มธุรสโลกันตร์

“อย่าหวังว่าพวกกูจะก้มหัวให้คนเลวๆอย่างมึง ขนาดพ่อตัวเองมึงยังทรยศ เดรัจฉานยังประเสริฐกว่ามึงด้วยซ้ำ”

“ถ้าพี่ผากลับมาล่ะก็...มึงไม่ได้ตายดีแน่ไอ้ผจง”

“ได้!! งั้นเดี๋ยวกูจะส่งพวกมึงไปรอเจอลูกพี่ที่รักของพวกมึงก่อนเลย” ผจงชักปืนจ่อยิงลูกน้องภูผาเรียงคนทั้งเด็กและผู้หญิงก็ไม่เว้น ท่ามกลางเสียงร้องระงมที่มีทั้งด่าและหวาดกลัว แต่ผจงไม่ได้สะทกสะท้านกลับหัวเราะก้องด้วยความสะใจ

ooooooo

ภูผาตัดสินใจกลับภูพยัคฆ์ในเช้านี้ โดยรอให้รุ่งกับก้องไปรับตัวหมอธันว์มาอยู่เป็นเพื่อนเพชรน้ำผึ้งก่อน แต่การมาของภูผากับสมุนทั้งสองเกือบสายเกินไป

ลำเจียกโดนลูกน้องกำนันชัชทำร้าย ขณะที่พิกุลกำลังจะโดนผจงเอาตัวไปประเคนให้เป็นเมียกำนัน ส่วนคนของภูผานั้นเกือบตายหมดแล้วโดนโยนศพทิ้งไว้เย้ยหยัน แต่พวกมันยังหาตัวเสือผันไม่เจอ และไม่เชื่อคำพูดลำเจียกด้วยว่าเสือผันเป็นสางไปแล้ว

จนกระทั่งพวกผจงได้เห็นกับตาตัวเองและโดนกรงเล็บของเสือผันเล่นงานจนได้เลือดไปตามกัน แต่กำนันชัชก็ใช้อาคมจับเสือผันไว้ได้ ส่วนไอ้คงที่บาดเจ็บหลบหนีออกมาแล้วไปเขย่าเรียกไอ้ดำที่นอนหมดสติอยู่ข้างศพสมทรง

ภูผากับสองสมุนรู้เห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในภูพยัคฆ์ แต่พวกเขาต้องรอบคอบกันมากๆที่จะรับมือกับพวกผจงและต้องช่วยลำเจียกกับพิกุลให้ได้

ผจงย่ามใจเมื่อจับตัวเสือผันไว้ได้แถมยังกวาดต้อนผู้คนให้มารวมตัวเพื่อมีนายคนใหม่หากยังต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป

“เห็นกันแล้วใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสือผันที่เคยยิ่งใหญ่ คนที่พวกมึงคิดว่าจะปกป้องพวกมึงได้...ว่าไง มีอีกมั้ยไอ้พวกที่อยากท้าทายข้ากับกำนันชัช มีอีกมั้ย”

ชาวภูพยัคฆ์มองหน้ากันไปมาก่อนจะค่อยๆ ทยอยวางอาวุธยอมแพ้กันหมดทุกคน ผจงสะใจเป็นบ้าหัวเราะร่าโอ้อวดผลงาน

“เป็นไงล่ะกำนัน แทบจะไม่ต้องเหนื่อยเลยใช่มั้ย”

กำนันชัชสะใจกว่า เข้าไปถีบเสือผันทีเดียวล้มลงหมดสภาพน่าสมเพชเป็นที่สุด ผจงยืนมองด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ ไม่มีความปรานีต่อบุพการีแม้แต่น้อย จนลำเจียกโพล่งขึ้นอย่างทนไม่ไหว

“ไอ้ผจง ยังไงเสือผันก็เป็นพ่อแท้ๆของเอ็ง เอ็งทนเห็นพ่อเอ็งถูกทำแบบนี้ต่อหน้าต่อตาได้ไง”

“ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นลูก แล้วเวลาที่กดขี่ฉันต่อหน้าลูกน้องล่ะ ทำไมน้าไม่เคยห้ามเขา”

“เสือผันทำอย่างนั้นเพราะอยากให้เอ็งแข็งแกร่งเหมือนอย่างเขา”

ผจงชะงัก กำนันชัชเห็นท่าไม่ดีรีบขัดขึ้น “พอได้แล้วไอ้ผจง นี่ไม่ใช่เวลาที่ข้าจะมานั่งดูละครโศก ในครอบครัวเอ็ง”

“ฉันรู้น่ากำนัน มาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันตัดขาดไม่มีคำว่าพ่อลูกอีกแล้ว”

“แล้วเอ็งจะทำอะไรกับเสือผัน”

“ไม่ต้องกลัวว่าจะฆ่าทิ้งหรอกน้า เพราะเสือผันเป็นคนเดียวที่จะพาพวกเราไปที่ถ้ำสมบัติ แต่หลังจากนั้นก็ไม่แน่ อยู่ที่อารมณ์ของฉันว่าจะดีหรือไม่ดี”

กำนันชัชพอใจเข้าไปตบบ่าผจงอย่างชื่นชม แล้วสั่งลูกน้องให้เอาเสือผัน ลำเจียก พิกุลไปขังก่อนจะเน้นย้ำกับผจงว่ายังเหลือภูผาอีกคน ระวังมันไว้ให้ดี ยังไงมันต้องโผล่มาแน่!

แน่นอนว่าภูผากำลังวางแผนอยู่กับก้องและรุ่ง โดยที่ดำกับคงก็พร้อมใจร่วมมือด้วย แต่จำนวนคนก็ยังไม่มากพอที่จะปะทะกับพวกกำนันชัชอยู่ดี ก้องเลยเสนอว่า