เพลิงเสน่หา
ตอนที่ 11
“สมน้ำหน้า! นังเด็กนั่นมันจะต้องโดนเหมือนอย่างที่แม่มันทำกับฉัน แล้วมันจะอับจะอายยิ่งกว่านี้อีกด้วยฝีมือของโมก...ทำลายมันให้เร็วที่สุดนะโมก ฉันอยากหัวเราะเยาะพวกมันจะแย่แล้ว”
คุณเทียนสีหน้าเหี้ยมเกรียมมาก โมกได้แต่มองหวาดๆ อดหวั่นใจไม่ได้เพราะคุณเทียนเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เคยอ่อนหวาน แต่ร้ายกาจไม่แพ้ชบาเมื่อวันวาน
พวงชมพูวิ่งกระเซอะกระเซิงไปฟ้องแม่เรื่องมิกมีเมียแล้ว ชบาถึงกับอึ้ง พึมพำเสียงแผ่ว
“นี่คุณมิกมีเมียแล้วจริงๆรึ”
“ไม่รู้แม่ แต่ฉันไม่ยอมเป็นอันขาด เรื่องนี้คุณมิกต้องรับผิดชอบ!”
เสียงกรีดร้องโวยวายของพวงชมพูไม่เบานัก คุณเทียนได้ยินและไม่รอช้าปรี่มาหาเรื่อง
“รับผิดชอบอะไร...ที่ฉันเห็น...หนูไปตามตื๊อพ่อหนุ่มนี่จนถูกเมียเขาลากไปตบมิใช่หรือจ๊ะ”
คุณเทียนแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ฉวยจังหวะนี้ประจานชบากับพวงชมพูต่อหน้าคนทั้งตลาด
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไง เธอมีลูกสาว...ให้เธอสอนดีๆ แล้วนี่สอนยังไง...เจอกี่ทีก็เห็นแต่แย่งผัวชาวบ้าน ไม่ก็ร้องหาแต่ผู้ชาย เป็นชะนีทั้งพี่ทั้งน้อง”
ชบาโกรธมากสวนกลับ “แกสิร้องเป็นชะนี”
“แล้วไง...ชะนีก็น่ารักน่าเอ็นดูออก...นะจ๊ะชะนีน้อย”
คุณเทียนโต้พลางปรายตาเยาะๆไปทางพวงชมพู ชบาไม่ยอมโพล่งอย่างเหลืออด
“แกว่าลูกฉันเป็นชะนีรึ”
“ก็แล้วไงล่ะ...ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรหรอก ฉันเอ็นดูเมตตาสัตว์ทุกตัวบนโลกใบนี้รวมทั้งเธอด้วยนะชบา”
ยั่วจบก็แกล้งเดินหนี ชบาอดใจไม่ไหวตามไปจิกหัวตบ โมกตกใจจะถลาไปช่วยแต่ถูกพวงชมพูดึงตัวไว้
“ไม่ต้องไปยุ่งเรื่องชาวบ้านค่ะ ชมพูจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว...คุณมิกต้องรับผิดชอบชมพู”
คุณเทียนหูผึ่งเมื่อได้ยินคำว่ารับผิดชอบ แต่ไม่ทันถามก็ถูกชบาจิกหัวให้มาเผชิญหน้าก่อน
“ต่อให้ลูกฉันจะแย่งผู้ชาย ก็ยังดีกว่าแก...ที่ไม่มีใครเอา!”
“ฉันน่ะหรือไม่มีใครเอา เฝ้าผัวหล่อนให้ดีเถอะ อย่าให้ละเมอเพ้อหาฉันอีก เพราะคนที่จะเจ็บคราวนี้มันคือแก!”
ooooooo
โมกฉวยจังหวะชบาตะลึงลากตัวคุณเทียนกลับเรือนเทียนหยดฟ้า คุณเทียนหงุดหงิดมาก กระทั่งอดใจไม่ไหวโพล่งถามโมกเพราะคาใจคำพูดของพวงชมพู
“โมกไปทำอะไร นังเด็กนั่นมันถึงบอกให้โมกรับผิดชอบ”
“ไม่ได้ทำอะไรเลย คุณเทียนอย่ามองผมเป็นไอ้หน้าตัวเมียอย่างนี้สิครับ แค่นี้ผมก็ละอายใจจะแย่ที่ต้องยืนดูผู้หญิงตบกันโดยที่ผมห้ามปรามอะไรไม่ได้เลย”
“ก็จะห้ามทำไมล่ะ ปล่อยให้ฉันจิกหัวตบมันเหมือนที่แม่มันจิกหัวตบฉันน่ะดีแล้ว และในเมื่อมันอยากให้โมกรับผิดชอบ...ก็ไปจ้างใครก็ได้ให้เป็นพ่อเป็นแม่โมกแล้วไปสู่ขอมัน”
พูดจบก็ควักเงินจำนวนหนึ่งให้ โมกรับมางงๆ “คุณเทียนจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“ก็ฉีกหน้ามันเหมือนที่ไอ้ขุนสักกับนังชบามันฉีกหน้าฉันไง...พาคนไปสู่ขอมันเลย แล้วถึงวันแต่ง...อย่างที่ฉันเคยบอก...โมกต้องหายตัวไป!”
โมกลำบากใจ ไม่อยากโกหกอีก กระนั้นก็ขัดใจคุณเทียนไม่ได้ ต้องรับเงินไปจ้างพ่อแม่กำมะลอมาทำตามแผน
