ดวงใจขบถ

เมื่อกลับมาถึงคุ้มจันทราได้สักพัก ยุพราชมาเลียบเคียงถามอ่อนคำว่าเจ้าจ้อยเป็นอย่างไรบ้าง อ่อนคำบอกว่าเจ้าจ้อยเหนื่อยมาก ตนให้พักผ่อนแล้ว

“ค่อยยังชั่ว เฮานึกว่าเจ้าจ้อยจะเป็นอะไรมากซะอีก ไม่มีอะไรแล้ว งั้นเฮากลับไปที่ห้องเฮาก่อนนะ”

“เดี๋ยวก่อน เฮามีเรื่องอยากจะถาม หมวดพสุเอาเรื่องที่เจ้าจ้อยจะแต่งงานกับเจ้าขุนแสงเรืองมาจากไหน”

“หมวดพสุไปรู้มาจากไหน เฮาจะไปรู้ได้ยังไง”

“ก็อาจจะมีใครไปปั้นเรื่องโกหก หลอกให้หมวดพสุเข้าใจผิดก็ได้” อ่อนคำมองอย่างจับผิด ยุพราชเหมือนวัวสันหลังหวะโวยวายกลบเกลื่อน

“เจ้าคิดว่าเฮาเป็นคนทำงั้นหรือ”

“ก็ใช่รึเปล่าล่ะ”

“เจ้านี่มันพวกใครกันแน่ เป็นชาวเมืองจายแท้ๆ แต่ดันไปเข้าข้างคนอื่น ไม่เห็นหรือไงว่าพสุมันมีคนรักอยู่แล้ว แต่ดันมาให้ความหวังเจ้าจ้อย”

“เห็น แต่ไม่รู้ว่าเป็นคนรักกันจริงรึเปล่า อาจจะไม่ใช่ก็ได้”

“จะไม่ใช่ได้ยังไง มันไม่เห็นปฏิเสธสักคำ”

“ไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับใช่ไหมล่ะ เฮาจะไม่เชื่ออะไรลอยๆ จนกว่าจะมีหลักฐาน”

“นี่เจ้าทำเหมือนกับหลงรักไอ้หมอนั่นอย่างนั้นแหละ”

“เฮาน่ะหรือหลงรักหมวดพสุ เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะหัวใจของเฮามอบให้คนคนหนึ่งไปหมดจนไม่มีเหลือให้ใครอีกแล้ว”

“เจ้าหมายถึงใคร”

อ่อนคำไม่ตอบ แต่ส่งสายตาตัดพ้อจนยุพราชอึ้ง แล้วอ่อนคำก็เดินหลบไปนั่งรำพึงรำพันต่อว่ายุพราชไม่มีหัวใจ เธอไม่น่าไปรักคนอย่างเขาเลย ยุพราชตามมายืนมองอยู่ห่างๆ เห็นน้ำตาอ่อนคำก็แอบหวั่นไหว แต่แล้วสะบัดหน้าแรงๆไล่ความคิดนั้นออกไป พึมพำด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนเดินหนีไป

“เฮาก็ไม่มีหัวใจให้ใครเหมือนกัน...นอกจากเจ้าจ้อยคนเดียว”

ooooooo

อาการเหม่อลอยและสีหน้าหม่นหมองของลูกไม่รอดพ้นสายตาของคนเป็นแม่...มหาเทวีสังเกตตั้งแต่วันแรกที่เจ้าจ้อยมาถึงคุ้มจันทรา จนถึงวันนี้ผ่านไปหลายวันเจ้าจ้อยก็ยังไม่แจ่มใสเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ

เมื่อมหาเทวีเปิดทางว่าลูกมีอะไรคับข้องใจขอให้บอก เจ้าจ้อยก็พูดแต่เรื่องเจ้าขุนแสงเรืองรบเร้าการแต่งงาน ซึ่งเธอทำใจยากเพราะไม่เคยรักเขา แต่ไม่ยอมพูดเรื่องผิดหวังจากพสุ

มหาเทวีเข้าใจและเห็นใจลูกเรื่องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก จึงรับปากคืนนี้จะคุยกับเจ้าหลวงว่าต้องการให้ล้มเลิก แต่ก่อนที่จะทำอย่างนั้น มหาเทวีขอให้ลูกบอกความจริงมาให้หมดเสียก่อน

“ความจริงอะไรหรือเจ้าค่า”

“ก็ความจริงที่ว่าลูกของแม่กำลังอกหักน่ะสิ”

เจ้าจ้อยชะงัก...แล้วจะปฏิเสธ แต่มหาเทวีรีบดักคอ “แม่เคยอายุเท่าลูกมาก่อน ทำไมแม่จะดูไม่ออก ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แม่รู้จักหรือเปล่า”

“เจ้าแม่ยังไม่รู้จักเขา และคงไม่มีโอกาสได้รู้จักหรอกเจ้าค่า”

“ใครกัน บอกแม่มาซิ”

“เขาคือ...หมวดพสุเจ้าค่า”