มธุรสโลกันตร์

ภูผาเล่าย้อนอดีตให้เพชรน้ำผึ้งฟังตอนที่เขายังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ครูลอยเคยพาเขามาที่นี่ ตอนนั้นเรือนแพสภาพเก่าโทรมถูกทิ้งร้าง ครูลอยตั้งใจมอบเรือนแพหลังนี้เป็นบ้านสำหรับภูผาไว้เริ่มต้นชีวิตใหม่

“เรือนแพนี้เป็นของพ่อค้าที่ข้าเคยช่วยเอาไว้ตอนถูกเสือผันปล้น แต่มันย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะกลัวโจร ข้าเลยขอซื้อเก็บเอาไว้เผื่อไว้เป็นที่หลบภัย เพราะเห็นว่าสงบและไม่ค่อยมีใครผ่านมาแถวนี้เท่าไหร่ คนที่รู้จักตอนนี้ก็มีแค่ข้ากับเอ็งเท่านั้น”

“ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกครู ที่แบบนี้ควรมีไว้ให้ครูอยู่อย่างสงบสุขในบั้นปลายมากกว่า”

“บั้นปลายข้าไม่มีคำว่าสงบหรอก เพราะเส้นทางชีวิตข้าถูกเสือผันบังคับให้เดินทางผิดจนยากจะหันหลังกลับแล้วไอ้ผา มีก็แต่เอ็งนี่แหละที่ยังมีอนาคตและโอกาสอยู่ ข้าถึงยอมทุ่มทั้งชีวิตเพื่อให้เอ็งไปให้พ้นจากเงื้อมมือเสือผัน”

ครูลอยตบบ่าภูผาเชิงให้คำมั่น ภูผาซาบซึ้งใจนั่งคุกเข่าพนมมือกราบเท้าครูลอย

“พระคุณของครูยิ่งใหญ่กับชีวิตฉันเหลือเกิน ฉันสัญญาจ้ะว่าฉันจะไม่ทำให้ครูเสียความตั้งใจ แม้แต่ชีวิตฉันก็ทดแทนคุณครูได้ไม่หมด”

“ถ้าเอ็งอยากตอบแทนคุณข้า ไม่ต้องด้วยชีวิตหรอก เอาแค่ถ้ามีเวลาก็หมั่นมาซ่อมเรือนแพหลังนี้ให้กลับมาใช้งานได้ก็พอ”

เหตุการณ์ในวันนั้นภูผายังจำติดตา...นึกถึงขึ้นมาในวันนี้ก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ รีบกลบเกลื่อนด้วยการดึงเพชรน้ำผึ้งมากอด

“เธอชอบแบบนี้พี่ก็ดีใจ พี่จะได้ใช้ที่นี่เป็นรังรักลับๆของเราสองคน ไม่ต้องแอบไปหาที่ลับหูลับตาที่อื่น”

“บ้าเหรอพี่ผา...พี่เนี่ย พอฉันจะจริงจังทีไรพี่ก็หาเรื่องเย้าฉันเล่นอยู่เรื่อย”

“พี่ไม่ได้เย้าเล่น แต่คิดจริง”

“เหรอ!! ถ้าพี่คิดจริง สัญญากับฉันสิว่าถ้าพี่เลิกเป็นโจรเมื่อไหร่ พี่จะไปพระนครกับฉัน”

ภูผาชะงักนิ่งไปด้วยความรู้สึกหนักใจ แม้แผนการเลิกเป็นโจรจะวางเอาไว้แล้ว แต่การไปพบกับพ่อแม่เพชรน้ำผึ้งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับเขา

“ไว้รอให้ถึงวันนั้นก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกที เอาล่ะ ลมข้างนอกค่อนข้างเย็น เธอออกมานานพอแล้ว ต้องกินอะไรบ้างแล้วจะได้กินยา”

“เดี๋ยว! พี่อย่าผัดผ่อนฉันสิ” เพชรน้ำผึ้งดึงมือภูผาไว้ แต่เขาร้องโอ๊ยขึ้นมาทำให้เธอสงสัย “พี่ผา มือพี่เจ็บเหรอ พี่ไปโดนอะไรมา”

เมื่อเห็นรอยแดงที่ฝ่ามือเขาก็เดาทันทีว่าน้ำข้าวต้มลวกมือเพราะเห็นหม้อยังตั้งบนเตาควันกรุ่น ภูผาจะดึงมือออก แต่เพชรน้ำผึ้งจับไว้แน่นแล้วช่วยเป่ามือให้เบาๆ ก่อนจะรำพึงรำพันอย่างซาบซึ้งตื้นตัน

“ขอบใจมากนะจ๊ะพี่ผาที่ช่วยดูแลฉัน ตอนที่ฉันถูกพรากจากคนที่ฉันรักมา ฉันคิดว่าคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่แล้ว แต่พี่กลับทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันโชคดีที่ได้พบผู้ชายดีๆคนหนึ่ง คนที่รักฉันด้วยชีวิตของเขา”

เธอกับเขาสบตากันหวานซึ้ง ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูด ริมฝีปากประทับกันอย่างแผ่วเบาและหลับตาพริ้ม แต่แล้วภูผากลับรู้สึกผิดปกติบางอย่างรีบถอนริมฝีปากเอามืออังหน้าผากเธอแทน

“เธอมีไข้นี่น้ำผึ้ง”

ooooooo