พรหมพิศวาส

“นี่นามบัตรผม เผื่อคุณเปลี่ยนใจ” อานนท์ยื่นนามบัตรให้ ปานตะวันรับไว้แล้วเดินไปห้องแต่งตัว...

ขณะปานตะวันกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ปพลพรวดพราดเข้ามาในห้อง เธอรีบใส่เสื้อกลับแทบไม่ทัน เขาหาว่านี่เป็นอีกวิธีอ่อยผู้ชายของเธอเวลา เปลี่ยนชุดไม่ยอมล็อกประตู เธอไม่เคยคิดอ่อยใคร แต่กลอนมันเสียและไม่คิดว่าจะมีใครโรคจิตโผล่เข้ามา  ไล่ตะเพิดเขาไปให้พ้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แขกจะมา เพ่นพ่าน เขาลองบิดลูกบิดประตูดูทำให้รู้ว่ามัน

เสียจริง แต่ทำเป็นเฉไฉ หาเรื่องด่าว่าเธอว่าชอบอ่อย ผู้ชายไปทั่วโดยเฉพาะกับอานนท์

เธอไม่ยอมให้ใครมาด่าว่าในเรื่องที่ไม่ได้ทำจึงเถียงฉอดๆ ทั้งคู่มีปากเสียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เขาเถียงสู้ไม่ได้ดึงเธอมาจูบ ปานตะวันพยายามดิ้นหนี แต่เขากอดไว้แน่น จังหวะนั้นประตูเปิดผลัวะ

สาวนั่งดริงก์สองคนเดินเข้ามาเห็นทั้งคู่จูบกันก็ร้องเอะอะ

“ปาน แกแอดวานซ์ถึงขั้นพาแขกมาตะมุตะมิกัน ในห้องแต่งตัวเลยเหรอวะ” พูดจบเธอทำท่าสยิว ปานตะวันอายมากพยายามดิ้นหนีแต่ปพลไม่ยอมปล่อย แถมบอกให้สองสาวออกไปก่อน อีกสักครู่เขาก็เสร็จแล้ว สองสาวเชิญเขาตามสบายไม่ต้องรีบแล้วเดินหัวร่อคิกออกไป ปานตะวันสบช่อง รีบดันตัวออกห่างจากเขาแล้วเงื้อมือจะตบ เขาขู่ถ้าเธอตบเขาจะจูบ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอย่างท้าทาย เธอไม่กล้าตบรีบลดมือลง

“เอาล่ะ ถ้าเธอไม่ตบฉันกลับล่ะ แล้วอย่าลืม เลิกยุ่งกับเพื่อนฉันซะ” ว่าแล้วปพลออกจากห้อง ปานตะวันทั้งโกรธทั้งเจ็บใจที่โดนดูถูกและยังโดนลวนลามอีกต่างหาก...

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ปานตะวันออกมาหาตั้มที่จอดมอเตอร์ไซค์รอรับ เขาเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอถามว่ามีอะไร เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องโดนปพลจูบ

จึงได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่มีอะไร ขอให้เขาพากลับ คืนนี้เหนื่อยมาก เขาไม่อยากให้เธอทำงานที่นี่เลย เธอเองก็ไม่ได้อยากทำ แต่ในเมื่อต้องการเงินก็จำต้องอดทน

“ถ้าตั้มมีเงินเยอะกว่านี้ก็ดีตั้มจะไม่ให้ปานต้องลำบากเลย”

ooooooo

วันรุ่งขึ้น ปานตะวันขอให้จันทนีพาไปบ่อนจะเอาเงินไปไถ่สร้อยคืน จันทนีอาสาไปทำให้เอง เธอไม่ยอมให้ท่านไปเพียงลำพังจะขอไปด้วย จันทนีฉุนขาดนี่กลัวตนจะฮุบเงินของเธอหรือ

“แม่ ปานขอล่ะ แม่อยากได้เงินเดี๋ยวปานหามาให้ แต่เรื่องสร้อย ปานขอจริงๆ”

จันทนีพยายามกล่อมให้ปานตะวันใช้มารยาไถเงินพวกเสี่ยๆที่มาติดพันบ้างจะได้ไม่ต้องลำบากแบบนี้ เธอไม่เอาด้วยเดินหนีไปเลย พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของจันทนี

ตอนนั้นจันทนีเป็นนักร้องในคาเฟ่เล็กๆ เวลาร้องเพลงเธอจะคอยเล่นหูเล่นตากับเสี่ยกระเป๋าหนักเพื่อหลอกเอาเงินมาใช้จ่าย รพีพรจะคอยเตือนตลอดว่าไม่ควรทำ ผู้ชายพวกนี้ไม่มีใครให้เงินเราใช้ฟรีๆ

“คิดมากน่า คนอย่างฉันไม่เสียตัวให้ใครง่ายๆ หรอก เสี่ยพวกนั้นก็เสี่ยหน้าโง่ทั้งนั้น อีกอย่างนะแหกปากร้องเพลงอย่างเดียว ตังค์จะไปพอใช้อะไร ถ้าไม่ทำแบบนี้มีหวังอดตายกันพอดี”

“ก็ถ้าจันเลิกเล่นไพ่เล่นหวยมันก็พอใช้นะ”

“แกนี่บ่นเป็นแม่ฉันไปได้ อ่ะนี่ฉันให้จะได้เลิกบ่น” จันทนีเอาเงินยัดใส่มือรพีพรซึ่งทำท่าจะไม่รับ “เอาไปเถอะน่า ฉันรู้แกลำบาก เพื่อนกันแบ่งกัน กินแบ่งกันใช้ แค่นี้เรื่องเล็กน้อยสำหรับอีจันอยู่แล้ว อ่ะนั่นพี่ป่านมาพอดี ฉันไปก่อนนะ” จันทนีว่าแล้ว เดินไปหาป่านชายหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนรออยู่ รพีพรมองตามหน้าเครียด...

ในเวลาต่อมา จันทนีพาปานตะวันมาที่บ่อนเพื่อพบเจ้าของ การมาครั้งนี้ของเธอทำให้รู้ว่าเจ้าของบ่อน ไม่ใช่ใครที่ไหน คือทวีศักดิ์นั่นเอง ปานตะวันไม่อยาก อยู่นานรีบบอกธุระของตัวเองว่าต้องการมาไถ่สร้อย ทองคำคืน แล้ววางเงินหนึ่งหมื่นบาทให้ เขาหยิบเงิน ขึ้นมานับก่อนเดินมาใกล้ๆ