ดวงใจขบถ
ตอนที่ 9
เจ้าอุ่นคำอ้าปากจะเถียงอีก เจ้าหลวงรีบยกมือ ห้ามทั้งคู่
“พอที เจ้าพี่ มหาเทวี เฮาขอ อย่ามาทะเลาะเบาะแว้งกันอีกเลย ส่วนเรื่องของลูกเฮา เฮาขอกลับไปสอบถามความจริงให้กระจ่างก่อน แล้วเฮาจะตัดสินทุกอย่างให้ยุติธรรมที่สุด”
“เจ้าหลวงสัญญาแล้วนะเจ้าค่า หวังว่าเจ้าหลวงคงจะไม่คืนคำ”
“เจ้าพี่ก็รู้ว่าเฮาไม่เคยทำแบบนั้น”
“งั้นพี่ขอลาไปเก็บของที่ห้องก่อน เดี๋ยวจะได้เดินทางกลับคุ้มเสียที” เจ้าอุ่นคำตวัดสายตามองมหาเทวีอย่างไม่พอใจ ก่อนจะออกจากห้องไป
“แล้วเรื่องประชุมกับพี่น้องชาวเมืองจายวันพรุ่งล่ะเจ้าค่า เจ้าหลวง”
เจ้าหลวงชะงักก่อนจะดึงอกานซิงห์ไปคุยอีกมุมในห้องเพื่อไม่ให้มหาเทวีได้ยิน “โทร.ไปบอกทุกคนว่าขอยกเลิกการประชุมไปก่อน”
“เจ้าค่า เจ้าหลวงท่าทางเครียดๆ มีอะไรอีก รึเปล่าเจ้าค่า”
“เจ้านี่สมกับเป็นองครักษ์คู่ใจของเฮา เฮาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากทางไทยแจ้งมาว่านายพลอังกูส่งมือสังหารลักลอบผ่านเข้ามาในประเทศไทยแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงนะเจ้าค่า ยุพราชคอยดูแลคุ้มอยู่ เขาน่าจะรับมือกับมือสังหารได้”
“แต่เจ้าพี่อุ่นคำเพิ่งบอกว่ายุพราชปะทะกับทหารไทยจนได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคงไม่สามารถดูแลคุ้มได้”
“ถ้างั้นข้าเฮาจะรีบไปบอกทุกคนให้เก็บของเตรียมตัวกลับกันคืนนี้เลยเจ้าค่า” อกานซิงห์กลับออกไปด้วยท่าทีร้อนรนเป็นห่วงลูกชาย
ooooooo
อ่อนคำเป็นห่วงยุพราชตั้งแต่เมื่อคืนจนนอนไม่หลับ เช้านี้เธอนำอาหารไปให้เขาแต่เจอเจ้าจ้อยยืนละล้าละลังมีอาการลังเลอยู่หน้าห้อง
“เจ้าจ้อยมาเยี่ยมยุพราชหรือเจ้าค่า เดี๋ยวข้าเฮาเปิดประตูให้นะเจ้าค่า”
“ไม่ต้องดีกว่า”
“ทำไมล่ะเจ้าค่า ถ้าเขารู้ว่าเจ้าจ้อยมา เขาคงดีใจและหายป่วยเร็วแน่ๆ”
“เฮาไม่แน่ใจว่าเฮาจะมองหน้าเขาได้สนิทใจรึเปล่า ครั้งนี้ยุพราชทำเกินไปมากทีเดียว เจ้าคอยดูแลเขาให้ดี เมื่อเจ้าพ่อกลับเมื่อไหร่ จะได้ชำระความกัน”
“เจ้าจ้อยอย่าทำโทษเขาเลย เขาทำไปเพื่อปกป้องเกียรติของเจ้าจ้อยนะเจ้าค่า”
“เขาใช้เป็นข้ออ้างเพื่อฆ่าหมวดพสุมากกว่า ถ้าหมวดพสุอ่อนแอกว่านี้ ก็คงจะถูกเขาฆ่าตายไปแล้ว”
“ข้าเฮาอยากขอร้องให้เจ้าจ้อยคิดถึงความดี ความจงรักภักดีของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาด้วยนะเจ้าค่า ต่อไปข้าเฮาจะคอยตักเตือนเขาเอง เจ้าจ้อยอย่าโกรธเขาเลยนะเจ้าค่า”
“นี่เจ้ารักยุพราชขนาดนี้เลยหรืออ่อนคำ”
“เจ้าค่า”
“โธ่เอ๋ย...เพื่อเห็นแก่เจ้า เฮาจะไม่เอาเรื่องกับยุพราชก็ได้ แต่เฮาคงให้เขาเป็นทหารองครักษ์เฮาไม่ได้อีกแล้ว”
“เท่านี้ก็ดีมากแล้วเจ้าค่า”
อ่อนคำร้องไห้กระซิก เจ้าจ้อยดึงตัวเข้ามากอดปลอบเพราะเข้าใจหัวอกลูกผู้หญิงด้วยกันเป็นอย่างดี
