เพลิงเสน่หา

โมกทำมึนไม่รู้ไม่ชี้ ใบบัวเลยบอกว่าคุณเทียนคงหึงเหมือนที่เธอเคยเป็น

“คุณเทียนไม่หวงพี่หรอก คุณเทียนแค่โกรธที่พี่ไม่ไปตามคำสั่งเท่านั้น”

“ก็แล้วพี่โมกจะขัดใจทำไม คุณเทียนอยากให้ทำอะไร พี่โมกก็ทำให้คุณเทียนสิ”

“แน่ใจหรือที่พูดอย่างนี้...บัวคงลืมไปแล้วแน่ๆว่าคุณเทียนอยากให้พี่ทำอะไร มันคือสิ่งที่บัวห้ามพี่ นั่นแหละ”

ใบบัวตาโต รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องพวงแสดกับพวงชมพู โมกถอนใจหน่ายๆ

“พี่ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับพวกขุนสักแล้วบัว พี่อยากเริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตคู่กับคุณเทียนแบบคนธรรมดา ไม่ใช่วันๆคุณเทียนเอาแต่เกรี้ยวกราดคิดแก้แค้นแบบนี้...มันไม่มีความสุข”

“บัวดีใจที่ได้ยินพี่โมกพูดแบบนี้ แต่ที่ผ่านมา พี่โมกเป็นคนให้ท้ายคุณเทียนตลอดนะ ทั้งที่สิ่งนั้นมันผิดแต่พี่โมกก็ไม่เคยห้าม ไม่เคยเตือน แต่แล้วจู่ๆ พี่โมกก็เปลี่ยนไป จะให้คุณเทียนเธอเข้าใจได้อย่างไร”

“เพราะวันนั้นกับวันนี้ไม่เหมือนกัน วันนั้นพี่อยากทำทุกอย่างให้คุณเทียนพอใจ แต่วันนี้คุณเทียนเป็นของพี่ พี่อยากใช้ชีวิตคู่กับคุณเทียน ใครจะด่าจะว่าพี่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา พี่มีเมียแก่ พี่เกาะเมียกิน เขาจะด่าอะไรก็ได้ พี่ไม่สนใจ แต่ความแค้นของคุณเทียนกับขุนสักมันควรจบสักที”

ooooooo

คณะคุณหญิงมณฑาที่หอบหิ้วกันไปวัดเมื่อคืนกลับถึงเรือนเทียนหยดฟ้าเช้าวันเดียวกัน สีหน้าทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะขนมกล้วยที่โดนเย้ามาตลอดทางเรื่องหมอปาล์มแอบชอบ

ใบบัวรอทุกคนอยู่แล้ว เมื่อเห็นคุณหญิงมณฑาก็ปรี่หาเพราะร้อนใจเรื่องคุณเทียนไม่ให้โมกบวช คุณหญิงมณฑาหนักใจมากแต่ก็รีบไปเกลี้ยกล่อมลูกสาวคนเดียวด้วยตัวเอง

คุณเทียนสะบัดหน้าหนี ไม่ชอบที่แม่เปลี่ยนใจอยากให้โมกบวช

“ลูกเพิ่งรู้ว่าที่คุณแม่ไปวัดเพราะไปหาฤกษ์บวช ให้โมก ทำไมคุณแม่ถึงให้โมกบวชเจ้าคะ”

“หรือแม่เทียนจะบวชล่ะ”

“แล้วทำไมลูกต้องบวช”

“เผื่อบางทีลูกจะมีความสงบขึ้น แม่เป็นห่วงลูก มากนะเทียนหยดฟ้า”

“ถ้าห่วง...คุณแม่ก็ต้องไม่ให้โมกบวช”

“ทำไมโมกจะบวชไม่ได้ล่ะ”

“ก็ขนาดคุณแม่ไปนอนวัดแค่คืนเดียวยังเปลี่ยนไปขนาดนี้ แล้วถ้าโมกบวช โมกจะยอมแก้แค้นให้ลูกหรือเจ้าคะ ไม่ได้! ลูกให้โมกบวชไม่ได้ โมกต้องจัดการกับลูกของไอ้ขุนสักนังชบา”

“เทียนหยดฟ้า...แม่รู้ที่ผ่านมาแม่เป็นคนบังคับให้ลูกเคียดแค้นขุนสัก แต่ตอนนี้แม่ไม่อยากไปจองเวรจองกรรมกับขุนสักแล้วนะลูก มันมีแต่ความทุกข์ แล้วแม่ก็ทุกข์จนถึงที่สุดจนแม่ไม่อยากจะทุกข์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งแม่ได้คุยกับท่านพระครู มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก แม่ไม่อยากจองเวรจองกรรมกับใครทั้งนั้น แม่อโหสิกรรมหมด...ทั้งขุนสักทั้งชบา”

“แต่ลูกไม่ให้เจ้าค่ะ!”

พูดจบก็กวาดข้าวของลงพื้นระเนระนาด คุณหญิงมณฑาตกใจอุทานเสียงดัง ขนมกล้วยเป็นห่วงเลยวิ่งมาดู ทันเห็นคุณเทียนอาละวาด แววตาเกรี้ยวกราดราวกับเป็นคนละคน

“ลูกสูญเสียเจ้าคุณพ่อ ขุนไพร ลูกถูกย่ำยีเกียรติยศศักดิ์ศรี ลูกทำให้คุณแม่เสียใจ ฉะนั้น...ไอ้ขุนสัก นังชบามันจะต้องเสียใจเหมือนกับลูก เหมือนกับคุณแม่”

คุณเทียนปึงปังออกไปแล้ว คุณหญิงมณฑาได้แต่ยืนร้องไห้ ระบายกับขนมกล้วยอย่างเหลืออด