พรหมพิศวาส
ตอนที่ 1
อานนท์ขับรถมาส่งปพลที่หน้าบ้านนัดแนะคืนนี้จะมารับไปดูนักร้องสาวเสียงใสคนนั้นด้วยกัน เขาขอไปดูเอง ฝากเพื่อนแชร์โลเกชันมาให้
แล้วลงจากรถ ปนิตารีบลงตามอ้างจะอยู่คอยดูแลพี่พลในฐานะคู่หมั้น
“แล้วจะไม่ทำงานเหรอ”
ปนิตาถือโอกาสนี้ลางานหนึ่งวัน แล้วเดินตามปพลเข้าบ้าน อานนท์ส่ายหน้าระอาใจก่อนขับรถออกไป...
ไม่ใช่แค่ตามมาดูแลปพลแต่ปนิตาวางท่าราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง สั่งสวยเด็กรับใช้ทำโน่นทำนี่ แล้วถามถึงนันทิตาไปไหน สวยรายงานว่ายังไม่ตื่นเมื่อคืนกลับมาเกือบเช้า
“เดี๋ยวพี่พลนั่งพักก่อนนะคะ นิไปหาอะไรเย็นๆมาให้ดื่มนะคะ”
ปพลรับคำเดินไปที่ห้องรับแขกเห็นเปียโนตัวเก่าตั้งอยู่ เดินไปลูบไล้มันเบาๆ พลันเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาในความทรงจำของเขา ตอนนั้นเขาเป็นแค่เด็กน้อยอายุเพียง 6 ขวบ พ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องแย่งเขาไปเลี้ยงดู พ่อจะเอาเขาไปอยู่ด้วยโดยยกทรัพย์สมบัติทุกอย่างให้แม่ แต่แม่พยายามยื้อเขาเอาไว้
ปราการผลักเธอกระเด็นไปทางเปียโนจนเกือบชน นันทิตาเจ้าเล่ห์หันไปเห็นปราการอุ้มปพลออกจากบ้าน เอาหัวโขกขอบเปียโนแตกแล้ววิ่งไปยื้อแย่งลูก
“พลลูก...พลอยู่กับแม่นะลูก...ฉันบอกให้เอาลูกคืนมา” นันทิตายื้อไว้สุดฤทธิ์ไม่ให้ปราการ
เอาลูกไป แต่สู้แรงไม่ได้ ในที่สุดปราการเอาลูกไปจากเธอจนได้ เธอวิ่งตามโดยมีเลือดอาบใบหน้า
“ผมจะให้สิทธิ์ในการเจอลูกกับคุณ คุณไม่ต้องห่วง แต่ผมทิ้งลูกไว้กับคุณไม่ได้ คุณก็รู้นะว่าเพราะอะไร” ปราการอุ้มลูกไปใส่รถแล้วขับออกไป ปพลร้องไห้มองตามแม่ ที่มือของเด็กน้อยยังมีเลือดแม่ติดอยู่...
ปพลมองมือตัวเองข้างที่เคยเปื้อนเลือดแม่รู้สึกโกรธพ่อขึ้นมาทันที ระหว่างนั้นนันทิตาลงมาจากข้างบนเห็นลูกกลับมาร้องเรียกมาแต่ไกล ปพลได้ยินเสียงแม่ตื่นจากภวังค์เข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง สองแม่ลูกกอดกันกลม เธอกอดหอมลูกให้สมกับความคิดถึง ปนิตาตามเข้ามาพร้อมกับเครื่องดื่ม
“อ้าวหนูนิ นี่ไปรับตาพลมาเหรอจ๊ะ ดีเลยจะได้คุยเรื่องหมั้นกันเลย”...
การหมั้นหมายไม่ได้อยู่ในความคิดของปพลแม้แต่น้อย ยิ่งจะให้หมั้นกับปนิตายิ่งเป็นไปไม่ได้เพราะเขาคิดแค่เธอเป็นน้อง นันทิตาออกตัวไม่ได้จะบังคับอะไรเขาแค่ไม่อยากให้เขาลงเอยแบบพ่อของเขา คว้าผู้หญิงชั้นต่ำมาเป็นเมีย เขารับรองว่าไม่มีวันเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด และที่สำคัญเขาไม่เคยรักปนิตาแบบชู้สาว
“ความรักเหรอ พ่อกับแม่ก็รักกันแต่งงานกันเพราะรัก แล้ววันนี้เป็นไง พ่อก็ทิ้งแม่ วันนี้ก็ทิ้งลูกไปคว้าผู้หญิงชั้นต่ำเป็นเมีย ที่ลูกต้องกลับมาเมืองไทยเพราะผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น ที่มันแย่งทุกอย่างไป
จากลูก ถ้าไม่เพราะนังนั่น ลูกคงไม่ต้องมาลำบากสร้างชีวิตใหม่แบบนี้”
“ผมพร้อมครับที่จะสร้างชีวิตใหม่ คุณแม่เชื่อผมนะครับ ผมทำได้”
“แต่ถ้าลูกแต่งงานกับหนูนิ ชีวิตของลูกก็จะมั่นคงขึ้น”
“ผมไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะครับคุณแม่ไม่จำเป็นเลยที่ต้องแต่งงานเพื่อใช้เงินต่อเงินเพราะถ้าผมทำแบบนั้น ผมก็คงไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่มาเกาะคุณพ่อ ผมเป็นผู้ชาย ผมสร้างชีวิตของผมเองได้”
สองแม่ลูกมัวแต่คุยกันจึงไม่เห็นปนิตาแอบฟังอยู่อีกมุมหนึ่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ooooooo
ปานตะวันแต่งตัวลงมาจากห้องเตรียมจะไปทำงาน จันทนีที่ดักรออยู่ปราดมาแบมือขอเงิน เธอหยิบเงินแบงก์ร้อยยื่นให้สามใบ บอกว่ามีแค่นี้เพราะต้องเก็บบางส่วนไว้จ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ
จันทนีซึ่งติดการพนันอย่างหนักไม่สนใจกระชากกระเป๋าถือของปานตะวันมารื้อค้นจะเอาเงินให้ได้ พบเพียงเศษเงินไม่ถึงร้อยบาทก็เลยโยนกระเป๋าคืนเจ้าของแล้วจะกลับไปนอนต่อที่โซฟา เธอขอร้องท่านใช้เงินประหยัดๆหน่อยได้ไหม จันทนีหันขวับเอานิ้วจิ้มหัวเธอ
