เพลิงเสน่หา
ตอนที่ 11
“ก็ชบายังอยากได้คุณมิกเป็นลูกเขยน่ะสิ ป้าล่ะกลัวจริงๆว่ายัยสองพวงมันจะพิเรนทร์ไปยุ่งกับรากรัญจวน”
ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดมาก อังกาบอดไม่ได้ปรี่ไปหาชบา ทิ้งพุดให้มองตามเซ็งๆ พึมพำถึงพวงแสด
“เอ็งอย่าไปยุ่งกับรากรัญจวนอีกนะพวงแสด”
ooooooo
คำอธิษฐานของพุดไม่ได้ผล พวงแสดคิดใช้รากรัญจวนจับมิกทำผัวจริงๆ แต่ก็ผิดแผนเมื่อพวงชมพูโผล่มาแย่งและฟาดหัวเธอสลบในกระท่อม
อังกาบยังไม่รู้เรื่องพวงชมพูทำร้ายพวงแสดแย่งรากรัญจวน แต่สังหรณ์ใจว่าหลานสาวทั้งสองอาจมีแผนบางอย่าง จึงแล่นไปหาชบาด้วยความร้อนใจ
“ชบาๆ...ป้ากลัวนังสองพวงมันจะไปยุ่งกับรากรัญจวน”
“แล้วทำไมล่ะป้า”
“เอ้านังนี่...ตาจรก็ตายเพราะรากรัญจวน นังสองพวงมันก็เป็นผู้หญิง เอ็งจะปล่อยให้ลูกไปยุ่งกับมันจริงๆรึ”
“จริง...ถ้ามันสามารถทำให้ลูกฉันได้เป็นสะใภ้พระยาได้”
“เอ็งนี่มันเพ้อเจ้อเหมือนที่ขุนสักว่าจริงๆ”
“ก่อนที่จะว่าฉัน ป้าไปด่าผัวฉันให้หน่อย มันบ่นอยากกินนกแล้วก็ออกหานกทั้งวัน พอหาไม่ได้ต้องมาลำบากฉันนั่งซ่อมแร้วให้มันอยู่เนี่ย”
พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาซ่อมแร้วดักสัตว์ อังกาบขัดใจมาก อยากให้ชบาดูแลลูกสาวสองคนให้ดีกว่านี้ ไม่ใช่เอาแต่ยุ่งวุ่นวายเรื่องผัวโดยไม่สนใจอย่างอื่น แบบนี้
พุดเป็นห่วงพวงแสดจนนั่งไม่ติด สุดท้ายก็ทนไม่ไหวแอบไปดูที่กระท่อมกลางป่า แล้วก็ต้องตกใจหน้าซีดเมื่อเห็นเธอนอนหมดสติตรงหน้ากระท่อม
พวงแสดสลบไปหลายชั่วโมง เมื่อฟื้นก็รู้สึกเจ็บจี๊ดตรงหลังคอ สติที่เลือนหายค่อยๆกลับมาอีกครั้งพร้อมความจริงที่ว่ารากรัญจวนของเธอหายไปแล้ว!
พุดได้ยินเธอพึมพำหารากรัญจวนก็ร้อนใจมาก พยายามเตือนสติ
“นี่เอ็งยังไม่เข็ดรากรัญจวนอีกหรือ”
พวงแสดโมโหผลักเขาล้ม พุดเจ็บมากแต่ยังแข็งใจบอกว่าเป็นห่วง
“ไม่ต้องมาห่วง”
“ห่วง! คิดดูสิถ้าเอ็งเอารากรัญจวนไปใช้อีก แล้วคนที่โดนไม่ใช่คุณมิกแต่เป็นคนอื่น แล้วไอ้คนนั้นมันไม่ใช่พี่ เอ็งจะเป็นยังไง” พวงแสดหน้าเสีย พุดถือโอกาสเรียกสติ “อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลยนะ มันเป็นของไม่ดี มันทำให้พ่อพี่ตาย ทำให้เราสองคนต้องทุกข์ทรมานกันแบบนี้ อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย”
“แต่ฉันอยากได้คุณมิก...ฉันอยากได้คุณมิก!”
“เอ็งก็รู้ว่าเอ็งรังเกียจพี่ยังกับหมูกับหมา แล้วถ้าเอ็งได้คุณมิกโดยที่เขาไม่เต็มใจ เอ็งคิดว่าเขาจะไม่รังเกียจเอ็งรึ โดยเฉพาะเอ็งเป็นผู้หญิง เขาคงจะด่าจะว่าเอ็งร้อยซ้อน สำส่อน...เอ็งทนได้หรือ”
พวงแสดพูดไม่ออก พุดถึงกับร่ำไห้เพราะสะเทือนใจมาก
“พี่ทนไม่ได้...พี่เจ็บทุกครั้งที่เอ็งด่า เอ็งรังเกียจ เอ็งเหยียดหยาม แต่เพราะพี่รักเอ็ง พี่ถึงต้องยอม”
พุดสบตาขอร้อง พวงแสดยอมอ่อนท่าทีแต่ก็ยังคิดไม่ได้ โพล่งบอกเขาเสียงสั่น
“งั้นฉันก็ไม่ผิดใช่ไหมจะรู้สึกอย่างพี่ ฉันรักคุณมิก ถึงเขารังเกียจฉัน ดูหมิ่น รังเกียจเหยียดหยาม ฉันก็ยอม”
ooooooo
Powered by Froala Editor
