไหวแล้ว วโรชาแค้นเดือนพัตราที่มาทำร้ายพ่อคว้าปืนลุกพรวดเข้าไปเอาเรื่อง มรุตเข้ามาขวางเสียก่อนพร้อมกับเล็งปืนใส่เธออีกด้วย เธอตัดพ้อนี่เขาคิดจะยิงเธอหรือ มรุตพยายามกล่อมให้เธอวางปืน เขาไม่คิดจะทำร้ายอะไรเธออย่าทำผิดมากไปกว่านี้ เธอโวยวายว่ามันทำร้ายพ่อของเธอ ดังนั้นมันต้องโดนเอาคืน

“ที่นายหัวเป็นแบบนี้เพราะผม อย่าทำแบบนี้เชื่อผม ตอนนี้คุณยังไม่มีความผิดอะไรนอกจากคดีคอร์รัปชัน มันไม่ได้ร้ายแรงเท่ากับสิ่งที่คุณกำลังจะทำตอนนี้”

“ไม่...แหวนจะฆ่ามัน” พูดจบวโรชาลั่นไกกระสุนพุ่งเข้าหาเดือนพัตรา ก่อนที่กระสุนจะกระทบเป้าหมายเหมหิรัญญ์เข้าไปกอดเดือนพัตรารับกระสุนไว้เอง ปืน

ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ มรุตสบช่องพุ่งเข้าชาร์จวโรชาจะแย่งปืน แต่ปืนดันลั่นมรุตถูกยิงเต็มท้องถึงกับทรุด

“พี่มรุต...แหวนไม่ได้ตั้งใจ พี่มรุตแหวนขอโทษ” วโรชาสติแตกวิ่งหนีออกไปข้างนอก ฝนเทกระหน่ำไม่ขาดสาย เธอหนีไปไหนไม่รอดจ่าสนิทนำกำลังตำรวจตามมาสมทบจับตัวไว้ได้...

เดือนพัตรารีบเข้าไปประคองมรุตด้วยความเป็นห่วง เหมหิรัญญ์เห็นภาพบาดตาก็เจ็บจี๊ดในใจ ศิถีแค้นเดือนพัตราที่ทำให้นายหัวเจ็บหนัก คว้ามีดแทง

เหมหิรัญญ์รับมีดไว้ได้คมมีดบาดเลือดไหล ศิถียื้อมีดกับเขาแต่สู้แรงไม่ได้ถูกเขาบิดมือมีดร่วง จ่าสนิทเข้ามาพอดี เขาจึงส่งเธอต่อให้ เธอพยายามต่อสู้ขัดขืนแต่ก็หนีไม่รอด

ooooooo

เหมหิรัญญ์เอาอีกมือหนึ่งวางบนรอยมีดบาด เมื่อครู่ แผลหายไปเหมือนไม่เคยถูกคมมีดมาก่อน แล้วหันมองเดือนพัตราที่ดูแลมรุตด้วยความเป็นห่วง ทนดูต่อไปไม่ไหวเดินเลี่ยงออกไปเงียบๆ เธอหันมาเห็นก็ร้องเรียกไว้ ขอให้ช่วยมรุตด้วย เขากลั้นใจเดินกลับมาช่วย ใช้มือทาบบนแผลถูกยิง แผลหายเป็นปลิดทิ้ง

นอกจากนี้เหมหิรัญญ์ยังลูบไปที่หัวเดือนพัตราช่วยรักษาแผลแตกจากถูกวโรชาฟาดหัว เธอไม่กล้าสบตาเขากลัวจะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา เหมหิรัญญ์รักษาแผลให้ทั้งคู่เสร็จลุกขึ้นจะไป เดือนพัตราขอบคุณเขาที่กลับมาช่วยเธอและมรุต

“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะมาที่นี่ เรามาตามสัญญาที่เราให้ไว้ว่าจะปกป้องท่านให้ผ่านเรื่องต่างๆเหล่านี้ ต่อจากนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวท่านและโชคชะตา ขอให้ท่านโชคดีและมีความสุขกับคนที่ท่านรัก”

“เหมมันไม่ใช่...”

“ท่านไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วเดือนพัตรา เราดีใจที่ท่านมีความสุข คุณมรุตจะดูแลและปกป้องท่าน ลาก่อนเดือนพัตรา” เหมหิรัญญ์หายวับเข้าไปในกระจกไม่ทันให้เดือนพัตราอธิบายอะไร

“ฉันขอโทษ ฉันรักคุณเหมหิรัญญ์” เดือนพัตราพึมพำทั้งน้ำตา มรุตต้องดึงเธอมากอดไว้อย่างปลอบใจ

เหมหิรัญญ์เดินพ้นประตูกาลก็หันกลับไปมองอีกครั้ง เห็นมรุตกอดเดือนพัตราอยู่ก็ยิ่งช้ำใจ