ลูกไม้ลายสนธยา

ยามค่ำในชมพูทวีป เดือนพัตรายืนหน้าเศร้าอยู่ในสวนบ้านรัชดาพิพัฒน์ มองผ้าลูกไม้ลายสนธยาในมือพลางย้ำกับตัวเองว่าต้องมีความสุขทั้งที่ในใจรู้สึกตรงกันข้าม วโรชาที่ซุ่มดูอยู่เห็นผ้าลูกไม้ในมือเธอ

“ผ้าลูกไม้นั่น มันจะเหมาะเจาะอะไรขนาดนี้”...

ในระหว่างที่เดือนพัตรามีแขกไม่ได้รับเชิญยามวิกาล มรุตเห็นจ่าสนิทหายตัวไปตั้งแต่เช้า ลองโทร.ตาม ปรากฏว่าคนรับสายเป็นทัศน์เทพทั้งตกใจและแปลกใจมือถือของจ่าสนิทไปอยู่ที่เขาได้อย่างไร

“ถ้าไม่อยากให้คู่หูแกตายก็รีบมารับมัน ก่อนที่มันจะกลายเป็นศพ รีบมานะผู้กอง” ทัศน์เทพไม่รอฟังคำตอบวางสายไปเลย มรุตร้อนใจมากเรียกจ่าเวรมาหา

“ค้นหาสัญญาณโทรศัพท์ของจ่าสนิทว่าอยู่ที่ไหน”...

เดือนพัตราเหม่อมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวระยิบระยับ คิดถึงเหมหิรัญญ์จับใจแต่ต้องหักห้ามใจไว้ หันหลังจะกลับเข้าบ้านเจอวโรชายืนอยู่นิ่วหน้าแปลกใจดึกดื่นป่านนี้มาที่นี่ทำไม มีธุระอะไรหรือ วโรชามองไปที่ผ้าลูกไม้ในมือเธอสั่งให้เอามาให้ เดือนพัตรายืนนิ่งไม่ทำตาม วโรชาเข้าไปกระชากมันจากมือ แต่เธอหลบทัน

“ฉันบอกให้เอามา เรื่องมันจะได้จบๆไปสักที” วโรชาไม่พูดเปล่าพุ่งเข้าหาอีก เดือนพัตราหลบได้อีกครั้งจนฝ่ายแรกคว้าลมหน้าคะมำ ยืนยันว่าไม่ให้ผ้าผืนนี้เด็ดขาด

“ไม่ให้งั้นเหรอ...ได้ ขอดีๆแล้วไม่ให้ใช่ไหม” วโรชาชักปืนออกมาพร้อมย่างสามขุมเข้าหา เดือนพัตราถอยกรูดไปชนกระถางต้นไม้ตกแตก

ooooooo

ปลาทูกำลังไล่ปิดหน้าต่างในบ้านได้ยินเสียงกระถางตกแตกก็ใจคอไม่ดีคิดว่าเป็นโจร รีบเดินไปดูตรงทิศทางต้นเสียงเห็นวโรชากำลังเล็งปืนใส่เดือน-พัตราตกใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี หันรีหันขวางนึกถึงจ่าสนิทขึ้นมาได้รีบโทร.หาแต่ไม่มีใครรับสาย เธอยิ่งกระวนกระวายใจอย่างหนัก

ฝ่ายวโรชายังคงเอาปืนเล็งเดือนพัตราขู่ให้ส่งผ้าลูกไม้ให้ เดือนพัตราอยากรู้ว่าถ้าเธอได้ผ้าผืนนี้ไปจะทำอะไรกับมันได้ วโรชาเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าผ้านี่ช่วยพ่อของเธอได้ เธอก็ต้องเอามันไปให้ท่าน

เดือนพัตราถึงบางอ้อนี่แสดงว่าเธอรู้ว่านายหัววรงค์อยู่ที่ไหน เธอยอมรับว่าใช่

“ฉันรำคาญเต็มทีแล้วที่ต้องทำเป็นดีกับแกฉันต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนแกรู้ไหมที่ต้องเห็นแกอี๋อ๋ออยู่กับพี่มรุต แกแย่งความรักไปจากฉัน ฉันอยากจะฆ่าแก ฆ่าให้มันตายๆไปสักทีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไอ้ผ้าบ้านี่”