เพลิงเสน่หา

พวงชมพูกุลีกุจอรินเหล้าให้เขาไม่ขาดมือ ก่อนหาโอกาสผสมรากรัญจวนที่ตนฝนเตรียมไว้ลงในแก้วเหล้า แต่โมกก็สังเกตเห็นท่าทางพิรุธของเธอจนได้ จึงคิดตลบหลังแกล้งขอให้เธอดื่มเหล้าด้วยกัน

โมกเห็นเศษรากรัญจวนที่สีเหมือนกับที่พวงแสดเคยจะหลอกให้เขากินเมื่อวันก่อนก็นึกสมเพชพวงชมพู ก่อนเอาตัวรอดด้วยการหลอกล่อให้เธอดื่มแทนเขาและขอตัวกลับทันที

พวงชมพูโดนฤทธิ์รากรัญจวนเล่นงานก็ร้อนรุ่มทั้งตัว ต้องลากผู้ชายใกล้ตัวไประบายความใคร่...และผู้ชายโชคดีคนนั้นก็คือแก้ว!

ooooooo

โมกผละจากพวงชมพูได้ก็ปรี่ไปหาสน และพูดคุยกับคนที่แก้วหามาให้เป็นพ่อแม่กำมะลอ

แก้วได้เงินค่าจ้างก็ไม่สนใจอะไรอีก กลับเข้าไปในโรงฝิ่นอีกครั้ง แต่ไม่ทันได้สูบสมใจก็ถูกพวงชมพูลากไปกอดจูบลูบไล้ในมุมลับตาเสียก่อน!

พวงชมพูโดนฤทธิ์รากรัญจวนเล่นงานทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ แก้วเกือบเตลิดเพราะแอบชอบเธอมาตั้งแต่แรกเห็นเมื่อวันก่อน หากจะไม่ได้ยินเธอพึมพำว่าเพิ่งกินรากรัญจวน

แก้วเป็นหลานชายแม่หมอจึงรู้ฤทธิ์รากรัญจวนดี เขาพยายามเลี่ยงสัมผัสของพวงชมพูเต็มที่ ก่อนจะทนไม่ไหวใช้มือฟาดที่หลังคอหวังให้เธอสลบ แต่อนิจจา...ดันมีชาวบ้านผ่านมาเห็นแล้วเข้าใจผิด ช่วยกันรุมทึ้งเขาเพราะคิดว่าพวงชมพูจะถูกเขาทำมิดีมิร้าย

กว่าโมกจะกลับถึงเรือนเทียนหยดฟ้าก็เช้าตรู่วันต่อมา คุณเทียนรออยู่แล้วด้วยความกระวนกระวายใจ รีบลากเขาเข้าห้องเพื่อฟังเรื่องราวอย่างละเอียด โดยไม่รู้เลยว่าคะน้าแอบเห็นและรีบไปฟ้องขนมกล้วย

“พี่ขนมกล้วย...ฉันเห็นคุณพี่พาโมกเข้าห้อง”

ขนมกล้วยสะดุ้งแต่ยังเก็บอาการได้ดี คะน้าไม่ทันสังเกตเพราะมัวตกใจกับพฤติกรรมของคุณเทียน

“คือ...ถึงฉันจะเคยเห็นโมกกอดจูบคุณพี่ แต่ฉันไม่เคยคิดว่าคุณพี่จะเอาจริงจนถึงขนาดลอบพาโมกเข้าไปในห้อง ฉันนึกว่าโมกแอบมีใจให้คุณพี่ฝ่ายเดียว แต่นี่...”

คะน้าเห็นพี่สาวนั่งนิ่งไม่มีท่าทีแตกตื่นหรือตกใจก็นิ่วหน้า ถามเสียงเรียบ

“อย่าบอกนะว่าพี่เคยเห็นคุณพี่พาโมกเข้าห้องนานแล้ว”

“บ้ารึ...พี่ไม่เคยเห็น”

“แล้วทำไมพี่ไม่ตกใจ ไม่แปลกใจที่คุณพี่กับโมกพากันเข้าห้อง”

“มันก็ยังดีกว่าที่คุณพี่จะจมอยู่แต่กับการแก้แค้นมิใช่รึ พี่อยากให้คุณพี่มีความรัก พี่อยากให้คุณพี่ลืมขุนสัก”

“แต่ผู้ชายคนนั้นต้องไม่ใช่โมก”

“โมกคือผู้ชายดีที่สุดที่จะไม่ทำร้ายคุณพี่”

“แล้วใบบัวล่ะ พี่ขนมกล้วยลืมใบบัวแล้วรึ ใบบัวคือเมียโมก คุณพี่ทำอย่างนี้เท่ากับคุณพี่แย่งโมกไปจากใบบัว”

“แต่โมกกับใบบัวไม่ได้เป็นอะไรกัน ใบบัวบอกเสมอ...โมกไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวใบบัวแม้แต่นิดเดียว”

“โมกเป็นผู้ชายนะพี่ ผู้ชาย...อย่างไรก็คือผู้ชาย ฉันไม่เชื่อโมก”

“แต่พี่เชื่อใบบัว”

“ยิ่งเราเชื่อใบบัวมากแค่ไหน ใบบัวก็ยิ่ง น่าสงสารน่าเวทนามากเท่านั้น เพราะใบบัวรักคุณพี่ ใบบัวรักโมก แต่ตอนนี้ใบบัวกำลังโดนคนที่รักถึงสองคนทำร้าย...ทำไมคุณพี่กับโมกเลวถึงขนาดนี้!”

ooooooo