ลูกไม้ลายสนธยา

มรุตเดินมาที่รถตัวเองกำลังจะกลับ วโรชาตามมาแสดงความยินดีกับเขาด้วยในที่สุดก็ได้ความรักจากเดือนพัตราอย่างที่ต้องการ เขาได้แต่มองเธอนิ่งไม่ตอบอะไร

“ทำไม...ทำไมพี่มรุตถึงให้ความรักแบบนั้นกับแหวนบ้างไม่ได้ ทั้งๆที่แหวนก็รักพี่มรุตมาก เดือนพัตราดีกว่าแหวนตรงไหน” วโรชาตัดพ้อน้ำตาคลอเบ้า มรุตเข้าใจความรู้สึกของเธอเพราะสิ่งที่ตัวเองได้รับไม่ใช่ความรักจากเดือนพัตราอย่างที่เธอเข้าใจ

“พี่ขอโทษนะแหวน พี่รู้ว่าแหวนรู้สึกเจ็บขนาดไหน พี่รับความรักจากแหวนและตอบกลับได้แค่พี่น้องเท่านั้น เป็นอย่างอื่นพี่คงทำไม่ได้” พูดจบมรุตขึ้นรถ ขับออกไป วโรชามองตามจนลับสายตาแล้วหันกลับไปมองตัวบ้าน

“ทุกอย่างเป็นเพราะแกนังเดือน ถ้าไม่มีแกสักคนเรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้น” วโรชาเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น...

ทางฝ่ายเดือนพัตราเปิดประตูห้องเหมหิรัญญ์เข้าไปไม่เห็นแม้เงาของเขารู้สึกใจหาย เดินไปดูที่เตียงนอนพบดอกวิกสิตาวางอยู่ข้างกำไลข้อมือวงนั้น น้ำตาซึมกับสิ่งที่เขาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ศิถีเมียงๆมองๆ ไม่เห็นเหมหิรัญญ์อยู่ในห้อง เข้ามาถามว่าเขาไม่อยู่หรือ เธอรีบกะพริบตาถี่ให้น้ำตาไหลกลับ บอกว่าเขาไปแล้ว ไม่กลับมาอีกแล้ว แม่บ้านตัวแสบถึงกับยิ้มสะใจที่แยกทั้งคู่ออกจากกันสำเร็จ

ศิถีเก็บความยินดีนี้ไว้คนเดียวไม่ไหว หลบออกไปหานายหัววรงค์เพื่อแจ้งข่าวน่ายินดีนี้ด้วยตัวเอง เขาหัวเราะชอบใจแบบนี้ก็เท่ากับไม่มีใครช่วยเดือนพัตราอีกแล้ว...

ขณะที่เดือนพัตราไม่ล่วงรู้ กำลังตกเป็นเป้าของศิถีกับนายหัววรงค์ เหมหิรัญญ์ที่อยู่ในอุตรกุรุทวีปเอาแต่นั่งซึมไม่ยอมแตะต้องยาที่เรขรุจีปรุงมาให้กิน เธอพยายามขอร้องให้กินเขาเอาแต่นั่งนิ่ง ราเมศซึ่งยืนมองดูอยู่เห็นเธอทุกข์ใจเรื่องเหมหิรัญญ์ก็พลอยเป็นทุกข์ไปกับเธอด้วย

“ท่านจะเป็นเช่นนี้อีกนานเท่าไหร่เหมหิรัญญ์ มนุษย์ผู้นั้นไม่ได้รักท่านแล้ว”

“เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าความรักจะเป็นเช่นนี้ มันทำให้เรามีความสุขอย่างที่เราไม่เคยสัมผัสมาก่อน แต่เมื่อทุกข์ ทำไมมันถึงทำให้เราทรมานได้ถึงเพียงนี้ เราพยายามแล้วรุจี พยายามที่จะลืม”

“เราเข้าใจท่าน เหมหิรัญญ์”

เหมหิรัญญ์เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยที่เรขรุจีมีให้ก็ขอโทษเธอด้วยที่เธอดีกับเขาทุกอย่างแต่เขาไม่อาจรับรักเธอเพื่อตอบแทนความดีเหล่านั้นได้ เรขรุจีไม่เคยถือโทษโกรธเขา เข้าใจดีว่าไม่มีใครฝืนความรู้สึกของตัวเองได้ หากเขารู้สึกผิดต่อเธอจริงๆ ช่วยกินยาที่เธอปรุงให้จะได้ไหม เขาหยิบยามากินโดยไม่อิดออด อึดใจเดียว ร่างกายและหน้าตาของเขากลับมาผ่องใสเหมือนตอนก่อนป่วย