มธุรสโลกันตร์

“ไอ้ผา! ตอนแรกกูกะว่าจะตามล่านังน้ำผึ้งให้มันมาเป็นนางบำเรอกูคนเดียว แต่มึงยังปากดีแบบนี้ เจอตัวนังน้ำผึ้งเมื่อไหร่กูจะให้มันเป็นกะหรี่ของพวกกู”

“พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะพี่กับพวกของพี่จะต้องอยู่ชดใช้กรรมที่ก่อไว้”

ภูผาตั้งหลักร่ายอาคมจนรอยสักตามตัวเรืองแสง ขณะที่กำนันชัชก็สั่งโหงพรายพุ่งเข้าใส่ แต่โดนอาคมของภูผาเล่นงานจนสลายหายไปพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวน จากนั้นซัดกำนันชัชสะบักสะบอมก่อนจะต่อยหน้าผจงรัวๆจนทรุดฮวบ แต่ผจงก็ยังท้าทายอย่างกวนๆ

“ต่อให้วันนี้มึงฆ่ากูได้ แต่ชีวิตมึงก็ไม่ได้ดีขึ้นหรอกไอ้ผา ถ้ามึงยังจะใจอ่อนกับเสือผัน มึงก็ต้องถูกเสือผันเล่นงานเข้าสักวัน”

“พี่ไม่ต้องกลัวฉันฆ่าพี่หรอก ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินชีวิตใคร กฎหมายต่างหากที่จะตัดสินชีวิตพี่และจัดการทำลายเครือข่ายเฮโรอีนของพี่ให้สิ้นซาก”

“เอ็งหมายความว่าไง”

ภูผาไม่ตอบแต่ตั้งใจจะจัดการผจงให้หมดสติ ทันใดนั้นเสือผันคำรามเสียงดังพุ่งเข้ามากระแทกภูผากระเด็นแล้วจ้องเขม็งไปที่ผจงซึ่งยืนหน้าเสียตกใจ

เสือผันไม่เหลือความปรานีตะปบกรงเล็บแหลมคมใส่ผจงจนเลือดสาด กำนันชัชเห็นท่าไม่ดีรู้ว่าสู้ภูผากับเสือผันไม่ได้เลยฉวยโอกาสหนีเอาตัวรอด ผจงเห็นดังนั้นลนลานหวาดกลัวยกมือไหว้เสือผันปลกๆ

“พ่อ...ฉันขอโทษ ฉันถูกไอ้กำนันชัชมันบังคับ ฉันไม่ได้อยากจะทำอย่างนี้เลยนะ ยกโทษให้ฉันนะพ่อ ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันนะพ่อนะ”

ผจงพยายามปลิ้นปล้อนเอาตัวรอดยกมือไหว้ขอชีวิต แต่เสือผันมองตาขวางไม่ฟังอะไรอีกแล้ว เงื้อกรงเล็บเตรียมกะซวกควักหัวใจ แต่ภูผาร้องห้ามเพราะต้องการส่งตัวผจงให้ตำรวจเพื่อทลายเครือข่ายเฮโรอีน

“เสือผัน...อย่า!!”

เสือผันหันไปทางภูผา เปิดโอกาสให้ผจงคว้ากริชเหล็กน้ำพี้ขึ้นมากะซวกแทงเสือผันทันที

“ฉึก!!”

เสือผันสะดุ้งเฮือก มองเขม็งผจงที่ยิ้มร้ายกาจ มือยังถือกริชที่จมอยู่ในท้องของเขา

“อย่าเกลียดกันเลยนะพ่อ พ่อนั่นแหละบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้ อย่างน้อยฉันก็ทำหน้าที่ลูก ช่วยให้พ่อได้ไปสบายไม่ต้องทรมาน”

ผจงบิดคมกริชอีกครั้งอย่างโหดเหี้ยมก่อนจะกระชากมันออกมา เสือผันทรุดฮวบเลือดทะลัก แล้วผจงก็ฉวยโอกาสที่ภูผาเข้ามาประคองเสือผันหนีเอาตัวรอดไป

 ooooooo