ดวงใจขบถ

“เอ่อ...ข้าเฮาไม่ได้ว่ายุพราชใส่ร้ายหมวดพสุ แต่ข้าเฮาไม่อยากเชื่อเจ้าค่าว่าหมวดพสุจะรักตัวกลัวตายจนทิ้งเจ้าจ้อยเพื่อหนีเอาตัวรอด”

“พอเถอะอ่อนคำ ยิ่งพูด หัวใจเฮาก็ยิ่งเจ็บ เหมือนถูกมีดทิ่มแทงจนลึกกลางใจ”

“เจ้าจ้อยรักหมวดพสุเข้าแล้ว” อ่อนคำพูดโพล่งอย่างมั่นใจ

เจ้าจ้อยตกใจรีบปิดปากอ่อนคำ “อย่าพูดนะอ่อนคำ เฮาโง่ไปแล้วที่เผลอมอบใจให้กับเขา ทั้งๆที่เฮารู้จักเขาแค่ช่วงเวลาสั้นๆ”

“แต่สำหรับข้าเฮา ถ้าเจ้าจ้อยรักหมวดพสุก็ยังดีซะกว่ารักเจ้าขุนแสงเรืองนะเจ้าค่า เจ้าจ้อยจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับเจ้าขุน”

“เวลานี้บ้านเมืองลุกเป็นไฟ ใครจะมีแก่ใจคิดถึงเรื่องแต่งงานอีกล่ะอ่อนคำ”

“มีสิเจ้าค่า ก็เจ้าขุนกับเจ้าอุ่นคำนั่นแหละที่คิด แม่บ้านลุมพูบอกว่าตั้งแต่สองแม่ลูกนั่นเข้ามาอยู่ในคุ้มจันทรา ก็เอาแต่อวดเบ่งว่าเจ้าขุนจะได้จัดงานแต่งงานกับเจ้าจ้อยในเร็ววัน”

“ว่ายังไงนะ! ตอนนี้เจ้าปี้กับเจ้าป้าอุ่นคำอยู่ในคุ้มจันทรางั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าค่า เรียกได้ว่าเจ้าขุนมากางมุ้งรอเจ้าจ้อยตั้งแต่หัววัน”

“บ้าไปคนเดียวเถอะ เฮาไม่แต่งด้วยหรอก ในเมื่อเมืองจายถูกยึดไปเป็นของซาอูแล้ว ทำไมเฮาต้องรักษาสัญญาคลุมถุงชนนี้ด้วย”

อ่อนคำไม่ออกความเห็น ทั้งที่ลึกๆเชื่อว่าสองแม่ลูกนั่นไม่ยอมแน่

ooooooo

เจ้าขุนแสงเรืองถือดอกกุหลาบเดินตรงมาที่เรือนเจ้าจ้อย เห็นลุมพูกับจ่อแตกำลังยกสำรับข้าวปลาอาหารเข้ามาพอดี จึงพูดอย่างเริงร่า

“เหมือนรู้ใจ ข้าวปลาอาหารพร้อม เฮากำลังหิวอยู่พอดีเลย”

แต่ลุมพูกับจ่อแตหันมามองอย่างเอือมๆ

“มองอะไร เฮามาหาเจ้าจ้อย ไปตามมาซิ เดี๋ยวจะได้กินข้าวฉลองด้วยกันเลย”

“เจ้าจ้อยเพิ่งเดินทางมาถึง ร่างกายอ่อนล้า ต้องการพักผ่อนเจ้าค่า”

“แต่เฮาต้องการพบเจ้าจ้อย ในฐานะคู่หมั้น ไปบอกเจ้าจ้อยว่าเฮามาหา”

“แต่ก่อนที่มหาเทวีจะออกไปธุระ ได้สั่งข้าเฮาเอาไว้ว่าให้เจ้าจ้อยพักผ่อน ห้ามรับแขกเด็ดขาด”