มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 12
“ได้...เรื่องอื่นผมจะไม่ถามให้เสียเวลา แต่เรื่องเสือผาที่เจ๊พยายามช่วยมัน เป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ถามมามาก ถ้าผมไม่ได้อะไรเพิ่มเติม เจ๊อาจจะถูกบรรดาเส้นกวยจั๊บดัดหลังเล่นงานเจ๊เองก็ได้ ผมพูดถูกไหมครับ”
เจ๊หมอนฟังแล้วไม่สบอารมณ์นัก แต่ยอมรับว่ารู้จักเสือผา
“เจ๊ยอมรับมาอย่างนี้ก็ดี งั้นเจ๊ก็คงรู้ว่าผมต้องการอะไร”
“เจ๊ช่วยหมวดตามหาเสือผาไม่ได้หรอก เพราะรู้จักเสือผาในฐานะโจรที่เข้ามาใช้บริการเหมือนกับโจรคนอื่นๆ แต่เสือผาจะต่างจากโจรอื่นๆตรงที่เสือผาเป็นโจรที่ไม่ใช่โจร”
เผ่าเทพมองเจ๊หมอนอย่างสงสัย พอๆกับที่จ่าเศกเองก็ติดใจ ติงว่า “โจรมันก็คือโจร มันจะเป็นอย่างอื่นได้ยังไงเจ๊ อย่าพูดจาวกวนให้เสียเวลา”
“เสือผาปล้นแต่เฉพาะคนที่สมควรโดนปล้น คนรวยที่เห็นแก่ตัว คนที่รวยเพราะคอร์รัปชัน ถ้าหมวดไม่เชื่อก็ไปย้อนดูคดีเก่าๆทุกคดีของเสือผาดูได้”
“พูดอย่างนี้ดูถูกการทำงานของหมวดมากไปแล้วนะเจ๊ ระวังจะเดือดร้อน”
“ถ้าฉันกลัวก็คงไม่มานั่งเสนอหน้ากับหมวดตรงนี้หรอก ฉันเตือนด้วยความหวังดี เห็นว่าหมวดเป็นคนจริงจังและน่าคบอยู่ หมวดอย่าเสียเวลาและกำลังคนไปกับการตามล่าเสือผาเลย เพราะมันจะยิ่งทำให้หมวดหลงทาง”
“ที่เจ๊พล่ามมาทั้งหมดเพราะเจ๊กลัวเสือผากลับมาแก้แค้นใช่มั้ย ถึงพูดปกป้องมัน” เผ่าเทพเสียงดังไม่พอใจ
“ถึงเจ๊จะเป็นแม่เล้าปากจัด แต่ก็ไม่ใช่คนขี้ตอแหล เสือผาคือโจรที่ไม่ใช่โจร เสือผาปล้นแต่คนเลว หมวดต้องใช้สมองคิดให้ดี ไม่งั้นสุดท้ายแล้วหมวดนั่นแหละที่จะเป็นตำรวจโง่ๆในสายตาโจรภูพยัคฆ์ เจ๊พูดได้เท่านี้แหละ หมดเวลาของเจ๊แล้ว” เจ๊หมอนตัดจบการสนทนาแล้วเดินเชิดหน้าออกไป
เผ่าเทพส่งสายตาไม่ให้จ่าเศกตามไป จ่าเศกถอนใจก่อนพูดออกมาตรงๆ “ถ้าตัดความช่างประชด ประชันของเจ๊หมอนออกไป จะว่าไป...ผมว่ามันก็ยังไงๆอยู่ครับหมวด ทั้งแม่เล้ากับพระพูดไปทางเดียวกันเป๊ะ”
“คืออะไรจ่า”
“โธ่หมวด มันจะเป็นไปได้เหรอครับที่คำพูดของคนบาปกับคำพูดของผู้ทรงศีลจะเหมือนกันได้ ถ้าความจริงมันไม่ได้มีแค่หนึ่งเดียว”
“หนึ่งเดียวที่ว่าคือเสือผามันไม่ใช่โจรชั่วแต่เป็นวีรบุรุษที่จะมาช่วยฉันล้างบางพวกเดียวกับมันน่ะหรือ”
“ผมไม่กล้าฟันธงครับ กลัวถูกหมวดฟันทิ้งดองให้เป็นจ่าไปจนเกษียณ”
“จ่าไม่ต้องกลัวหรอก ผมยังต้องใช้จ่าทำงานอีกเยอะ เริ่มจากไปเอาแฟ้มคดีทุกคดีของเสือผามาให้ผมอ่านอีกรอบ” จ่าเศกรับคำแล้วกุลีกุจอไปทำตามคำสั่ง
ooooooo
กว่าเผ่าเทพจะกลับเข้าบ้านพักก็เย็นย่ำ พบบ้านเงียบเชียบผิดสังเกต กระทั่งเดินเข้ามาเจอพลอยน้ำค้างนอนหมดสติอยู่ที่พื้น ข้างตัวมีจดหมาย หมวดหนุ่มตกใจอุ้มเธอไปนอนบนเตียงก่อนที่ตัวเองจะหยิบจดหมายนั้นมาอ่าน
ข้อความในจดหมายจากพ่อแม่เพชรน้ำผึ้งทำให้เผ่าเทพเชื่อว่าเป็นต้นเหตุที่พลอยน้ำค้างเป็นลมหมดสติ เขาสงสารเธอมาก เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้จนกระทั่งเธอรู้สึกตัวลืมตาเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วและทำท่าจะลุกขึ้น
“นอนพักต่อก็ได้นะ ยังไม่ต้องรีบลุก”
พลอยน้ำค้างนึกได้เหลียวมองหาจดหมาย ซึ่งเผ่าเทพยื่นมันมาตรงหน้าเธอ
