เพลิงเสน่หา

“กูบอกแล้ว วันนี้กูจะเอาเลือดมึงมาล้างตีน”

ชบาทนดูไม่ไหวปรี่ไปแยกสองพี่น้องออกจากกัน

“แกทำน้องขนาดนี้ได้ยังไงพวงแสด”

“มันทุบหัวฉันเพื่อขโมยเอารากรัญจวนไปให้คุณมิก แต่เสียใจด้วยนะ...คุณมิกไม่ได้กิน แต่มันได้ใครไม่รู้เป็นผัว”

พวงชมพูหน้าซีด ละล่ำละลักบอกว่ายังไม่ได้ มีอะไรกับใคร แต่พวงแสดไม่เชื่อ

“มึงไม่ต้องมาตอแหล กูรู้ฤทธิ์รากรัญจวนดีว่ามันรุนแรงมากแค่ไหน”

อังกาบนิ่วหน้า โพล่งถามทันควัน “เอ็งรู้ได้ยังไง”

ถึงคราวพวงแสดหน้าเสียบ้าง อึกๆอักๆมองไปทางพุดจนชบาเอะใจ ถามเสียงเครียด

“ว่าไงพวงแสด...เอ็งรู้ฤทธิ์รากรัญจวนได้ยังไง อย่าบอกนะว่าเอ็งกับไอ้พุด...”

พุดเห็นท่าไม่ดีรีบปฏิเสธเพราะสัญญากับพวงแสดไว้ พวงแสดฉวยจังหวะนี้อ้างว่าได้ยินสรรพคุณของรากรัญจวนจากแม่หมอตอนได้มา

แต่ไม่เคยใช้เอง ชบาทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อ

แต่พวงแสดไม่ยี่หระ หันไปขู่พวงชมพูไม่ให้ยุ่งกับมิกอีกหากไม่อยากถูกแฉเรื่องนี้

พวงชมพูโกรธมาก ตอกพี่สาวอย่างไม่ยอมแพ้ “บอกสิ...บอกเลย...เพราะฉันยังไม่ได้มีอะไรกับใคร ที่สำคัญ...พี่รู้และเตรียมใจเอาไว้ด้วย คุณมิกกำลังจะให้เจ้าคุณพ่อกับคุณแม่มาสู่ขอฉัน”

“ถ้าคุณมิกจะมาสู่ขอมึงจริงๆแล้วมึงจะกระสันให้เขากินรากรัญจวนทำไมอีตอแหล!”

จบคำก็ปราดไปตบด้วยความเกลียดชังและหมั่นไส้ พวงชมพูสู้ไม่ได้ ร้องไห้โอดครวญ

“พี่พวงแสดต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่ถ้าคุณมิกมาสู่ขอฉันจริงๆ พี่พวงแสดไม่ผูกคอตายไปเลยเหรอ”

“มึงน่ะสิต้องกลั้นใจตาย เพราะมึงมันบ้า คิดเข้าข้างตัวเอง กูเกลียดน้ำหน้านัก ทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแต่ความจริงทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งทุบหัวพี่เพื่อแย่งผู้ชาย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปมึงไม่ใช่น้องกู...

นังสารเลว!”

ooooooo

พวงแสดกระทืบรากรัญจวนที่เหลือแล้วปึงปังจากไป ทิ้งพวงชมพูให้มองตามด้วยความคับแค้นใจเพราะเถียงสู้พี่สาวไม่ได้ อังกาบมองมาด้วยความสงสารปนสมเพช กระนั้นก็อดเวทนาไม่ได้ต้องพาไปทำแผล

พุดจะเอารากรัญจวนไปทิ้งแต่ชบาห้ามไว้เพราะจะเก็บไว้ให้คุณเทียนกิน เอาคืนให้ลูกสาวสองคนที่ต้องทะเลาะกันเพราะแย่งผู้ชาย ขุนสักส่ายหน้าไม่เห็นด้วยแต่ชบาก็ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ ประกาศกร้าว

“ฉันจะทำให้นังเทียนหยดฟ้ามันได้ขึ้นชื่อเป็นอีนังร้อยซ้อน!”

คุณเทียนไม่คิดว่าชบาจะใช้แผนโสมมเอาคืน มัวเคลิ้มกับรสรักของโมกที่ปรนเปรอเธออย่างรุ่มร้อนและหลงใหล คะน้าอึดอัดใจมากเพราะเห็นภาพตำตา อดไม่ได้จะค่อนแคะคุณเทียนเมื่อได้ยินคุณหญิงมณฑาถามถึงกำไลข้อเท้า สัญลักษณ์ของผู้หญิงบริสุทธิ์และยังไม่ได้แต่งงาน

“แม่เทียน...กำไลหายไปไหน”

“เอ่อ...มันหลุดน่ะเจ้าค่ะ...ลูกเลยถอดเก็บเอาไว้”

“ทำไมไม่สวมเหมือนเดิม โบราณเขาถือ... ผู้หญิงเราจะถอดกำไลได้ก็เมื่อวันเข้าหอ”

ขนมกล้วยเห็นท่าไม่ดีช่วยหาเหตุผลให้คุณเทียน “ไม่เป็นไรมังเจ้าคะคุณป้า คุณพี่เคยบอก... ชาตินี้จะไม่รักผู้ชายคนไหนอีก คุณพี่คงไม่คิดเรื่องแต่งงาน กำไลจะหลุดจะขาดก็คงไม่เป็นไร ก็แค่ถอดเก็บไว้...ใช่ไหมเจ้าคะคุณพี่”