เพลิงเสน่หา

คุณเทียนเออออกับเหตุผลของขนมกล้วย

แต่คะน้าไม่ยอมแกล้งถาม

“แล้วถ้าเอากำไลมารับขวัญหลาน...ลูกของโมกกับใบบัวได้ไหมเจ้าคะ”

ใบบัวที่นั่งฟังอยู่ด้วยพูดไม่ออก ได้แต่เบือนหน้าหนี คุณเทียนตาวาวด้วยความไม่พอใจและพาลไปลงกับใบบัว

“ว่าอย่างไรล่ะใบบัว เอ...หรือฉันต้องไปถามโมก ทำไมเธอกับโมกถึงไม่มีลูกกันสักที”

คำถามของคุณเทียนทำให้ใบบัวช้ำใจแทบกระอัก รู้เต็มอกว่าเพราะอะไรตนถึงมีลูกกับโมกไม่ได้

“ก็...พี่โมกกับบัวแต่งงานกันเพราะคุณเทียนกับคุณหญิงเห็นชอบ แต่พี่โมกกับบัวเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้นค่ะ”

“แต่บัวกับโมกก็นอนห้องเดียวกัน”

“ถึงจะห้องเดียวกันแต่ที่นอนก็คนละฟูก คนละผืน ซ้ำพี่โมกก็ไม่ค่อยกลับมานอนที่ห้องค่ะ”

“งั้นถ้าเธอเกิดไปชอบพอใครบอกฉันนะ...ฉันจะได้ยกเลิกการแต่งงานของเธอกับโมกให้”

คุณเทียนแสร้งทำหวังดี ทั้งที่สะใจเหลือเกินได้เยาะเย้ยใบบัวต่อหน้าคะน้า คุณหญิงมณฑาไม่รู้ความนัยคำพูดของลูกสาว โพล่งบอกไม่ให้คิดอะไรเพ้อเจ้อ

“ทำเป็นเด็กเล่นขายของกันไปได้ โมกกับใบบัวแต่งงานกันแล้ว เรื่องลูกเอาไว้หลังโมกบวชค่อยว่ากันอีกที”

คุณหญิงมณฑาตั้งใจแน่วแน่จะให้โมกบวช คุณเทียนไม่พอใจมาก ตามไปเอาเรื่องแม่ถึงในห้อง

“ลูกก็บอกแล้วว่าไม่ให้โมกบวช ทำไมคุณแม่ถึงจะให้โมกบวชอีกเจ้าคะ”

“มันเป็นสิ่งที่สมควรและดีงามที่สุดสำหรับโมก”

“ไม่เจ้าค่ะ...ลูกจะให้โมกแก้แค้นให้ลูกก่อน คุณแม่รู้ไหมเจ้าคะ ตอนนี้คนพวกนั้นกำลังตกหลุมพรางของเรา อีกไม่นานแล้วเจ้าค่ะที่เราจะได้แก้แค้นเอาคืนพวกมันอย่างสาสม คุณแม่อย่าห้ามโมก คุณแม่อย่าห้ามลูก แต่จงยืนรอชัยชนะที่จะแก้แค้นเอาคืนพวกมัน!”

คุณเทียนสะบัดหน้าออกจากห้องไปแล้ว คุณหญิงมณฑามองตามน้ำตาคลอ รีบไประบายกับขนมกล้วย

“แม่เทียนเปลี่ยนไปมาก เพราะภูตผีปีศาจชั้นต่ำที่มันครอบครองจิตวิญญาณของแม่เทียน ป้าเชื่อว่าวิญญาณร้ายพวกนั้นมันต้องดลใจแม่เทียนไม่ให้โมกบวช ขนมกล้วย...ป้ากลัวจริงๆจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นในเรือนของเรา”

“ไม่เจ้าค่ะคุณป้า...สิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องคุ้มครองพวกเรา ผีบ้านผีเรือนต้องคุ้มครองพวกเรา”

คุณหญิงมณฑาถอนใจยาว หยิบสร้อยพระครูปานมาพนมมือไหว้

“เจ้าประคู้ณ...ขอพุทธานุภาพบารมีของพระครูปานช่วยคุ้มครองเรือนของเราด้วยเถิด”

ooooooo