ดวงใจขบถ

เมื่อตั้งสติได้เจ้าจ้อยวิ่งกระหืดกระหอบลงมาชั้นล่างเจออ่อนคำที่กำลังจะวิ่งสวนขึ้นไปพอดี

“เจ้าจ้อย! มีเรื่องอะไรหรือเจ้าค่า วิ่งลงมาหน้าตาตื่น”

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วน่ะสิอ่อนคำ ยุพราชจับได้ว่าหมวดพสุแอบเข้ามาหาเฮา กำลังสู้กันอยู่ข้างหน้า”

“สู้กันเลยหรือเจ้าค่า ตายแล้วๆ ทำไมไม่คุยกันดีๆ เพื่อนกันแท้ๆ”

“รีบไปห้ามเร็ว”

เจ้าจ้อยกับอ่อนคำจูงมือกันวิ่งไปห้ามยุพราชกับพสุ แต่ไม่มีใครฟังสักคน ลุมพูกับจ่อแตได้ยินเสียงผิดปกติออกมาดู แล้วตกใจกันใหญ่ที่เห็นยุพราชต่อสู้กับคนนอกคุ้ม จึงจะให้ทหารเข้าไปช่วยยุพราช แต่เจ้าจ้อยห้ามไว้

“วางมีดเถอะยุพราช ยอมรับความจริงว่าแกผิดที่สร้างเรื่องป้ายสีว่าฉันทิ้งเจ้าจ้อยไว้ที่ชายแดน”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของแก แกไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเจ้าจ้อย เจ้าจ้อยไม่ใช่ของแก ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เจ้าจ้อยเป็นของฉัน”

ยุพราชโถมตัวเข้าไปหาพสุอีกครั้ง แต่คราวนี้พสุพลาด หลบช้าไปเสี้ยววินาทีทำให้โดนคมมีดคูกรีเฉี่ยวเข้าที่แขนจนเสื้อขาดและเลือดออก เจ้าจ้อยร้องสั่งอีก แต่ก็ไม่มีใครฟังเหมือนเดิม

ขณะนั้นเผ่าเทพส่องกล้องเห็นเหตุการณ์ เขาตกใจมากรีบโกยอ้าวเข้ามาที่คุ้ม แต่โดนทหารสกัดไว้ จนกระทั่งเจ้าจ้อยได้ยินเสียงเอะอะจึงไปบอกให้ทหารปล่อยเขาเข้ามา

เจ้าจ้อยให้เผ่าเทพช่วยห้ามสองคนนั้นด้วย แต่เผ่าเทพเห็นการต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วหนักใจ

“สงสัยเราต้องรอจนกว่าจะมีผู้แพ้ผู้ชนะแล้วล่ะครับ”

“คุณทำอะไรไม่ได้เลยหรือ”

“นี่เป็นการสู้ตัวต่อตัวของลูกผู้ชาย มีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน ทางเดียวที่จะหยุดการต่อสู้ได้ก็คือต้องมีใครตายกันไปข้างหนึ่งครับ”

เจ้าจ้อยกับอ่อนคำฟังแล้วใจหายวาบ ในที่สุดพสุก็เอาชนะยุพราชได้ ยุพราชโดนคมมีดที่อกเลือดทะลัก นั่งคุกเข่าดิ้นไม่หลุด

“แกชนะฉันแล้ว จะฆ่าฉันก็ฆ่าเลยสิ”

“ถ้าฉันฆ่าแก ก็จะมีพยานมากมายยืนยันความผิดของฉัน แต่ถ้าแกฆ่าฉัน แกก็จะลอยนวลไปเพราะป้องกันตัว และฉันก็จะเป็นคนผิดในฐานะผู้บุกรุก ยังไงฉันก็เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง”

“ก็เพราะแกทำตัวเองทั้งนั้น แกอยากลักลอบเข้ามาในคุ้มจันทราเองทำไม”

เจ้าจ้อยก้าวออกมายืนตรงหน้ายุพราช สีหน้าทั้งโกรธทั้งผิดหวัง “หยุดซะทียุพราช เฮาเสียใจกับการกระทำของเจ้ามากพอแล้ว เจ้ามันเห็นแก่ตัว ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองทั้งนั้น แม้แต่เพื่อนที่เคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา คนที่เคยช่วยชีวิตเจ้า เจ้าก็ยังใจร้ายใจดำกับเขาได้ ดีนะที่เฮายังมีโอกาสได้รู้ความจริงว่าเจ้าลอบแทงข้างหลังเพื่อนยังไง เฮารังเกียจพฤติกรรมของเจ้าเหลือเกิน”

ยุพราชคอตก เถียงไม่ออกเมื่อเห็นเจ้าจ้อยที่เขารักยิ่งชีวิตมองมาที่เขาด้วยความรังเกียจ

เจ้าจ้อยสะบัดหน้าหนีไม่สนใจยุพราชอีก หันไปหาพสุ “หมวดพสุ เชิญด้านในเรือนดีกว่า เฮาจะทำแผลให้ เชิญหมวดเผ่าเทพด้วยนะคะ”

พสุปล่อยตัวยุพราช เจ้าจ้อยเข้ามาพยุงพสุพากันเข้าเรือนไปพร้อมกับเผ่าเทพ ยุพราชมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่แหลกสลาย น้ำตาลูกผู้ชายแทบไหล อ่อนคำสงสารจับใจจะช่วยทำแผลให้ แต่ยุพราชปฏิเสธเสียงแข็งแล้วเดินกลับเรือนตัวเองไป

ooooooo