พรหมพิศวาส
ตอนที่ 13
“ก็นั่นแหละ ผัวเขาก็หึงมึงไม่เห็นเหรอ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะน้า ก็แค่เพื่อนมันจะห่วงกันไม่ได้เหรอ”
“จะอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ไปๆๆ เดี๋ยวก็ได้ตีกันตาย” จันทนีว่าแล้วลากตั้มให้เดินต่อไป...
เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่จันทนีคาดไว้ ไม่ว่าปานตะวันจะพูดจากวนประสาทแค่ไหน ปพลก็ไม่หงุดหงิดใส่ไม่หาเรื่องชวนทะเลาะ ไม่อยากทำให้เธอเครียดเพราะอาจส่งผลถึงเด็กในท้อง เธอเห็นเขาห่วงแต่ลูกพูดถึงแต่ลูกไม่ได้สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไรก็น้อยใจกินข้าวไม่ลง จัดแจงลุกหนี เขาดึงแขนเธอไว้
“กินไปนิดเดียวเอง คุณไม่ควรประชดผมด้วยการทำแบบนี้”
“ฉันไม่ได้ประชด ฉันอิ่มแล้ว”
“อย่าทำแบบนี้ นั่งแล้วก็กิน”
ปพลสั่งเสียงเข้ม ปานตะวันเบือนหน้าหนีไม่สนใจ เขาจับใบหน้าเธอให้หันกลับมาตักก๋วยเตี๋ยวจ่อปาก เธอนั่งนิ่งไม่ยอมกินเขาก็เลยบีบปากเธอเบาๆให้อ้า เธอจำใจกินอาหารที่เขาป้อน
“ก็แค่เนี้ย” ปพลตักก๋วยเตี๋ยวป้อนเธออีก “ชอบไม่ใช่เหรอ ชอบก็กินเยอะๆ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ผมก็ไม่อยากบังคับคุณหรอกนะ”
เขาพูดไปเรื่อยไม่ทันคิดอะไร ปานตะวันน้อยใจขึ้นมาอีกที่เขาสนใจแต่ลูก ดึงช้อนไปจากมือเขาจะกินเอง แต่กลับไม่ตักกินเอาแต่เขี่ยไปมา เขามองเธองงๆก่อนก้มลงไปพูดที่ท้องเธอ
“กินเยอะๆนะครับลูก อยากกินอะไรบอกคุณแม่นะครับ คุณพ่อจะไปซื้อมาให้ คุณพ่อเป็นห่วงลูกนะครับ”
คำพูดของปพลยิ่งทำให้ปานตะวันน้อยใจ วางช้อนลงบอกว่าอิ่มแล้ว สั่งให้เขาเก็บถ้วยชามไปล้างให้เรียบร้อยด้วย แล้วลุกออกไป
ooooooo
ด้วยความที่ไม่เคยล้างจานมาก่อน ปพลก็เลยล้างแบบไม่ค่อยถนัดนัก ปัทมาเข้ามาเห็นก็เอาจานที่ตัวเองเพิ่งกินเสร็จมาวางให้เขาล้าง พลางแขวะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเขาจะมาทำอะไรแบบนี้
“ผมทำได้ทั้งนั้นแหละเพื่อลูก”
“คำก็เพื่อลูก สองคำก็เพื่อลูก คุณเคยคิดทำอะไรเพื่อพี่ปานบ้างไหม”
ปัทมาน้ำเสียงจริงจัง ปานตะวันแอบฟังอยู่ลุ้นกับคำตอบของเขา
“ที่ผมทำอยู่นี่ก็เพื่อให้ปานเขายกโทษให้ผม”
“คุณมันเห็นแก่ตัวว่ะ ที่มาง้อพี่ปานก็เพื่อลูกที่ทำดีแบบนี้ก็เพื่อให้พี่ปานยกโทษให้ แล้วไหนล่ะที่ทำเพื่อพี่ปานจริงๆโดยไม่มีข้ออ้างเพื่อตัวเอง”
คำพูดของปัทมาจี้ใจดำปพลเต็มๆ ปานตะวันที่แอบฟังอยู่รู้สึกแย่ที่เขาไม่เคยนึกถึงเธอ เดินน้ำตาคลอออกไปนั่งหลบมุมเพียงลำพัง สักพัก ปพลเดินมานั่งข้างๆ เธอขยับจะหนีเขาจับมือไว้ขอคุยด้วย สังเกตเห็นนิ้วนางข้างซ้ายของเธอยังสวมแหวนแต่งงานอยู่ก็ยิ้มออกมา
“คุณยังรักผมอยู่”
“การที่ฉันสวมแหวนไว้ไม่ได้หมายความว่าฉันยังรักคุณ ถอดมันทิ้งตอนนี้เลยก็ได้นะจะได้จบ แล้วคุณจะได้ไปสักที”
ปานตะวันทำท่าจะถอดแหวน ปพลจับมือไว้ไม่ให้ถอด
“ผมผิดที่ทำไม่ดีกับคุณ ผมทำผิดพลาดเพราะความคิดโง่ๆ ตอนนี้ผมเสียคุณกับลูกไปไม่ได้จริงๆ”
“แล้วเรื่องคุณนิ”
“ผมสาบานให้ตายเลย ผมไม่ได้มีอะไรกับนิจริงๆ ถึงจะเมาผมก็รู้ตัวว่าผมทำอะไร แล้วถ้ายิ่งเมาผู้ชายมันไม่มีแรงไปทำอะไรแบบนั้นหรอก ต่อให้ผมจะแย่แค่ไหนผมก็จะไม่ทำแบบนั้น”
“คุณอยากให้ทุกคนยกโทษในสิ่งที่คุณเคยทำผิดพลาด แต่คุณไม่เคยคิดที่จะให้อภัยคนอื่นเลยไม่ว่าจะแม่ฉันหรือพ่อคุณเอง แล้วคุณยังจะหวังให้คนอื่นให้อภัยคุณได้ยังไง คุณต้องหัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง แล้วคุณจะรู้ว่าคนอื่นเขารู้สึกอย่างไรในสิ่งที่คุณทำ แล้วมันพอไหมที่เขาจะให้อภัยคุณ”
ปานตะวันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ปพลกลับนั่งนิ่งไม่พูดอะไร เธอก็เลยนึกไปเองว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญ
