ดวงใจขบถ
ตอนที่ 6
วันเดียวกันนี้อ่อนคำมาเยี่ยมยุพราชที่โรงพยาบาล แต่ลึกๆแล้วเธอต้องการมาสืบถามเรื่องพสุ แต่เพียงแค่เอ่ยชื่อเขา ยุพราชก็ชักสีหน้าใส่ทันที และทำท่าไม่อยากตอบเมื่ออ่อนคำอยากรู้ว่าพสุบาดเจ็บอะไรบ้างไหม
“เจ้าถามทำไม”
“เจ้าจ้อยบอกว่าหมวดพสุทิ้งเจ้าจ้อย แล้วหนีเอาตัวรอดไป มันเป็นไปได้ยังไง”
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว และตอนนี้เจ้าจ้อยก็หนีรอดออกมาจากคีรีหลวงได้อย่างปลอดภัยแล้ว ก็ลืมมันไปเสียเถอะ อย่าไปฟื้นฝอยหาตะเข็บ”
“ก็เฮาอยากรู้เหตุผลนี่นา ว่าทำไมหมวดพสุทำกับเจ้าจ้อยแบบนั้น”
“เฮาไม่รู้ อย่ามาถามเฮา เฮาไม่มีอะไรจะตอบ” ยุพราชตัดบทหน้าบึ้งมาก อ่อนคำรู้สึกได้ว่าเขาปิดบังอะไรบางอย่างไว้ แล้วพอผ่านไปสักพักหลังจากปอกผลไม้ให้เขากินก็ตั้งท่าจะถามอีก แต่ยุพราชดักคอว่า “จริงๆแล้วเจ้าไม่ได้ตั้งใจมาเยี่ยมเฮาใช่ไหม แต่ตั้งใจจะมาจับผิดเฮา”
“เปล่าเสียหน่อย ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเรามีเจตนาร้ายกับเจ้า หรือว่าร้อนตัวเพราะเจ้าทำอะไรผิดเอาไว้”
“หยุดปากของเจ้านะอ่อนคำ ไม่อย่างนั้นเฮาจะจับเจ้าโยนออกไปนอกห้อง”
“เจ้าจ้อยบอกว่าเจ้าเป็นคนบอกว่าหมวดพสุทิ้งเจ้าจ้อยหนีเอาตัวรอดไป”
“ใช่ เฮาเป็นคนบอก เจ้าจะทำไม”
“เจ้าแน่ใจเหรอยุพราช ว่าเพื่อนของเจ้าเป็นคนรักตัวกลัวตายขนาดนั้น หมวดพสุบอกกับเจ้าหรือว่าจะหนี...เจ้าแค่เห็น หรือเจ้าคิดไปเอง”
ยุพราชโกรธรีบลุกจากเตียงคว้าแขนอ่อนคำดึงไปที่ประตู “เจ้าออกไปนะ ออกไป”
“โอ๊ะ! ที่เฮาถาม เพราะเฮาไม่อยากเชื่อจริงๆว่าหมวดพสุจะทิ้งเจ้าจ้อยได้ลง”
“ออกไป!” ยุพราชตะคอกแล้วดันอ่อนคำออกนอกห้อง
“ทำไมเจ้าทำกับเฮาแบบนี้”
“เฮาจะทำมากกว่านี้ ถ้าไม่เห็นว่าเราสองคนเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขหนีด้วยกันมา”
“เฮาขอโทษ ถ้าคำพูดของเฮาทำร้ายจิตใจเจ้า แต่เฮารักเจ้าจ้อย เฮาก็ไม่อยากให้ใครมาทำร้ายจิตใจเจ้าจ้อยเหมือนกัน”
“เจ้าพูดเหมือนเฮาไปทำร้ายจิตใจเจ้าจ้อยอย่างงั้นแหละ”
“เฮาก็หวังเหลือเกินว่าเจ้าจะไม่ทำ เพราะเฮารู้ว่าเจ้ารักเจ้าจ้อย”
“เจ้ารู้ได้ยังไง”
“เจ้าเองก็รู้เหมือนกันใช่ไหม ว่าเจ้าจ้อยกับหมวดพสุมีใจต่อกัน”
“เรื่องนี้เฮาไม่รู้ และเจ้าอย่าเที่ยวพูดแพร่งพรายออกไป มันจะเสื่อมเสียต่อพระเกียรติของเจ้าจ้อย อย่าลืมว่าเจ้าจ้อยมีเจ้าขุนเป็นคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว เจ้ากลับไปได้แล้ว อ้อ อีกเรื่อง! เจ้าไม่ต้องไปเล่าเรื่องอะไรของพสุให้เจ้าหลวงกับมหาเทวีฟังทั้งนั้น ในเมื่อภารกิจจบแล้ว ก็หมดหน้าที่ของเขา”
ยุพราชพูดจบก็เดินกลับเข้าห้อง ทิ้งให้อ่อนคำยืนน้ำตาคลอ แต่ยังมีความคิดอยู่ในหัวว่าต้องหาความจริงเรื่องนี้ให้ได้
ooooooo
