พรหมพิศวาส
ตอนที่ 1
เขาต้องเอาตัวขวางรับไม้เรียวแทน จันทนีกระชากตัวปานตะวันออกมาจากที่ถูกตั้มบังแล้วฟาดใส่ไม่ยั้ง แถมยังด่าซ้ำและพาลด่าไปถึงแม่แท้ๆ ของเธออีกด้วย เธอทั้งเสียใจและน้อยใจ ตัดพ้อท่านว่า แทนที่จะถามสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น กลับเอาแต่ตีเอาแต่ด่าว่า จันทนีตวาดแว้ด
“ไม่ต้องมาเถียง”
“น้าจัน พอเถอะ” ตั้มอ้อนวอน ปานตะวันกลับบอกเขาว่าไม่ต้องไปห้าม ท่านอยากตีก็เชิญตีให้ตายได้เลย ให้สมกับที่ท่านเกลียดเธอ เกลียดแม่ของเธอ
“เออ กูเกลียดมึง เกลียดทั้งมึงทั้งแม่มึง...กูจะตีมึงให้ตาย นังปาน” จันทนีหลับหูหลับตาฟาดปานตะวันจนตัวเองพานจะร้องไห้ด้วยความโมโหไปด้วยแต่ก็กลั้นเอาไว้ ขณะที่ปานตะวันร้องไห้ไม่หยุด ตั้มสงสารเธอมากดึงตัวเธอมากอดไว้ทำให้ไม้เรียวฟาดเขาเต็มๆ จันทนีเอะใจลืมตามองต้องชะงักไม้เรียว เมื่อเห็นเธออยู่ในอ้อมแขนของตั้มซึ่งเป็นคนที่โดนไม้เรียวฟาดตัวแตกเลือดซิบจำต้องลดมือลง
“จะไปไหนก็ไป...ไปให้พ้นหน้ากู”
ปานตะวันผละออกจากตั้มซึ่งถามว่าเจ็บไหม เธอส่ายหน้าปาดน้ำตาทิ้งเดินขึ้นห้อง เขามองตามเป็นห่วง แล้วหันมองจันทนีที่นั่งบนโซฟาด้วยความขุ่นเคือง
“น้าจัน น้าก็รู้ว่าปานไม่มีทางทำตัวแบบที่น้าคิด แม่ปานกับปานมันคนละคนกันนะน้า แล้วปานก็รักน้า น้าไม่รู้เลยเหรอ”
“มึงไม่ต้องเสือก จะไปไหนก็ไป” จันทนีตวาดลั่น ตั้มได้แต่ส่ายหน้าก่อนผละไป เธอมองขึ้นไปข้างบน พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของเธอ ตอนนั้นท้องฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตก รพีพรอุ้มปานตะวันวัย 3 ขวบ มาหาจันทนีที่หน้าบ้านฝากเธอเลี้ยงลูกให้ด้วย จันทนีจะรับฝากลูกของผู้ชายที่เคยได้ชื่อว่าเป็นผัวของตัวเองได้อย่างไร และที่สำคัญรพีพรตายไปจากชีวิตเธอนานมากแล้ว
“ฉันขอโทษนะจัน” รพีพรทรุดลงกราบเท้าจันทนี แม้จะสงสารแต่ในใจยังโกรธเธอไม่หาย สะบัดหน้าหนีเดินเข้าบ้าน รพีพรหน้าเครียดน้ำตาอาบแก้ม ตัดสินใจทิ้งปานตะวัน บอกให้ลูกรออยู่ที่นี่เดี๋ยวแม่มารับ กอดหอมลูกแล้วเดินหนีไป ปล่อยเด็กหญิงไว้ตรงนั้นเพียงลำพัง
ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาก่อนจะเทกระหน่ำ เด็กหญิงปานตะวันทั้งหนาวทั้งกลัวร้องไห้จ้า จันทนีมองมาจากในบ้านเห็นเด็กน้อยยืนตากฝนร้องไห้หาแม่ก็สงสารจับใจ สุดท้ายทนไม่ไหวมาพาตัวเข้าบ้าน รพีพรที่แอบดูอยู่ตลอดเห็นลูกค่อยๆเดินหายเข้าไปในบ้าน แทบขาดใจที่ต้องทิ้งลูกไว้
“แม่ขอโทษ แล้วแม่จะกลับมารับลูกนะ แม่รักลูกนะ”...
คิดถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมา จันทนีน้ำตาไหลพรากก่อนจะปาดทิ้งสูดหายใจเข้าทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร “ขนาดมึงยังใจร้ายทิ้งลูกไปได้ ทำไมกูจะใจร้ายมั่งไม่ได้ ถ้าไม่มีกู ลูกมึงตายไปนานแล้วอีพร อีแม่ใจร้าย”
ooooooo
ที่เกาหลีใต้ รพีพรไม่ได้ใจร้ายอย่างที่จันทนีกล่าวหา ตั้งแต่ลืมตาอ้าปากได้เธอก็จ้างคนให้ตามหาลูกแต่ไม่เจอเบาะแสอะไรสักอย่าง บ่นกับปราการว่าคิดถึงลูกมากไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรหน้าตาแบบไหน
“ถ้าเขาได้เจอพร รู้อดีตของพรเขาจะเกลียดพรเหมือนอย่างที่คุณพลเกลียดพรหรือเปล่า”
“คุณทำดีที่สุดแล้ว หลายปีมานี่ผมเห็นความพยายามของคุณ...คุณไม่เคยเลิกตามหา ถ้าคุณเจอเขา ผมเชื่อว่าเขาต้องเข้าใจคุณ” ปราการยิ้มเป็นกำลังใจให้ รพีพรยิ้มรับ รู้สึกได้ถึงความหวังดีของเขา แล้วถามว่าเขาจะทำอย่างไรกับเรื่องปพล ปราการตั้งใจว่าเคลียร์งานทางนี้เสร็จจะบินกลับเมืองไทยไปคุยกับลูกให้รู้เรื่อง เห็นอานนท์บอกเขาว่ามันจะเปิดค่ายเทป
“คุณไม่ลองให้คุณพลทำตามความฝันของตัวเองบ้างล่ะคะเผื่อทุกอย่างระหว่างคุณกับคุณพลจะดีขึ้น”
“คุณพร...คุณก็รู้ผมไม่มีเวลาขนาดนั้น”
