ดวงใจขบถ

ด้วยความรักที่มีให้ยุพราชตลอดมา อ่อนคำไม่อาจทนเห็นเขาบาดเจ็บโดยไม่ได้เยียวยารักษา เธอตัดสินใจตามเขาไปถึงหน้าห้องแล้วดึงดันจะทำแผลให้ แต่กลับโดนเขาตวาดไล่เหมือนหมูหมา

“ไม่ต้อง เฮาจะเป็นจะตายก็เรื่องของเฮา เจ้าไม่ต้องมาสนใจเฮา”

“ถึงเจ้าจะไล่เฮา เฮาก็ไม่ไป เฮาจะนั่งรอเจ้าอยู่ตรงนี้จนกว่าเจ้าจะสงบใจได้ ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือเมื่อไหร่ก็เรียกเฮาได้”

“เฮาไม่ต้องการใครทั้งนั้น นอกจากเจ้าจ้อย!” ยุพราชตะโกนผ่านประตูห้องที่ปิดสนิทไม่ยอมเปิดรับอ่อนคำ

อ่อนคำน้ำตาคลอ นั่งกอดเข่าพึมพำ “เฮารู้ว่าเจ้าไม่เคยมีใจให้เฮา แต่เฮาก็ยังหวังดีกับเจ้าเสมอนะยุพราช”

ส่วนที่เรือนเจ้าหลวง ลุมพูกับจ่อแตเอากล่องยาและอุปกรณ์ทำแผลมาให้เจ้าจ้อยตามต้องการ แล้ว

ขณะที่เจ้าจ้อยทำแผลให้พสุ สองนางกำนัลก็จับตามองด้วยความรู้สึกเดียวกันว่าสองคนนี้ชอบพอกัน ส่วนเผ่าเทพที่รู้อยู่เต็มอกเมื่อได้ยินพสุออดอ้อนเจ้าจ้อยก็แทบจะเก็บอาการหมั่นไส้เพื่อนรักไม่อยู่

“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เจ้าค่า ทำไมท่านยุพราชกับทหารไทยผู้นี้ถึงได้เข่นฆ่ากันเอาเป็นเอาตายแบบนั้น”

“ผมมีธุระจะขอเข้าเฝ้าเจ้าแสงจันทา ผมก็เลยแอบเข้ามาพบครับ”

“ตายแล้ว!! มิน่าล่ะท่านยุพราชถึงได้ทำแบบนั้น ก็สมควรแล้วนี่นา ไม่รู้จักกาลเทศะ ที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย”

“จริงด้วยป้า ท่านยุพราชทำถูกต้องแล้วที่คอยปกป้องชื่อเสียงของเจ้าแสงจันทาไม่ให้ด่างพร้อย”

ลุมพูกับจ่อแตมองพสุอย่างไม่พอใจ เจ้าจ้อยรีบอธิบายว่า

“มันไม่ใช่อย่างที่พวกเจ้าคิดนะ ที่หมวดพสุต้องแอบมาพบเฮาก็เพราะมีภารกิจลับที่ต้องทำ”

“อย่านะครับเจ้า มันเป็นความลับ ยังไม่ควรบอกใคร” เผ่าเทพห้าม แต่พสุบอกว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราคงต้องบอกความจริง แต่มีข้อแม้ว่า

“ถ้าผมบอกพวกคุณ พวกคุณสองคนห้ามพูดต่อไปเด็ดขาด เพราะมันหมายถึงความปลอดภัยของเจ้าหลวงและมหาเทวี พวกคุณจะสัญญาได้ไหมครับ”

“พวกเราจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น” สองคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“ที่ผมต้องแอบมาพบเจ้าแสงจันทาก็เพราะได้รับภารกิจมาดูแลความปลอดภัยให้ เพราะว่านายพลอังกูจากซาอูออกคำสั่งให้นักฆ่าแฝงตัวมาลอบสังหารครอบครัวของเจ้าหลวงเมืองจาย”

“ลอบสังหาร! เป็นความจริงหรือ”

“จริงครับ พวกเรายังเคยปะทะกับพวกมันมาแล้วด้วย อย่าลืมนะครับ เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับจนกว่าเจ้าหลวงจะได้รับการแจ้งเตือนจากทางการไทยก่อน มิฉะนั้นเราจะไม่รับรองความปลอดภัยของใครทั้งนั้น”