พรหมพิศวาส
ตอนที่ 13
อานนท์พยักหน้ารับคำ ถอยไปหานิรุจ “ฉันขอให้ไอ้พลมันคุยกับแม่มันก่อน”
นิรุจพยักหน้ารับรู้ ก่อนให้สัญญาณตำรวจลดปืนลง ปพลเดินเข้าไปหานันทิตาที่พยายามถอยหนี ปลอบท่านให้ใจเย็นๆ แต่ท่านสติแตกโวยวายว่าพวกตำรวจจะมาจับตัวเอง หาว่าลูกอยากให้ท่านติดคุก เขาพยายามอธิบายว่าไม่ได้เป็นอย่างนั้นท่านก็ไม่ฟัง กว่าเขาจะกล่อมให้ท่านยอมวางปืนลงได้เล่นเอาเหนื่อย
จากนั้นปพลหันไปบอกอานนท์ว่าทุกอย่างเรียบร้อย แล้วพานันทิตาเดินไปหาตำรวจ ยังไม่ทันเดินถึงมีเสียงปืนดังขึ้นเสียก่อน กระสุนเจาะอกนันทิตาล้มลง ทวีศักดิ์ในสภาพเลือดอาบยืนยิ้มเหี้ยมพร้อมกับปืนในมือ
“กูตาย มึงก็ต้องตาย”
ตำรวจระดมยิงใส่ทวีศักดิ์ไม่ยั้งจนร่างพรุนล้มลงขาดใจตาย ปพลเข้าไปกอดแม่ไว้
“คุณแม่...คุณแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะครับคุณแม่ต้องอยู่กับผมนะครับ”
“แม่...แม่...” พูดได้แค่นั้นนันทิตาก็สิ้นใจ
ปพลปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร
ooooooo
ร่างของนันทิตาถูกฝังไว้ข้างๆหลุมศพของปราการ ปพลเอาดอกไม้วางที่หน้าหลุมศพแม่ด้วยน้ำตาคลอเบ้าโดยมีสวยยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ
“หลับให้สบายนะครับคุณแม่ ผมรักคุณแม่นะครับ” ปพลว่าแล้วหันไปทางหลุมศพของปราการ “ผมฝากคุณแม่ด้วยนะครับ ตอนมีชีวิตอยู่พวกเรามีแต่เรื่องแย่ๆ ถ้าในโลกหลังความตายคุณพ่อได้เจอกับคุณแม่ ผมอยากให้ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ดีต่อกันนะครับ”
“คุณนาย แล้วสวยจะอยู่ยังไง” สวยพูดจบร้องไห้โฮ...
ในเวลาต่อมา ขณะที่ปพลนั่งหน้าเศร้าอยู่ในห้องรับแขก อานนท์เป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนแวะมาถามไถ่ว่าเป็นอย่างไร จะเอาอย่างไรต่อ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้
“แล้วแกจะไปไหน บ้านนี้แกยังอยู่ได้นะเว้ย”
“ฉันไม่อยากอยู่ในที่ที่ทำให้ฉันเจ็บ มันไม่เหลืออะไรแล้ว มองไปทางไหนมันก็มีแต่ความเจ็บปวดที่ฉันสร้างขึ้น ฉันทนไม่ได้”
อานนท์แนะจะไม่ลองกลับไปหาปานตะวันหน่อยหรือ ปพลส่ายหน้าปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ดี ดีกว่า เขามันไร้ค่าไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอ จังหวะนั้น ปนิตาเดินเข้ามาบอกว่าเขายังมีเธออีกคน
“พอเถอะนิ พี่ไม่อยากมีใครทั้งนั้น แม้แต่ชีวิตของพี่พี่ยังไม่อยากมีเลย”
“นิรักพี่นะคะ นิพร้อมที่จะอยู่ข้างๆพี่”
“เก็บความรักของนิเอาไว้เถอะเพราะมันเป็นแค่เกมที่แค่จะเอาชนะกันไปมา สุดท้ายทุกคนก็เจ็บกันหมด ไม่ว่าพี่ นิ หรือปาน มันไม่มีความสุขหรอกนิ อย่าหลอกตัวเองอีกเลยว่ารักพี่”
“พี่พลคะแต่...”
“พี่ขอโทษสำหรับที่ผ่านมา แล้วพี่ก็ชดเชยทุกอย่างให้นิหมดแล้วด้วยความเจ็บปวดของพี่” ว่าแล้วปพลเดินจากไป ปนิตามองตามน้ำตาไหล อานนท์ได้แต่มองทั้งคู่อย่างเห็นใจ...
