ดวงใจขบถ
ตอนที่ 6
จ่อแตรับคำแล้วกลับออกไป ยุพราชลุกขึ้นอีกคน บอกว่าตนก็ขอตัวเช่นกัน ถ้าขืนยังอยู่ต้องมีเรื่องแน่ๆ อ่อนคำหมั่นไส้แลบลิ้นไล่หลังยุพราชไป เจ้าจ้อยเห็นคาตาจึงคาดคั้นนางกำนัลคู่ใจให้บอกมา ทำไมถึงพูดแบบนั้นกับยุพราช
“เจ้าจ้อยไม่ทราบจริงๆหรือเจ้าค่าว่ายุพราชแอบหลงรักเจ้าจ้อยเกินกว่าองครักษ์จะคิดกับเจ้าหญิง”
เจ้าจ้อยรู้เต็มอกแต่ไม่อยากยอมรับ ได้แต่เสหลบตา พูดพึมพำ “เฮาจะรู้ได้อย่างไรเล่า”
“ถ้าเจ้าจ้อยไม่รู้ ตอนนี้ก็รู้แล้ว...ที่ท่านอกานซิงห์ส่งยุพราชไปฝึกทหารที่อเมริกาก็เพราะอยากให้เขาอยู่ห่างเจ้าจ้อย ท่านอกานซิงห์คิดว่าบางทีระยะทางอาจจะทำให้ยุพราชเลิกรักเจ้าจ้อยได้ แต่ดูเหมือนว่าท่านอกานซิงห์จะคิดผิด เพราะยุพราชไม่เคยเลิกรักเจ้าจ้อยเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
“แล้วทำไมเจ้าต้องเศร้าด้วย หรือว่าเจ้ามีใจให้ยุพราช”
อ่อนคำไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้านิ่งยอมรับโดยปริยาย
ooooooo
ทางฝ่ายเจ้าหลวงที่เข้ามาห้ามศึกระหว่างเจ้าอุ่นคำกับมหาเทวี เหตุการณ์ยุติลงด้วยดี ต่างฝ่ายต่างขอโทษซึ่งกันและกัน แต่นั่นก็เป็นแค่ต่อหน้าเจ้าหลวงเท่านั้น เพราะเจ้าอุ่นคำยังคงให้ความเกรงใจเจ้าหลวง
“ผมดีใจที่คุณกับเจ้าพี่คืนดีกันได้ ตอนนี้พวกเราชาวเมืองจายก็เหลือกันอยู่แค่นี้ ไม่ควรจะทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก”
“แต่เรื่องการแต่งงานของเจ้าจ้อยกับลูกของพี่ไม่ใช่เรื่องไม่เป็นเรื่องนะเจ้าค่า”
“เฮารู้เจ้าพี่ แต่เฮาบอกเจ้าพี่ไปแล้วว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ตอนนี้การก่อตั้งกองกำลังกู้ชาติกำลังเป็นรูปเป็นร่าง เรื่องบ้านเมืองมีความสำคัญมาก เฮาไม่อยากให้เรื่องอื่นมาเบนความสนใจของเฮาไป”
“แต่เจ้าหลวงคงจะไม่ยกเลิกการแต่งงานใช่ไหมเจ้าค่า”
“ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลง เจ้าพี่ไว้ใจเฮาได้”
“ในเมื่อเจ้าหลวงยืนยันหนักแน่น พี่ก็สบายใจ งั้นวันนี้พี่ขอลากลับเรือนก่อน”
หลังจากเจ้าอุ่นคำกลับออกไปพร้อมแซงแซว ส่วนลุมพูก็ลุกออกไปจัดเครื่องดื่ม เจ้าหลวงถามมหาเทวีว่านึกอย่างไรถึงได้พูดเรื่องยกเลิกการแต่งงาน
“ฉันสงสารลูกค่ะ”
“มีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกรึเปล่า”
“เรื่องนี้ฉันเองก็เพิ่งรู้ไม่นาน...ลูกมีคนที่รักอยู่แล้วค่ะ”
“ผมสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าพักหลังลูกดูซึมๆไป คุณรู้รึเปล่าว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“ผู้ชายคนนั้นคือหมวดพสุ นายทหารไทยคนที่ไปช่วยลูกจ้อยจากเมืองจายไงคะ”
ยุพราชแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง ขบกรามขึ้นเป็นสันด้วยความแค้นพสุ
