ตอนที่ 11
แม้จะโดนคุณเทียนประณามหยามเหยียดกลางตลาด ชบากับพวงชมพูก็ไม่ถอดใจเรื่องมิก คิดไปสืบหาตัวและจับแต่งงานให้ได้ อังกาบฟังแล้วถอนใจ คร้านจะเตือนสติสองแม่ลูก ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามเวรตามกรรม
คุณเทียนหมกมุ่นกับการล้างแค้นพวกขุนสักกับชบาจนไม่สนใจคนอื่น เมื่อเห็นคุณหญิงมณฑานั่งยิ้มฟังคะน้าหยอกล้อเรื่องหมอปาล์ม มิชชันนารีฝรั่งที่มาติดพันขนมกล้วย ก็ขวางหูขวางตาจนต้องเดินไปหาโมกเพื่อเร่งเรื่องทำลายพวงแสดกับพวงชมพู แต่กลับต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจ ใบบัวเอาอกเอาใจโมก
ใบบัวเห็นโมกสีหน้าหมองๆเลยชวนเขามานั่งกินข้าวด้วยกัน
“กินเยอะๆนะ บัวทำแต่ของโปรดพี่โมกทั้งนั้น”
โมกกลุ้มใจเรื่องคำสั่งคุณเทียน แต่ก็ฝืนยิ้มให้ใบบัวที่เป็นห่วงเขาจากใจจริง
“ทำแต่ของพี่ วันหลังทำของโปรดของบัวด้วยสิ”
“ไม่เป็นไร พี่โมกกินอะไรบัวก็กินอย่างนั้นแหละ...แล้วท่องบทสวดมนต์ไปถึงไหนแล้ว”
“ยังไม่ได้ถึงไหนเลย”
“ใกล้ได้ฤกษ์บวชแล้วนะ”
สีหน้าอึกๆอักๆของโมกทำให้ใบบัวนึกรู้ว่าเขาคงกังวลเรื่องคุณเทียน เอ่ยเสียงเรียบ
“พี่โมกรับปากกับบัวแล้วนะว่าจะบวช”
โมกอึดอัดใจมาก ขอตัวดื้อๆเพราะไม่อยากตอบคำถาม ใบบัวได้แต่มองตามหน่ายๆ พลันก็ต้องหน้าซีดเมื่อคุณเทียนโผล่มาแหวเสียงเขียว “อย่าแส่! ฉันให้เธอแต่งงานกับโมกแค่ตบตาคนพวกนั้นเท่านั้น อย่ามาจุ้นจ้านบงการโมก เพราะชีวิตโมกเป็นของฉัน... เธอไม่มีสิทธิ์!”
ooooooo
พวงแสดได้ยินแม่ประกาศกร้าวกับอังกาบเรื่องอยากได้มิกมาเป็นเขยก็คิดหนัก อยากหาวิธีทำให้มิกเป็นผัวตัดหน้าพวงชมพู สุดท้ายจึงตัดสินใจจะใช้รากรัญจวนอีกครั้ง
เมื่อตัดสินใจได้พวงแสดก็จะไปที่กระท่อมกลางป่า แต่ไม่ทันพ้นเขตบ้านพุดก็โผล่มาพร้อมอาหารหน้าตาน่ากิน
“พี่อยากให้พวงแสดบำรุงเป็นพิเศษหน่อย...เผื่อจะท้อง”
คำว่าท้องทำให้พวงแสดตาโต แหวลั่น
“ไอ้พุด...นี่อย่ามาพูดอะไรแบบนี้กับฉันนะถ้าไม่อยากตายตามพ่อแก แล้วก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”
พุดไม่ขยับ พวงแสดเลยคว้าชามแกงมาราดหัวเขาแล้วสะบัดหน้าหนี พุดได้แต่มองตามเศร้าๆ พึมพำบอกรัก
“พวงแสด...พี่รักเอ็ง”
พวงแสดไม่แยแสสายตาเว้าวอนของพุด มุ่งหน้ากระท่อมกลางป่าไปเอารากรัญจวนที่เหลือจากครั้งที่แล้ว โดยไม่รู้เลยว่าพวงชมพูที่สงสัยท่าทางลับๆล่อๆของพี่สาวแอบตามมาด้วย
รากรัญจวนยังอยู่บนพื้นกระท่อมเหมือนเดิม พวงแสดก้มเก็บและทำท่าจะฝนไว้ใช้อีกครั้ง แต่ก็ต้องสลบเหมือดเมื่อพวงชมพูที่อยากได้รากรัญจวนเหมือนกันใช้ไม้หน้าสามฟาดจากข้างหลัง!
พวงชมพูฝนรากรัญจวนที่เหลือแล้วรีบไปที่โรงฝิ่นเพื่อตามหาโมก ทิ้งพวงแสดให้นอนสลบไสลตามลำพังในกระท่อมกลางป่าจนถึงเวลาค่ำมืดดึกดื่นก็ยังไม่กลับ
พุดสังหรณ์ใจว่าอาจเกิดเรื่องกับพวงแสด
จึงแวะมาดักรอหน้าบ้าน อังกาบผ่านมาเห็นก็นิ่วหน้าสงสัย
“ฉันเป็นห่วง ดึกแล้ว...พวงแสดยังไม่กลับมาอีก”
“อ้าว...พวงแสดไม่ได้อยู่บ้านหรอกรึ ป้าก็นึกว่าอยู่ในห้องเสียอีก”
“พวงแสดออกไปไหนก็ไม่รู้ป้า ตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว”
“อย่าบอกนะว่ามันไปหารากรัญจวนอะไรของมันอีก”
“ทำไมล่ะป้า”