ดวงใจขบถ
ตอนที่ 9
สองสาวต่างวัยตกใจมาก รับปากไม่พูดแน่นอน จากนั้นจ่อแตก็สะกิดลุมพูให้เดินตามออกไปกระซิบ– กระซาบคุยกัน
“ป้าเห็นเหมือนที่เฮาเห็นรึเปล่า”
“เห็นสิ ทำไมจะไม่เห็น ทั้งสายตา ท่าทางที่เจ้าจ้อยทำกับทหารไทยคนนั้นมันไม่ธรรมดาเลย”
“ทหารไทยคนนั้นก็ไม่ใช่ย่อย มองเจ้าจ้อยตาหวานเยิ้มอย่างกับคนรักกันไม่มีผิด”
“โอย...เครียด เฮาจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย”
“ป้าจะเครียดอะไร คนรักกันมันก็ดีออก”
“นังนี่ จะไม่ให้เฮาเครียดได้ยังไง เฮาเป็นแม่บ้านดูแลคุ้มแท้ๆ แต่ดันปล่อยให้ผู้ชายปีนขึ้นเรือนแถมยังทำร้ายองครักษ์ ถ้าเจ้าหลวงกับมหาเทวีรู้เข้า หัวเฮาหลุดจากบ่าแน่ๆ”
“ว่าแต่ทหารไทยคนนั้นกับท่านยุพราชท่าทางจะเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย”
“เฮ้อ! เพื่อนกัน แต่มาทะเลาะกันจนเกือบจะฆ่ากันตายเพราะความรักแท้ๆ”
“ป่านนี้ท่านยุพราชไม่รู้จะเป็นยังไง เมื่อกี้ท่าทางจะเสียเลือดเยอะซะด้วย”
“นั่นน่ะสิ เราไปดูกันหน่อยดีกว่า เผื่อจะช่วยอะไรได้”
สองคนเดินตามกันไปทางเรือนพักของยุพราช แล้วก็เจออ่อนคำนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้อง
“อ่อนคำมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ แล้วท่านยุพราชล่ะ”
“เขาไม่ยอมให้เฮาเข้าไป เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งนานแล้ว”
“แผลเลือดออกเยอะเสียด้วย ถ้าไม่รักษา เดี๋ยวก็อักเสบพอดี มา...เดี๋ยวเฮาจัดการเอง”
ลุมพูเคาะประตูเรียกยุพราชอยู่ครู่ใหญ่กว่าเขาจะยอมเปิดออกมาถามว่ามีอะไร?
“เฮาก็จะมาดูน่ะสิว่าท่านเป็นยังไง ต้องการความช่วยเหลืออะไรรึเปล่า” ลุมพูก้าวเข้าไปในห้องทันทีโดยไม่ยอมให้ยุพราชตั้งตัว จ่อแตรีบคว้าแขนอ่อนคำตามเข้าไปด้วย
“พวกเจ้าออกไปซะ เฮาไม่ต้องการความช่วยเหลือ”
“เก็บเอาศักดิ์ศรีของท่านไปก่อนเถอะ ถ้าท่านตาย ศักดิ์ศรีของท่านก็ไม่มีความหมาย”
“ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกนะท่านยุพราช ให้พวกเราช่วยเถอะ พวกเราเป็นพวกเดียวกับท่าน”
ยุพราชกวาดตามองทุกคน เห็นแววตาห่วงใยจริงจังก็ใจอ่อนยอมให้ทำแผล ลุมพูรู้ว่าอ่อนคำเรียนพยาบาลมาจึงให้ดูบาดแผลของยุพราช ปรากฏว่าแผลใหญ่และค่อนข้างลึกจำเป็นต้องเย็บ อ่อนคำแนะนำให้ไปโรงพยาบาล แต่ยุพราชไม่ยอม ถ้าจะเย็บแผลก็ต้องทำที่นี่
อ่อนคำตัดสินใจเย็บแผลให้ยุพราช ซึ่งแน่นอนว่ายุพราชเจ็บมาก แต่เขากัดฟันอดทนอย่างชายชาติทหารไม่ปริปากบ่นสักคำ ส่วนลุมพูกับจ่อแตจับสังเกตตลอดเวลา รับรู้ได้ว่าอ่อนคำรักและห่วงใยยุพราชเอามากๆ
ooooooo
