ลูกไม้ลายสนธยา

แก้วเพชรรู้ข่าวลูกสาวถูกจับรีบมาเยี่ยมถึงห้องขัง ต่อว่าลูกว่าเคยเตือนแล้วใช่ไหมไม่ให้ไปยุ่งกับพ่อ จังหวะนั้นมรุตตามเข้ามา เธอเห็นเขาเดินตัวปลิวร้องทักว่านี่เขาไม่เป็นอะไรหรือ

“ไม่ครับ ตอนนี้ผมว่าคุณแหวนตั้งสติแล้วก็คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นให้ดีนะครับ คดีของคุณก็มีแค่เรื่องคอร์รัปชัน การวางระบบคอมพิวเตอร์ในรุมิหรา ส่วนเรื่องคดีกมลทิพย์มีหลักฐานมากพอที่สรุปได้ว่าคุณไม่เกี่ยวข้อง ส่วนเรื่องที่บ้านรัชดาพิพัฒน์เมื่อคืน คุณเดือนก็ให้ปากคำว่าคุณไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้”

วโรชาทั้งตกใจปนแปลกใจที่เดือนพัตราให้การเป็นประโยชน์กับตัวเธอ แก้วเพชรเห็นว่าคดีลูกสาวไม่ร้ายแรงก็ขอประกันตัวลูกออกไป จากนั้นไม่นาน สองแม่ลูกพากันกลับบ้าน วโรชาอยากรู้ว่าตอนนี้พ่อเป็นอย่างไรบ้าง แก้วเพชรเล่าว่าตอนนี้เขานอนพะงาบๆ อยู่ที่โรงพยาบาล ความจริงน่าจะตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอดจะได้ไม่ไปก่อเรื่องที่ไหนอีก วโรชาขอร้องแม่อย่าว่าอะไรพ่ออีกเลย จะดีจะชั่วท่านก็เป็นพ่อของเธอ

“แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นอะไร ฉันก็แม่แกนะ แกเคยเห็นหัวเคยรักฉันบ้างหรือเปล่าฮะ” แก้วเพชรน้อยใจ

“คุณแม่ก็เป็นแม่แหวนทำไมแหวนจะไม่รักล่ะคะ ตอนนี้เราก็มีกันอยู่สองคน อย่าทะเลาะกันเลยได้ไหมคะ” วโรชาโผกอดแม่ไว้ สองแม่ลูกกอดกันกลม...

เมื่ออยู่ลำพังคนเดียวในห้อง วโรชานึกถึงมรุต บอกว่าเดือนพัตราให้ปากคำว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่บ้านรัชดาพิพัฒน์เมื่อคืน ถึงกับน้ำตาไหลไม่คิดว่าสิ่งเลวร้ายที่ตัวเองทำจะมีคนให้อภัย

“ทำไมเธอต้องดีกับฉันเดือนพัตรา เธอต้องเกลียดฉันสิ ต้องเกลียดฉันต้องแค้นฉัน”

เมื่อได้คิดทบทวนแล้วทบทวนอีก วโรชาตัดสินใจมาหาเดือนพัตราที่บ้านเพื่อขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองก่อไว้ แต่อดสงสัยไม่ได้ทำไมเธอถึงไม่เอาเรื่องกับตน เธอเห็นว่าทุกคนต่างได้รับผลจากสิ่งที่ตัวเองก่อไว้หมดแล้ว ส่วนเธอเองก็ปลอดภัยดีจึงคิดว่าการให้อภัยน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“บางทีฉันก็คิดนะว่าเธอทำแบบนี้ทำไม มันทำให้ฉันรู้สึกผิด ยิ่งกว่าการที่ฉันจะฆ่าเธอซะอีก ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนแบบเธออยู่บนโลกใบนี้”

“วันนี้ถ้าคุณวโรชารู้สึกผิด ฉันมีเรื่องเดียวที่อยากจะขอร้อง ฉันอยากให้คุณวโรชาเก็บเรื่องผ้าลูกไม้ไว้เป็นความลับได้ไหมคะ”

วโรชานิ่งคิดอยู่อึดใจก่อนจะรับปาก สองสาวต่างยิ้มให้กันอย่างมีไมตรี...