ลูกไม้ลายสนธยา

เหมหิรัญญ์หันมองประตูกาลที่ปิดสนิทด้วยใจสลายไม่แพ้เดือนพัตราเช่นกัน เรขรุจีสงสารทั้งคู่จับใจ รู้ว่าสองคนนั่นยังรักกันมาก ตัดสินใจสารภาพผิดกับเขาว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้เดือนพัตราแสดงท่าทีหมางเมินกับเขา และยังขอให้เธอสละความรักเพื่อช่วยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป...

หลังคิดทบทวนอย่างหนัก ในที่สุดเหมหิรัญญ์ขออนุญาตอัศวเทวาไปอยู่กับคนรักในดินแดนชมพูทวีป เขาเข้าใจดีว่าถ้าไปอยู่ที่นั่นอายุขัยของเขาจะสั้นลงเหมือนกับมนุษย์คนอื่นๆของที่นั่น จะต้องทรมานจากการเจ็บป่วย จิตของเขาจะต้องทรมานด้วยการจากลาดั่งเช่นมนุษย์ทั่วไปในดินแดนแห่งนั้น เขายินดีสละทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับเดือนพัตรา ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ อัศวเทวาถึงกับอึ้ง นี่ความรักทำให้เขายอมได้ถึงเพียงนี้หรือ

“จงจำเอาไว้เหมหิรัญญ์ ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใด ความดีเท่านั้นที่จะทำให้ท่านพบกับความสุขที่แท้จริง จงนำความดีของท่านส่งต่อไปยังมนุษย์ผู้หลงผิด ให้ความดีเป็นแสงสว่างนำพาผู้คนให้กลับมาสร้างความดีอีกครั้ง”...

เดือนพัตราตื่นขึ้นตอนเช้าพบดอกวิกสิตาวางอยู่บนหัวเตียงก็รู้ทันทีว่าเหมหิรัญญ์กลับมาหา ทันทีที่เจอหน้าสองคนโผกอดกันด้วยความรักเต็มหัวใจ เขาให้สัญญาว่าจากนี้ไปจะไม่ไปไหนจะอยู่กับเธอที่นี่ตลอดไป

ooooooo

–อวสาน–