พรหมพิศวาส

ขณะกำลังช่วยปานตะวันจัดกระเป๋าเดินทาง ปัทมาถามพี่สาวว่าจะไปนานไหม เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ปัทมาอยากรู้ว่าเธอตัดใจจากปพลได้จริงๆหรือ คนถูกถามนิ่งไปไม่ยอมตอบอะไร

“คุณนนท์บอกว่าเขาหายไปไหนก็ไม่รู้หลังจากที่เสร็จงานศพยัยคุณนาย คิดๆไปก็น่าสงสารเขานะ”

“เลิกพูดถึงเขาเถอะ” ปานตะวันพยายามไม่คิดถึงปพลแม้ในใจจะสงสารกับสิ่งที่เขาต้องเจอ

“ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะมีพี่สาวที่เข้มแข็งได้ขนาดนี้”

“คนเรานะปัทมันมีขีดจำกัดของตัวเองเสมอ พี่เคยฝืนจนไม่ไหว มันเจ็บจนเกือบตายจนเกือบต้องสูญเสีย...” ปานตะวันนิ่งไปไม่พูดต่อไม่อยากให้

ปัทมารู้ว่าตัวเองไม่ได้แท้ง ปัทมามองพี่สาวแปลกใจทำไมอยู่ๆหยุดพูด มีอะไรหรือเปล่า เธอส่ายหน้า

ไม่มีอะไร แค่อยากจะบอกว่าถ้าปัทมาจะมีความรักหรือมีใครอย่าให้ความรักหรือใครคนนั้นมาทำร้ายเรา ถ้ารู้สึกเจ็บหรือไม่ไหวก็ถอยออกมา อย่ายื้อเพราะยิ่งยื้อก็ยิ่งเจ็บ

“จ้ะพี่ คนอย่างปัทไม่มีทางเสียน้ำตาให้กับความรักหรอก แล้วคนที่ปัทจะรักนะต้องเป็นคนดีสุดๆเลยล่ะ แล้วถ้ามาทำให้ปัทเสียใจ ปัทจะฆ่ามัน”...

ในเมื่อปพลหายตัวไป ปานตะวันกับรพีพรจึงรับหน้าที่จ่ายเงินเดือนให้สวยแทนเขาโดยให้อานนท์เป็นคนเอาเงินไปให้ และหากเธออยากจะอยู่ที่บ้านนันทิตาต่อไปจนกว่าปพลจะกลับมาก็ได้ เธอซาบซึ้งใจมากที่รพีพรกับปานตะวันยังมีแก่ใจห่วงใยและดูแลเธอ...

ในที่สุดถึงวันที่ปานตะวันกับรพีพรต้องเดินทางไปเกาหลีใต้ จันทนี ปัทมา อานนท์และตั้มมาส่งที่สนามบิน จันทนีบอกให้ปานตะวันดูแลตัวเองแล้วอย่าลืมโทร.มาหาท่านบ่อยๆด้วย เธอรับคำโผกอดจันทนีไว้

“ไม่ต้องห่วงนะจัน ฉันจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด”

“หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะ อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ลืมมันไปให้หมด ไม่ต้องห่วงกูกับนังปัท แล้วอย่าลืมส่งเงินมาให้กูใช้ด้วย”

“จ้ะแม่ ปานไม่ลืมหรอก ใครจะลืมได้” ปานตะวันว่าแล้วหันไปฝากตั้มช่วยดูแลแม่กับน้องของเธอด้วย แล้วถามถึงเดี่ยวหายไปไหน เขาส่ายหน้าระอาใจที่เดี่ยวสายอีกตามเคย ร่ำลาตั้มเสร็จเธอหันไปขอบคุณอานนท์ที่คอยช่วยเหลือและดูแลเธอมาตลอด

“ครับ ผมขอให้คุณปานโชคดีนะครับ เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดี มีชีวิตที่มีความสุขในแบบที่คุณเลือก แล้วก็ดูแล...” อานนท์มองไปที่ท้องของปานตะวัน เธอจับท้องตัวเองยิ้มให้เขาอย่างรู้กัน ปัทมาเป็นคนสุดท้ายที่ปานตะวันบอกลา เธอฝากน้องดูแลแม่ให้ดีๆ อย่าลืมตั้งใจเรียนหนังสือด้วย แล้วดึงน้องมากอดบอกว่ารักน้องมากแค่ไหน

“อือ อยู่โน่นก็ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน”

ร่ำลาทุกคนเสร็จปานตะวันเดินเข้าไปด้านในกับรพีพรแต่ไม่วายหันไปมองรอบๆเหมือนมองหาใครบางคน ปพลแอบมองอยู่ตรงป้ายโฆษณา ใจจริงไม่อยากให้เธอจากไปแต่ไม่รู้จะรั้งเธออย่างไร

ปานตะวันเห็นเขาพอดี ทั้งคู่มองสบตากัน เธอเบือนหน้าหนีกลัวใจอ่อนก่อนรีบเดินเข้าข้างใน เขาได้แต่มองตามน้ำตาไหล

ooooooo