ลูกไม้ลายสนธยา

วโรชาเหนี่ยวไกปืนกระสุนเฉี่ยวหัวเดือนพัตราไปเส้นยาแดงผ่าแปด เสียงปืนดังสนั่นทำให้ปลาทูตกใจถึงกับทำมือถือร่วง รอให้ใครมาช่วยต่อไปไม่ไหวตัดสินใจไปช่วยเจ้านายสาวด้วยตัวเอง

วโรชาตรงเข้าไปแย่งผ้าลูกไม้จากมือเดือนพัตรา สองสาวยื้อแย่งผ้าลูกไม้กันจังหวะหนึ่งเดือนพัตราคว้าเศษกระถางต้นไม้ที่แตกมาได้ ปาดมือที่ถือปืนของ

วโรชาจนปืนหล่น เธอทั้งโกรธทั้งเจ็บพุ่งเข้าไปตบตี

อีกฝ่ายอุตลุด เดือนพัตราได้แต่ปัดป้อง เสียหลักล้มไปใกล้ปืน หันไปคว้า วโรชาพุ่งถึงตัวเสียก่อน ปลาทูเข้ามาช่วยกระชากยัยตัวแสบออกห่าง เดือนพัตราคว้าปืนได้ยิงขู่ขึ้นฟ้า

“เลิกบ้าได้แล้วคุณวโรชา”

“เอาซี้ นังเดือน ถ้าแกกล้า แกก็ยิงฉันเลย เอาเลย” ไม่ท้าเปล่าวโรชาเดินเข้าหาเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่กล้า ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลาย ศิถีเข้ามาขัดจังหวะ เดือนพัตราดีใจคิดว่าเธอมาช่วยตัวเองเดินเข้าไปหา วโรชา สบช่องคว้าไม้แถวนั้นฟาดใส่ ปลาทูร้องเตือนแต่ไม่ทัน เดือนพัตราถูกไม้ฟาดเต็มหัวหมดสติ ศิถีตกใจต่อว่า

วโรชาว่าทำบ้าอะไร เธอตอบอย่างไม่สะทกสะท้านว่ามันสมควรโดนแบบนี้...

ขณะที่เดือนพัตราตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน มรุตได้ตำแหน่งจากมือถือของจ่าสนิทว่าอยู่แถวตลาดใกล้หมู่บ้านทอผ้า จึงรีบยกกำลังตำรวจไปที่นั่น

ooooooo

ท้องฟ้าคำรามคล้ายฝนจะตกหนัก ลมเริ่มพัดแรงขึ้น เดือนพัตราที่ยังหมดสติเลือดอาบเต็มหน้าถูกมัดมือไพล่หลังโดยมีปลาทูในสภาพถูกมัด

เช่นกันนั่งร้องไห้คร่ำครวญว่าศิถีคิดจะทำอะไรกับคุณเดือน

“ไม่ใช่เรื่องของแก แส่หาเรื่องเอง หุบปากแล้วก็เงียบๆไปซะ” ศิถีเงื้อมือขู่จะตบ ปลาทูกลัวมากหลบแทบไม่ทัน วโรชาต้องการให้ฆ่าเดือนพัตราทิ้งในเมื่อเราได้ผ้าลูกไม้แล้ว นายหัววรงค์ซึ่งนั่งบนรถเข็นถือผ้าลูกไม้อยู่

“เพราะความใจร้อนของแกยัยแหวน เรามีผ้าก็จริงแต่ถ้าไม่มีเดือนพัตรา เราก็ไม่รู้วิธีใช้อยู่ดี”

วโรชาฮึดฮัดไม่พอใจที่พ่อไม่ยอมให้เล่นงานเดือนพัตรา...

ในเวลาเดียวกันที่อุตรกุรุทวีป เหมหิรัญญ์ไม่นิ่งพอจะนั่งสมาธิต่อไปได้ เรขรุจีที่นั่งสมาธิอยู่ข้างๆพลอยเสียสมาธิไปด้วย ถามว่ามนุษย์ผู้นั้นรบกวนใจเขาอยู่ใช่ไหม เขาพยักหน้ารับคำ

“ท่านกลับไปดูมากับตาแล้วไม่ใช่หรือว่าเธอมีความสุขดี มีเหตุอันใดที่ต้องเป็นกังวล ท่านทิ้งเรื่องราวแห่งชมพูทวีปเสียเถอะ” คำพูดของเรขรุจีทำให้เหม-หิรัญญ์สงบลงได้ หลับตานั่งสมาธิต่อไป เธอยิ้มพอใจที่เห็นเขาพยายามลืมเดือนพัตราให้หมดไปจากใจ...