เพลิงเสน่หา

พุดสะเทือนใจไม่แพ้กัน ทั้งเรื่องพ่อตายและเรื่องเมียหมาดๆที่ไม่ยอมรับเขาเป็นผัว เมื่อเจอหน้าพวงแสดก็อดไม่ได้ ตัดพ้อเธอเสียงละห้อย

“พี่รู้...เรื่องทุกอย่างมันเป็นเพราะอานุภาพของรากรัญจวน เอ็งไม่ได้อยากสนิทเสน่หากับพี่แม้แต่นิดเดียว”

“รู้แล้วก็ไสหัวไปซะ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่ เห็นทีไรฉันก็สะอิดสะเอียน ขยะแขยง รู้ไว้ด้วยการที่ฉันมีอะไรกับพี่มันเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตฉัน”

คำพูดตัดรอนของเธอทำให้พุดของขึ้น สวนกลับเสียงห้วน

“งั้นเอ็งก็รู้ไว้...ถ้าพี่รู้ว่าก่อนหน้านี้ทุกอย่างมันเกิดจากรากรัญจวน แม้แต่ปลายเล็บพี่ก็จะไม่แตะไม่ต้องเอ็ง ต่อให้เอ็งแก้ผ้าต่อหน้าพี่ พี่ก็จะสับไอ้จ้อนโยนทิ้ง ไม่ไปข่มเหงเอ็งเป็นอันขาด”

“งั้นก็สับไปเลย เพราะถ้าพ่อแม่รู้ว่าพี่ข่มเหงฉัน มันจะไม่ใช่แค่ไอ้จ้อน แต่หัวพี่นั่นแหละจะโดนสับไปด้วย!”

พูดจบก็ผละหนี ทิ้งพุดให้มองตามน้ำตาคลอ พึมพำไล่หลังเมียหมาดๆ

“พี่เสียพ่อเพราะรากรัญจวนไปแล้ว นี่พี่จะต้อง เสียเอ็งเพราะรากรัญจวนอีกคนเหรอวะพวงแสด”

พวงชมพูไม่สนใจเรื่องพุดกับพวงแสด ตัดสินใจเด็ดขาดจะจับโมกทำผัวให้ได้ ปรี่ไปหาแม่ให้ช่วยหา รากรัญจวนให้ ชบาชอบใจและยินดีมากจะช่วยลูกสาวคนเล็กตามหารากรัญจวนเพื่อหยามหน้าคุณเทียน

คุณเทียนไม่ได้คิดเรื่องคนอื่น มุ่งมั่นล้างแค้นด้วยการเตรียมตัวโมกให้พร้อมสำหรับแผนทำลายพวงแสดและพวงชมพู จึงตื่นแต่เช้าพาเขาไปซื้อของที่ตลาดแบบสองต่อสอง ขนมกล้วยกับคะน้าเป็นกังวลมากแต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก คุณหญิงมณฑาเสียอีกไม่สบายใจที่ลูกสาวคนเดียวทำตัวแบบนี้

“ป้าเข้าใจถ้าแม่เทียนจะโกรธ แต่จะงอนจนไปไหนมาไหนตามลำพังกับโมกสองต่อสองแบบนี้ป้าว่าไม่สมควร อีกอย่าง...โมกก็กำลังจะบวช แทนที่จะอยู่บ้านตั้งใจท่องบทสวดมนต์กลับออกไปไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้รึไงโบราณเขาถือ คนบวชมักจะมีมารผจญ... เกิดโมกไม่ได้บวชแล้วจะทำยังไง”

ขนมกล้วยกับคะน้าได้แต่มองหน้ากันเงียบๆ คะน้านั้นเห็นด้วยกับคุณหญิงมณฑาทุกอย่าง ต่างจากขนมกล้วยที่แม้จะอยากให้โมกบวชแต่ลึกๆก็แอบหวังว่าโมกจะดึงคุณเทียนออกจากความแค้นได้

คุณเทียนยังจมปลักกับความแค้น ควงแขนโมกไปเดินซื้อเสื้อผ้าที่ตลาดแต่เช้า

“ฉันจะเนรมิตโมกของฉันให้งามสง่าอย่างที่สุด ชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องรักต้องหลงโดยเฉพาะนังเด็กสองพวงนั่น”

โมกสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พยายามบ่ายเบี่ยงเลี่ยงประเด็นให้เธอคิดเรื่องอื่นบ้าง

“แล้วแบบไหนดีล่ะครับคุณเทียน ถ้าผมจะใส่ไปสมัครงานที่กรม”

คุณเทียนมองมาอึ้งๆ โมกเลยอธิบายยิ้มๆ

“ผมอยากหางานทำจะได้มีเงินเลี้ยงดูคุณเทียน ...อนาคตจะได้ก้าวหน้า”

“เรือนเราก็สุขสบายดีแล้ว ทรัพย์สมบัติ

ที่คุณพ่อทิ้งเอาไว้ให้จนตายก็ใช้ไม่หมด โมกอย่าเพิ่งคิดเรื่องงาน ไว้จัดการนังเด็กสองพวงให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน”

พูดจบก็คว้าเสื้อมาทาบตัวเขาราวกับเป็นตุ๊กตา โมกน้อยใจมากและอดไม่ได้จะตัดพ้อ