ดวงใจขบถ
ตอนที่ 6
แต่แล้วความวุ่นวายก็บังเกิดเมื่อบังเอิญเจ้าขุนแสงเรืองมาเจอพวกเขาที่นี่ด้วย เจ้าขุนแสงเรืองแสดงความเป็นเจ้าของเจ้าจ้อย ยิ่งทำให้พสุเจ็บปวดและพูดจาตัดพ้อเจ้าจ้อยไปหลายคำ ขณะที่เจ้าจ้อยก็แอบแขวะพสุอยู่ในที แล้วท้ายที่สุดต่างคนก็ต่างแสดงความยินดีเรื่องแต่งงาน แต่บัวบอกว่าของตนยังไม่ถึงขั้นนั้น เรากำลังดูใจศึกษากันไปก่อน แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำอวยพรล่วงหน้า
เมื่อแยกกันไปคนละมุมแล้ว เจ้าจ้อยแอบร้องไห้เสียใจ บ่นกับอ่อนคำที่ช่วยปลอบโยนว่าตนเจ็บใจและเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ
“เพราะหมวดพสุใช่ไหมเจ้าค่า ที่ทำให้หัวใจเจ้าจ้อยต้องเจ็บ”
“เขาบอกเฮาว่าเขายังไม่มีใคร เขายังไม่รักใคร จนกระทั่งมาเจอเฮา แต่เจ้าเห็นไหมเขาโกหก ผู้หญิงน่ารักคนนั้นเป็นคู่หมั้นคู่หมายของเขา”
“แต่เท่าที่ฟัง ดูเหมือนว่าหมวดพสุกับคุณบัวคนนั้นแค่ศึกษาดูใจกันนะเจ้าค่า ไม่ได้เป็นคู่หมั้นคู่หมายกัน”
“การยอมรับว่าครอบครัวทั้งสองฝ่ายอยากให้แต่งงานกัน ก็ไม่ต่างกับการหมั้นหมายไว้นั่นแหละอ่อนคำ”
“แต่เจ้าขุนก็เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเจ้าจ้อย หมวดพสุก็คงเข้าใจผิดเหมือนกันนะเจ้าค่าว่าเจ้าจ้อยรักเจ้าขุน”
“เขาจะเข้าใจผิดถูก มันก็ไม่สำคัญหรอกอ่อนคำ ในเมื่อหัวใจของเขาไม่ได้มีแค่เฮา หรืออาจจะไม่มีเฮาเลยก็ได้ อาจจะมีแค่คุณบัวอยู่ในหัวใจเขา”
“ใจเย็นๆนะเจ้าค่า ข้าเฮาว่าถ้าเจ้าจ้อยกับหมวดพสุหาโอกาสพูดคุยกันตามลำพังอาจจะปรับความเข้าใจกันได้”
“คงไม่มีโอกาสนั้นหรอกอ่อนคำ” เจ้าจ้อยพูดแล้วปาดน้ำตามีทิฐิ
ส่วนอีกทาง พสุกำลังเล่าเรื่องราวของเจ้าจ้อย
ให้บัวฟังอย่างไม่มีปิดบัง รวมทั้งบอกตรงๆด้วยว่าเขาตกหลุมรักเจ้าจ้อยในระหว่างหนีตายด้วยกัน
“ความรักมักจะเกิดขึ้นจากการร่วมทุกข์ร่วมสุข เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันในยามที่ตกระกำลำบากด้วยกันมา”
“แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ ในเมื่อเจ้าจ้อยมีคู่หมั้นและกำลังจะแต่งงาน”
“บัวทราบดีนะคะว่าเราถูกผู้ใหญ่จับคู่ให้คบหากัน ไม่ว่าจะด้วยความเหมาะสมหรืออะไรก็ตาม แต่สำหรับบัว ถ้ารู้สึกว่าไม่ใช่ บัวก็จะไม่ยื้อไปต่อให้เสียเวลา แต่พี่พสุมีอะไรบางอย่างที่ทำให้บัวรู้สึกว่าเราน่าจะไปกันได้ดี”
“พี่เองก็คิดว่าน้องบัวเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้ๆ
แล้วสบายใจเหมือนกัน”
“ขอบคุณพี่พสุมากนะคะที่บอกความจริงกับบัวเรื่องเจ้าแสงจันทา”
“ไม่มีเหตุผลที่ต้องปิดบังนี่ครับ” พูดแล้วพสุเหลือบไปเห็นแม่ค้าขายดอกไม้ จึงบอกบัวให้รอเดี๋ยว เขาหายไปครู่เดียวก็กลับมาพร้อมดอกไม้สวยๆ “นี่ครับ สำหรับการเริ่มต้นของเรา”
“ดอกไม้สวยมาก ขอบคุณนะคะพี่พสุ”
พสุมองหน้าบัว แต่ภาพของเจ้าจ้อยซ้อนทับขึ้นมา เขาขยี้ตาและสะบัดหน้าไล่ภาพนั้นออกไป บัวเห็นแล้วสงสัยถามว่าเป็นอะไร
“พี่คงยังไม่หายดีเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนหน้ามืด”
“งั้นเรารีบกลับที่พักกันดีกว่าค่ะ” บัวรีบเดินนำไป พสุลอบถอนใจ...ทำยังไงก็ลบภาพเจ้าจ้อยไม่ได้เสียที
ooooooo
