มธุรสโลกันตร์

หลังจากนั้นภูผาลุยเดี่ยว เขาเล่นงานลูกน้องกำนันชัชหลายคนสิ้นฤทธิ์แล้วจะไปต่อ แต่กำนันชัชโผล่มาดักหน้าจ้องมองภูผาด้วยสายตาคมกริบ

“จะรีบไปไหนไอ้ผา ธุระของเอ็งกับข้ายังไม่จบ”

“ตอนนี้กำนันก็ยึดภูพยัคฆ์ไว้ได้แล้ว ส่วนเสือผันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ฉันว่าต่างคนต่างไปไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก จะได้ไม่ต้องมีใครนองเลือด”

“แค่นั้นเองเหรอวะ ให้เลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างทำมาหากินเนี่ยนะ”

เสียงผจงดังขึ้น ภูผาหันมองผจงที่ก้าวเข้ามาจากอีกทางประกบหน้าหลังทำให้ไม่มีทางไป

“พี่ผจง พี่ก็เห็นสภาพพ่อแล้ว เขาเหมือนคนที่ต้องตายทั้งเป็น แล้วพี่ยังต้องการอะไรอีก”

“สมบัติในถ้ำ เอ็งก็รู้ว่ามันมหาศาลแค่ไหน”

“แล้วมันก็ไม่ใช่ของไอ้ผันคนเดียวด้วย แต่เป็นของพวกข้าที่เคยร่วมปล้น ไอ้ผันมันอ้างว่ามันเก็บไว้ให้จะปลอดภัยกว่าพวกข้าเก็บไว้เอง”

“ถ้าอยากได้แค่สมบัติพวกนั้น ฉันจะคุยกับเสือผันให้ จะได้ไม่ต้องฆ่าแกงกัน”

“ถุย!! ทำอย่างกับเอ็งไม่รู้จักสันดานเสือผัน แม้แต่ลูกในไส้อย่างข้ามันยังไม่เคยเห็นหัว ดีแต่ด่าข้าต่อหน้าเอ็ง ดีแต่กดข้าให้เป็นแค่ลูกน้องคนนึงไม่ต่างคนอื่นๆ”

“พี่เข้าใจเขาผิดแล้ว เขาต้องการให้พี่เป็นได้อย่างเขา สุดท้ายแล้วยังไงเขาก็ต้องยกทุกอย่างให้พี่ ไม่ใช่ฉัน”

“เขาทำให้ข้าเป็นได้อย่างเขาไม่ได้หรอก เพราะข้าเป็นได้มากกว่าเสือผัน”

“งั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกนะพี่ผจง พี่บังคับให้ฉันต้องสู้กับพี่”

“ข้ารอเวลานี้มานานแล้วต่างหากโว้ยไอ้ผา”

ผจงผนึกกำลังกับกำนันชัชเล่นงานภูผาจนเกือบเสียท่า แต่ภูผาฮึดสู้ไม่ถอย ทั้งสู้ด้วยมือเปล่าและวิชาอาคม ซึ่งแน่นอนว่าสองคนนั้นก็งัดอาคมมาใช้ด้วยเช่นกัน

ส่วนอีกทาง ดำกับคงพยายามฝ่าสมุนของกำนันชัชเข้ามาช่วยเสือผันที่โดนควบคุมตัว แต่ทันทีที่เสือผันในร่างสางหลุดพ้นจากพันธนาการก็กราดเกรี้ยวใส่ทุกคนไม่เว้นแม้แต่ลูกน้องตัวเอง

เข้มกับพร้าวเห็นท่าไม่ดีกลัวถูกเสือผันหักคอรีบเผ่นออกไป ส่วนคงกับดำทำใจดีสู้เสือพยายามหว่านล้อมเสือผัน

“พ่อเสือผัน พอได้แล้วจ้ะ พวกมันไปหมดแล้ว ตอนนี้พ่อเสือผันกำลังบาดเจ็บ ให้พวกเราพาไปรักษาตัวก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาจัดการพวกมันทีหลัง”

ดำเดินช้าๆเข้าหา แต่เสือผันกลับกระชากคอเสื้อเขาเหวี่ยงอย่างแรงแล้วกระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว

ooooooo

ภูผาสู้อย่างสุดกำลังกับผจงและกำนันชัชที่รุมเข้าใส่ชนิดไม่ให้ตั้งตัว ภูผาถูกคมมีดของผจงเล่นงานจนได้เลือดและเซเสียหลัก ส่วนกำนันชัชก็โดนภูผาโต้กลับอย่างเร็วด้วยการหักแขนจนร้องลั่น

ผจงเจ็บใจใช้อาคมจากกริชเหล็กน้ำพี้พุ่งเข้าฟาดฟันอย่างหนักหน่วงช่วยให้กำนันชัชหลุดจากภูผาได้ จากนั้นสองฝ่ายก็ซัดอาคมใส่กันอย่างไม่ยอมกัน

“เวลาที่กูรอมานานมาถึงซะทีแล้วไอ้ผา กูทนมานานพอแล้วกับการที่ต้องเห็นมึงเกะกะสายตากูมาตลอด ไม่ว่ากูจะทำอะไร มึงจะต้องเป็นตัวเปรียบเทียบกูทุกครั้ง”

“ช่วยไม่ได้ ก็ในเมื่อพี่มันเป็นพวกไม่ได้เรื่องเอง อย่างพี่ไม่น่าเกิดมาให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำคนอื่นในชุมโจรเลยด้วยซ้ำ”