ลูกไม้ลายสนธยา

“อีเดือน มึงไม่ตายดีแน่” พูดจบศิถีไล่ตามเดือนพัตราไป...

ในขณะที่เดือนพัตราหนีไปซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของ มรุตพยุงจ่าสนิทออกมาจากที่ถูกกักตัว ทัศน์เทพปรี่มาดักหน้าสาดกระสุนใส่ ผู้กองหนุ่มดึงจ่าสนิทหลบพร้อมกับยิงต่อสู้ ทั้งคู่ถูกคมกระสุนของอีกฝ่ายปืนหลุดมือ ทัศน์เทพพุ่งไปหยิบปืนแต่มรุตกระโจนใส่เสียก่อน สองคนต่อสู้กันด้วยมือเปล่าผลัดกันรุกผลัดกันรับ

สุดท้ายฟ้าไม่เข้าข้างคนชั่ว ทัศน์เทพพ่ายแพ้ถูกมรุตอัดคว่ำ เขาเห็นตัวเองสู้ไม่ได้ขยับจะหนี ตำรวจที่ตามมาสมทบช่วยกันคุมตัวไว้ ทัศน์เทพไม่ยอมให้จับต่อสู้ขัดขืน มรุตจำต้องยิงขาข้างหนึ่งทำให้หนีไม่ได้...

ทางด้านศิถีเดินหาเดือนพัตราไปทั่วบ้านแต่ไม่พบ นึกถึงห้องเก็บของขึ้นมาได้ตามไปดู พบว่าหน้าประตูห้องไม่ได้ล็อกกุญแจจึงมั่นใจว่าเธอต้องเข้าไปขังตัวเองอยู่ในนี้ ทุบประตูปังๆเรียกให้ออกมา เดือนพัตรามองไปที่ประตูห้องเก็บของที่ถูกเขย่าอย่างแรงพร้อมกับเสียงเกรี้ยวกราดสั่งให้เปิดของศิถี รีบเดินไปยังสลักลับจะเปิดไปห้องใต้ดินแต่ไม่ทันกาล ศิถีพังประตูเข้ามาเสียก่อน เดือนพัตราถอยกรูดเพราะเห็นมีดในมืออีกฝ่าย

“หนีนักใช่ไหม” ศิถีเข้ามาตบตีเดือนพัตราอุตลุด “ขานี่ใช่ไหมที่มันพาแกหนี” ไม่พูดเปล่าแม่บ้านจอมโหดเอามีดแทงขา เดือนพัตราร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ศิถีสั่งให้เธอบอกวิธีข้ามไปอุตรกุรุทวีป นายหัวเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เธอยืนกรานถึงตายก็ไม่ยอมบอก ศิถีทรุดตัวลงนั่งข้างๆเอามีดไล้ไปบนใบหน้าสวยๆ ของอีกฝ่าย

“ทำไมแกต้องทำแบบนั้นกับยายฉัน”

“ฉันทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อีแก่นั่นมันใจเสาะเอง...วันนั้นฉันไม่ได้ไปต่างจังหวัดอย่างที่ทุกคนคิดหรอก” จากนั้นเรื่องราวในวันที่ประพิมเสียชีวิตก็พรั่งพรูออกจากปากศิถี คืนนั้นเธอรอจนปลาทูเอายาก่อนนอนมาให้ประพิมกินเรียบร้อยแล้วไปเข้านอน ทิ้งให้อดีตประมุขบ้านรัชดาพิพัฒน์นั่งทอดอารมณ์อยู่บนเก้าอี้โยกเพียงลำพัง ศิถีที่แอบมองอยู่ตลอดก็ออกจากที่ซ่อนเข้ามาหา ท่านแปลกใจมากที่เห็นเธอ

“อ้าวศิถี ไหนบอกว่าไปทำธุระที่กรุงเทพฯ”

“ศิถีเป็นห่วงคุณท่านน่ะค่ะ เลยรีบกลับมา”

ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ศิถีกลับมาเพื่อบังคับให้ประพิมเซ็นเอกสารขายบ้านหลังนี้ให้นายหัววรงค์ ท่านไม่เซ็นลุกหนี แต่เกิดหน้ามืดต้องทรุดลงนั่งอย่างเดิม ศิถีสั่งให้เซ็นๆให้เสร็จ เธอขี้เกียจรออีกต่อไปแล้ว ท่านยืนกรานว่าต่อให้ต้องตายเธอกับนายหัวก็ไม่มีวันได้บ้านหลังนี้ ศิถีเอาปากกายัดใส่มือประพิม สั่งซ้ำอีกครั้งให้เซ็นเอกสาร ท่านปัดเอกสารทิ้งพลาดไปโดนกล่องใส่ผ้าลูกไม้หล่น พยายามกัดฟันเดินหนี