ลูกไม้ลายสนธยา

ไม่นานนักเดือนพัตราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จลงมาที่ห้องโถงอีกครั้ง เจอปริทัศน์กำลังเล่าเรื่องสถาปัตย– กรรมของบ้านให้เจี๊ยบฟัง สองคนคุยกันกะหนุงกะหนิง เดือนพัตราเห็นแล้วนึกถึงตัวเองกับเหมหิรัญญ์ตอนที่มีความสุขด้วยกัน ถึงกับน้ำตาซึมต้องหลบออกมานอกบ้านไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา...

ยิ่งใกล้วันขึ้น 15 ค่ำที่ดวงจันทร์บนผ้าลูกไม้กับดวงจันทร์บนประตูกาลจะเคลื่อนมาทับกันทำให้มนุษย์บนชมพูทวีปสามารถเดินทางไปอุตรกุรุทวีปได้ เดือนพัตรายิ่งคิดถึงชายคนรัก เหมหิรัญญ์ซึ่งอยู่ที่อุตรกุรุทวีปก็รู้สึกไม่ต่างกัน คิดถึงเธอแทบทนไม่ไหวแต่ต้องข่มเอาไว้...

ในที่สุดถึงวันพระจันทร์เต็มดวง คนที่ทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหวคือเดือนพัตรา ตัดสินใจใช้ผ้าลูกไม้ไขประตูกาลข้ามไปยังอุตรกุรุทวีปเพื่อจะปรับความเข้าใจกับเหมหิรัญญ์ แต่เขาไม่ยอมออกมาพบ เธอเจอแต่เรขรุจีกับอัศวเทวาที่พยายามไล่เธอกลับ แถมขู่ถ้าไม่กลับไปดีๆจะจับตัวไว้ตามกฎของที่นี่ เหมหิรัญญ์ไม่อยากให้เธอโดนจับจึงเข้ามาขอร้องอัศวเทวาให้ปล่อยเธอไป

“ฉันกลับไปแน่นอน แต่ฉันแค่อยากจะพูดอะไรกับคุณสักหน่อยได้ไหมคะเหม”

เหมหิรัญญ์ไม่มีอะไรจะพูดด้วยไล่เธอกลับแล้วหันหลังจะไป เธอคว้ามือเขาไว้ เธอมาที่นี่ก็เพื่อจะมาขอโทษและขอบคุณเขาสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา เธออยากให้เราจากกันด้วยดีไม่มีอะไรติดค้าง ไม่อยากให้เราโกรธกัน ขอให้เขายกโทษให้ อย่างน้อยเวลาที่เธอคิดถึงเขาจะได้นึกถึงรอยยิ้มไม่ใช่ความเฉยชาแบบนี้ เขาดึงมือเธอออกหันหลังเดินจากไป เดือนพัตราเสียใจที่เขาหมางเมิน หันไปทางอัศวเทวา

“ในเมื่อผ้าผืนนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้มนุษย์จากดินแดนของฉันต้องเข้ามาวุ่นวายกับดินแดนของคุณ ฉันขอคืนผ้าผืนนี้ให้กับคุณ” เดือนพัตรายื่นผ้าลูกไม้ลายสนธยาให้อัศวเทวาแต่สายตาจับจ้องไปที่เหมหิรัญญ์ซึ่งยังคงเดินจากไปช้าๆ “เพื่อที่มนุษย์จากชมพูทวีปจะได้ไม่ต้องเดินทางมายังอุตรกุรุทวีปอีก”

“เมื่อไหร่ที่มนุษย์ในชมพูทวีปรักษาความดี มนุษย์เหล่านั้นก็จะมายังดินแดนแห่งนี้ได้โดยไม่ต้องใช้ผ้าลูกไม้ผืนนี้ด้วยซ้ำ” อัศวเทวายิ้มให้เดือนพัตราซึ่งมีออร่าสีขาวคลุมตัวอยู่ทำให้ท่านตระหนักว่าผู้หญิงจากชมพูทวีปคนนี้เป็นคนดีอย่างที่เหมหิรัญญ์เคยเล่าให้ฟัง เธอมองไปยังเหมหิรัญญ์ที่หันหลังให้เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อจดจำภาพคนรักเอาไว้ให้ได้มากที่สุดก่อนจะเดินเข้าประตูกาลที่กำลังปิดลง