ดวงใจขบถ

ที่คุ้มจันทรา เจ้าจ้อยกำลังคิดถึงพสุ รำพึงรำพันหน้าเศร้าอยู่ในห้องเพียงลำพัง

“คุณเป็นอย่างไรบ้างพสุ ถึงอย่างไรเสียเฮาก็ขอบใจที่คุณช่วยเหลือเฮา ถ้าไม่มีคุณอยู่ข้างๆ เฮาก็คงไม่มีชีวิตรอดมาตลอดการหนีสู่ชายแดน เฮาหวังว่าคุณจะหนีไปได้อย่างปลอดภัย ไม่บาดเจ็บใดๆ ขอบใจที่เคยเป็นผีเสื้อกางปีกที่แข็งแรงปกป้องเฮา”

เวลาเดียวกันนั้นพสุก็คิดถึงเจ้าจ้อยเหมือนกัน อยากให้เธอมาเยี่ยมมาหา...ความรักที่เขามีให้เธอยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อเผ่าเทพขอตัวกลับ พสุบอกเขาว่าถ้าเจอเจ้าจ้อยฝากบอกด้วยว่าตนไม่เป็นไรมาก ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่ต้องเป็นห่วง วราพรจับสังเกตสีหน้าและคำพูดของลูกชายโดยตลอด พอเผ่าเทพกลับไปแล้วจึงถามพสุตรงๆว่าเขากับเจ้าจ้อยมีอะไรกันหรือเปล่า

“มีครับ ผมตกหลุมรักเธอ”

วราพรช็อก แต่ดนูเหมือนจะคาดเดาไว้แล้ว จึงไม่ได้มีท่าทีแปลกใจเท่าไหร่นัก

“ไม่ได้นะพสุ! ไหนสัญญากับแม่ว่ากลับจากภารกิจนี้แล้วลูกจะยอมทุ่มเทเวลาคบหาดูใจกับหนูบัวไงล่ะ แม่คุยกับคุณหญิงพิมพาไว้แล้ว จู่ๆลูกจะมาเบี้ยวไปคบองค์ยงองค์หญิงอะไรนั่นไม่ได้นะ”

พสุนิ่วหน้าแหยงกับเสียงแหลมๆของแม่ แต่พ่อยังคงพูดคุยปกติ

“พ่อจำได้ว่าเคยไปราชการที่ชายแดน แล้วได้ยินข่าวว่าเจ้าหญิงแสงจันทาทรงสิริโฉมงดงามมาก และมีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว”

“มีคู่หมั้นแล้วด้วย นี่...อย่านะพสุ อย่าไปยุ่งเชียวนะ”

“เจ้าจ้อยไม่ได้เต็มใจหมั้นหมายหรอกครับแม่ แต่ถูกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน”

“แล้วลูกก็เชื่ออย่างงั้นเหรอ”

“แล้วเจ้าจ้อยจะโกหกผมทำไมล่ะครับแม่”

“ก็แล้วเจ้าจ้อยมาบอกลูกทำไมล่ะ”

“ก็เรารักกันนี่ครับแม่ เราก็ต้องพูดความจริงต่อกัน”

“รักเลยเหรอ พสุ...นี่ลูกเพิ่งเจอกับเจ้าหญิงแค่ช่วงไปช่วยชีวิตหนีออกจากประเทศเองนะ ลูกก็บอกว่ารักแล้วเหรอ”

“ครับแม่ เราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะตอนที่หนี ผมได้พิสูจน์ใจตัวเองแล้วว่าผมอยากจะปกป้องผู้หญิงคนนี้ และพร้อมจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต”

“แต่เจ้าหญิงมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วนะลูก”

“เจ้าจ้อยสัญญากับผมครับพ่อ ว่าจะถอนหมั้น แล้วให้โอกาสผม”