มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 12
“หรือว่าเราควรจะไปขอความร่วมมือกับตำรวจให้มาช่วยดีล่ะพี่ผา”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ ข้าไม่อยากให้เกิดการนองเลือดขึ้น ไหนจะแม่ลำเจียกกับพิกุลอีก”
“แล้วพี่ผามีแผนอะไร”
ในช่วงเวลาที่ภูผาวางแผนกับสองลูกน้องคนสนิท อยู่นั้น ผจงกำลังจะเอาพิกุลมาประเคนให้กำนันชัช แต่พิกุลไม่ยอมถึงกับด่ากราดและถ่มน้ำลายใส่เมื่อกำนันชัชจะถูกเนื้อต้องตัวเธอ
“อย่ามาถูกตัวข้า ไอ้สารเลว”
กำนันชัชโกรธมาก ปาดน้ำลายทิ้งแล้วชกท้องพิกุลจนตัวงอ “รู้จักข้าน้อยไปแล้วนังพิกุล เอาตัวอีนี่ไปรอกูบนเตียง”
ลูกน้องช่วยกันหิ้วพิกุลเข้าไปในบ้านโดยที่กำนันชัชยิ้มชอบใจเดินตาม ปล่อยให้ผจงยืนดูลูกน้องที่เหลืออยู่รุมทุบตีเสือผันอย่างสนุกสนาน จนเสือผันทรุดฮวบหมดสภาพเสือร้ายที่เคยน่าเกรงขาม
“พอได้แล้ว เอาแค่หอมปากหอมคอ ยังไม่ต้องให้ถึงตาย...เป็นไงล่ะพ่อ พ่อน่าจะยังมีสติพอจะเข้าใจที่ฉันพูดอยู่ใช่มั้ย”
เสือผันเงยหน้ามองลูกชั่วอย่างกราดเกรี้ยว ยืนยันได้ว่ายังมีสติครบถ้วน
“เอางี้ดีมั้ย พ่อแค่บอกมาว่าฉันจะเข้าไปในถ้ำสมบัติของพ่อได้ยังไง แล้วรับรองว่าฉันจะช่วยทำให้พ่อไม่ต้องเจ็บปวดทรมานอีกเลย”
“ไอ้ลูกทรพี!!”
“พ่อเคยทำให้ฉันเจ็บขนาดไหน ฉันก็ทำให้พ่อเจ็บแบบนั้นบ้าง พวกมึงอยากสนุกต่อใช่มั้ย เอาเลย”
พวกลูกน้องรุมอัดเสือผันกันอย่างเมามัน แต่ระหว่างนั้นลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกว่า
“พี่จง...แย่แล้ว พวกไอ้เสือผาบุกมาแล้ว”
“ในที่สุดมึงก็มาซะทีไอ้ผา พวกมึงเอาตัวเสือผันไปขังไว้ที่อื่น”
เสือผันถูกหิ้วปีกออกไป ผจงยิ้มร้ายด้วยสีหน้ามั่นใจพร้อมรับมือภูผามากถึงมากที่สุด!
เมื่อออกไปเห็นลูกน้องกำนันชัชกำลังยิงสู้กับเสือผาที่อยู่ในชุดดำมีผ้าคาดครึ่งหน้า สวมหมวกปีกกว้าง ผจงประกาศลั่นว่า
“กูอยากได้มันตัวเป็นๆ ใครลากมันมาให้กูได้ กูมีรางวัลใหญ่ให้”
พวกลูกน้องเฮละโลขานรับอย่างย่ามใจ ระดมยิงใส่ไม่ยั้งทำให้เสือผาในชุดดำต้องซุ่มหลบอยู่หลังกองไม้เหมือนจะจนมุม แต่ระหว่างนั้นไอ้เข้มวิ่งหน้าตื่นมาบอกผจงให้รีบไปอีกทาง
“อะไรของมึงวะไอ้เข้ม”
“ไอ้เสือผามันบุกมาทางนั้นจ้ะพี่ ฉันให้ลูกน้องยันมันอยู่ พี่จงรีบไปกับฉันเถอะ ไอ้เสือผาบุกมาแล้ว พวกฉันกำลังซัดกับมันอยู่เลย”
“มึงว่าไงนะ ไอ้เสือผาเหรอ เป็นไปได้ไง ก็ไอ้ผามันจนมุมอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอวะ”
ก้องที่ปลอมเป็นเสือผาลดผ้าคาดหน้าลงแล้วยิ้มเยาะอย่างได้ทีก่อนจะเอาระเบิดมือมาจุดชนวนแล้วโยนใส่พวกลูกน้องกำนันชัชที่กำลังจะเข้าล้อมจับ
บึ้ม!!!! เสียงระเบิดดังกึกก้อง ผจงกับสมุนกระโดดหลบทันฉิวเฉียด
“ไอ้ก้อง โธ่โว้ย! โดนพวกมันหลอกจนได้”
“เออ...หลอกควายสบายใจจังโว้ย” ว่าแล้วก้องปาระเบิดอีกลูก คราวนี้โดนลูกน้องกำนันชัชตายหลายคน แต่ผจงกับลูกน้องใกล้ตัวรอดได้หวุดหวิด แล้วก้องก็รีบฉวยโอกาสหนีเอาตัวรอด
ooooooo
