มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 12
“รีบบอกมาได้แล้วว่าเมียข้าเป็นอะไร ต้องกินยาอะไรบ้าง ไม่งั้นตอนพาเอ็งกลับ เอ็งจะถูกยันโครมเหมือนขามา”
“ไอ้นี่...ขู่เก่งอย่างหมา อย่าเที่ยวบอกคนอื่นว่าเป็นเสือเลยว่ะ เสียชาติเสือ”
“ไอ้หมออย่าเล่นลิ้น บอกมาเมียข้าเป็นอะไร”
ภูผาเอะอะเอ็ดอึง หมอธันว์กลั้นหัวเราะ เพชรน้ำผึ้งมองเห็นความสนิทสนมของทั้งคู่อย่างประหลาดใจ
หลังจากนั้นสักพักหมอธันว์ทำความสะอาดแผลและเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้เพชรน้ำผึ้งใหม่ เสร็จแล้วบอกคนป่วยว่า “ผมทำความสะอาดแผลให้แล้ว หนองแค่นี้เล็กน้อยครับ เอาออกแล้วก็หาย เหมือนบีบหัวสิวแหละครับ แต่ถ้าแผลกลัดหนองทำให้มีไข้ขึ้นมาอีกก็ต้องโทษไอ้ผาที่ดูแลคุณไม่ดี”
ภูผาอ้าปากจะเถียงแต่เพชรน้ำผึ้งชิงพูดก่อน “อย่าไปว่าพี่ผาเลยค่ะ เป็นฉันที่ไม่ดีเอง แค่นี้ก็ทนไม่ได้ ปล่อยให้แผลเป็นหนอง”
“แต่ไอ้ผามันก็ปอดแหกเกินไปครับ เป็นเสือใหญ่ซะเปล่าแต่ใจปลาซิว ที่เรียกๆ กันว่าเสือเนี่ยน่าจะเป็นเสือปลาซะมากกว่า”
เพชรน้ำผึ้งได้ยินแล้วอดขำไม่ได้ แต่ภูผาโกรธตงิดๆ ต่อปากต่อคำกับหมอธันว์ แต่สุดท้ายก็ต้องเงียบอย่างยอมรับตามคำพูดเพชรน้ำผึ้งที่ว่า
“พี่ผายอมรับเถอะว่าพี่ตื่นตูมห่วงฉันมากเกินไป...แล้วจากนี้ฉันต้องดูแลตัวเองยังไงคะหมอ”
“ต้องหมั่นทำความสะอาดแผล ถ้ายังเป็นหนองอีกก็ไม่ต้องตกใจ ให้กรีดเอาออกอย่างที่ทำเมื่อกี๊ ยาก็ต้องหมั่นกิน ทั้งแก้ปวด ลดไข้ ฆ่าเชื้อ ผมจะเพิ่มเผื่อไว้ให้อีก กินให้ครบทุกมื้อ ห้ามลืมเด็ดขาด”
“งั้นฉันคงต้องโดนพี่ผาบังคับกินยาแทนข้าวแน่เลยค่ะหมอ”
“หมอสั่งก็ต้องกิน ถ้าดื้อไม่ยอมกิน ฉันมีวิธีป้อนยาให้เธอยอมกิน”
“จ้ะ ฉันรู้ว่าขัดใจพี่ผาไม่ได้หรอก งั้นฉันอยากจะเช็ดตัวสักหน่อยแล้ว พี่ผาช่วยไปเตรียมน้ำอุ่นให้ฉันได้ไหม นะจ๊ะพี่ผา”
เธอทำเสียงอ้อน ภูผายอมไปโดยดี แต่ความจริงเพชรน้ำผึ้งแค่ต้องการอยู่กับหมอสองต่อสองเพราะมีข้อสงสัยอยากถาม ซึ่งท่าทีหมอก็รู้ทันเป็นฝ่ายเอ่ยปากกับเธอก่อน
“อยากถามอะไรผม ถามได้ครับ แต่ต้องก่อนที่ไอ้ผาจะกลับมา ไม่งั้นมันฟาดปากผมแน่”
“คุณหมอคงจะสนิทกับพี่ผามานานแล้วสิคะ ถึงได้เป็นคนเดียวที่กล้าทะเลาะกับพี่ผาได้”
“ก็ตั้งแต่เป็นเด็กวัดกินข้าวก้นบาตรมาด้วยกันนั่นแหละครับ”
“พี่ผาเคยเป็นเด็กวัดด้วยเหรอคะ”
“ไม่เชิงครับ ครูมันเอามาฝากหลวงพ่อของผมให้พาเราไปสอบเทียบที่พระนครด้วยกัน”
“สอบเทียบ? มิน่าล่ะถึงมีหนังสือเรียนอยู่ในกระท่อม”
“ว่าไงนะครับ”
“เอ่อ...เปล่าค่ะ แล้วหมอกับพี่ผาไปสอบเทียบชั้นไหนคะ”
“ม.6 ครับ แล้วผมก็ไปเรียนต่อเจ็ดแปดจนสอบเข้าหมอได้ แต่มันต้องไปเป็นโจร ทั้งที่ตำราเรียนหมอของผมมันยังเอาไปอ่านเล่นอยู่บ่อยๆ เพราะนิสัยรักการอ่านของมัน...”
เพชรน้ำผึ้งนิ่งอึ้งอย่างไม่คาดคิด ฟังหมอธันว์เล่าต่อไปด้วยความสนใจยิ่ง
