มธุรสโลกันตร์

“พี่ขอโทษที่ต้องเสียมารยาทเปิดอ่าน แต่พี่สงสัยว่าจดหมายนี้จะเป็นสาเหตุให้น้ำค้างหมดสติ ซึ่งก็จริงอย่างที่พี่คิด”

“ค่ะพี่เทพ คุณน้ำผึ้งขาดการติดต่อไปนาน คุณชายกับคุณหญิงเป็นห่วงก็เลยจดหมายมาถามว่าจะกลับพระนครเมื่อไหร่ น้ำค้างไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ก็เลย...” หญิงสาวพูดไม่ออก แต่ร้องไห้ออกมาอีก เผ่าเทพสงสารจับมือเธอมากุมไว้ด้วยความเข้าใจ

“ทั้งอดนอน ข้าวปลาก็ทานน้อยทุกวัน ไหนจะกดดันตัวเองให้เป็นห่วงคุณน้ำผึ้งที่บาดเจ็บจนเสือผาต้องบุกโรงพยาบาลขโมยยาไปรักษาเธออีก ความรู้สึกทั้งหมดนั่นน้ำค้างแบกเอาไว้คนเดียวไม่ได้นะ”

“น้ำค้างไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ถ้าน้ำค้างหาคำตอบกลับไปให้พ่อแม่คุณน้ำผึ้งไม่ได้ คนที่จะต้องพลอยลำบากไปด้วยก็จะกลายเป็นพี่เทพ”

“ไม่เป็นไร เพื่อความสบายใจของน้ำค้างพี่โทรเลขไปบอกคุณชายคุณหญิงแล้วว่าคุณน้ำผึ้งเดินทางไปเที่ยวเชียงใหม่พร้อมกับน้ำค้าง เสร็จจากเที่ยวแล้วจะจดหมายไปหา”

“แต่ทำแบบนั้นเท่ากับพี่ช่วยน้ำค้างโกหก”

“มันจำเป็นนี่ครับ พี่อยากซื้อเวลาเพิ่มอีกหน่อยระหว่างหาทางพาคุณน้ำผึ้งกลับมา”

“เพราะอะไรคะพี่เทพ”

“สิ่งที่น้ำค้างเคยบอกพี่เรื่องเสือผา ว่าไอ้หมอนั่นมันไม่ใช่โจรอย่างที่พี่รู้จัก พี่อยากค้นหาความจริงเพิ่ม”

พลอยน้ำค้างฟังแล้วแปลกใจ...ทำไมเผ่าเทพพูดเหมือนไปรู้อะไรมา

ooooooo

คืนนี้ที่เรือนแพ ภูผากับเพชรน้ำผึ้งมีช่วงเวลาใกล้ชิดกันตามลำพัง แต่ถึงแม้สองคนจะรักกันสักแค่ไหน ต่างก็หักห้ามใจไม่มีเกินเลย โดยเฉพาะภูผาที่รักษาคำพูดอย่างมาก ไม่ทำอะไรนอกเหนือไปกว่ากอดหอม

ผละจากเพชรน้ำผึ้งขึ้นมาบนตลิ่งเห็นรุ่งกับก้องนั่งหัวเราะคิกคัก ภูผาเดาได้ไม่ยากว่าทั้งคู่แอบดูเขาจู๋จี๋กับเพชรน้ำผึ้ง เลยเอ็ดไปเล็กน้อยก่อนจะบ่นว่ากลับมาที่นี่อีกทำไม น่าจะอยู่ดูแลแม่ลำเจียกกับพิกุลที่ภูพยัคฆ์

“ก็เราเป็นห่วงพี่ผากับคุณน้ำผึ้งนี่จ๊ะ”

“ใช่จ้ะ พอฝากจดหมายให้พิกุลเอาไปให้น้าลำเจียกเสร็จ เราก็เลยรีบกลับมาช่วยพี่ผา”

“เผื่อไอ้หมวดนั่นมันตามรอยมาเจอพี่ พี่จะไม่มีเราช่วยระวังหลังให้”

“ข้าดูแลตัวเองได้ แต่น้าลำเจียก พิกุล แล้วก็ พรรคพวกเราที่นั่นต้องการให้พวกเอ็งอยู่ช่วยมากกว่า ทำไมพวกเอ็งถึงได้...โธ่โว้ย!!” ภูผาไม่พอใจ ก้องกับรุ่งเริ่มรู้สึกผิดมองตากันปริบๆ

“ฉันขอโทษจ้ะพี่ผา พวกฉันคิดว่ายังไงถ้าเสือผันรู้เรื่องนี้แล้ว เสือผันก็คงจะจัดการผจงได้ไม่ยาก”

“เอ็งอย่าประมาทพี่ผจง เขารู้จักทั้งฉันทั้งพ่อเสือผันดี ถ้าเขาไม่มั่นใจว่าตัวเองสามารถจัดการเสือผันได้ เขาไม่เสี่ยงทรยศหักพ่อหักลูกแน่”

จริงอย่างที่ภูผาคาดการณ์ไม่มีผิด! ผจงพร้อมมากสำหรับการบุกภูพยัคฆ์ ยิ่งเมื่อรู้จากกระเช้าว่าพิกุลรู้แผนการของเขาที่ร่วมมือกับกำนันชัชแล้ว และภูผาก็ยังมีชีวิตอยู่ ผจงตัดสินใจเร็วไวว่าฤกษ์ดีพรุ่งนี้รุ่งสางพวกเขาจะบุกภูพยัคฆ์ โดยในคืนนี้กำนันชัชได้ทำพิธีปลุกเครื่องรางของขลังให้ผจงไว้ใช้สู้กับพวกภูพยัคฆ์ด้วย