มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 12
ที่ท่าน้ำในไพรวารี รุ่งกับก้องลากหมอธันว์ถูลู่ถูกังมาลงเรือทั้งที่เขายังกินข้าวไม่เสร็จ สองคนเร่งร้อนเพื่อให้หมอไปรักษาเพชรน้ำผึ้งตามบัญชาของภูผานั่นเอง ขณะเดียวกันสมุนของภูผาก็ต้องระแวดระวังไปด้วย กลัวใครจะสะกดรอยตามหมอมาโดยเฉพาะพวกตำรวจ
“แสดงว่าอาการของคุณน้ำผึ้งแย่มากเลยใช่มั้ย ถึงได้รีบร้อนกันขนาดนี้”
“พวกเราตอบไม่ได้หรอกหมอ หมอต้องไปดูเอง”
“ฉันไม่ใช่หมอเทวดาที่จะได้นั่งทางในแล้วรักษาได้ทุกโรค ถ้าไม่เล่าอาการให้ฉันฟังก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วจะวินิจฉัยรักษาได้ยังไง”
ก้องกับรุ่งมองหน้ากันแวบหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าเหมือนตกลงอะไรสักอย่างไปในทิศทางเดียวกัน
“ได้หมอ เดี๋ยวรุ่งจัดให้” พูดขาดคำรุ่งเอาผ้าดำคลุมหัวหมอธันว์ ก้องรีบเข้าช่วยพร้อมเอ่ยปากขอโทษหมอที่ต้องทำแบบนี้เพราะพวกตนรีบจริงๆ
เมื่อไปถึงเรือนแพ ก้องกับรุ่งประคองหมอธันว์ที่เดินกะเผลกมีผ้าดำคลุมหัวขึ้นจากท่าน้ำ ภูผาเดินไปเดินมารออยู่เพ่งมองแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นไอ้ก้อง ไอ้รุ่ง หมอเป็นอะไรทำไมเดินแบบนั้นวะ”
“พี่ผาสั่งให้พวกเรารีบ แต่หมอถามเซ้าซี้ถามเยอะถามแยะ ฉันกลัวไม่ทันใจพี่เลยต้องออกแรงนิดหน่อยจ้ะ”
“พวกเอ็งนี่มัน” ภูผาเอ็ดลูกน้องแล้วเข้าไปช่วยดึงผ้าดำคลุมหัวออก พอหมอลืมตาขึ้นมาได้ก็โวยวายทันที
“ไอ้ผา เอ็งกับลูกน้องชักจะเล่นกับข้าแรงไปหน่อยแล้วนะโว้ย”
“โทษทีหมอ คราวหน้าจะไม่ให้พวกมันหนักมือกับเอ็งอีกแล้ว”
“เอ็งให้ลูกน้องถูลู่ถูกังลากข้ามาตอนข้าวยังคาอยู่ในปาก แล้วยังเอาผ้าดำมาคลุมหัว ถีบข้าลงเรืออีก เอ็งยังคิดจะมีคราวหน้าอีกเหรอวะ”
“ข้าจำเป็น เกิดใครรู้ว่าข้ากับเอ็งรู้จักกัน แล้วคิดควานหาตัวข้าผ่านเอ็ง เอ็งนี่แหละจะลำบากถึงตายได้ สู้ไม่รู้อะไรเลยดีกว่า”
“เออ...ไม่รู้ก็ไม่รู้โว้ย”
“เห็นมั้ยหมอ บอกแล้วว่าพี่ผามีเหตุผล”
“แต่กับพวกเอ็งข้าไม่ต้องมีเหตุผลด้วย จำเอาไว้นะ ถูกยิงบาดเจ็บมาเมื่อไหร่ล่ะก็ ข้าจะลืมฉีดยาชาผ่าลูกกระสุนออกสดๆให้พวกเอ็งเลย”
ก้องกับรุ่งหน้าเสีย แย่งกันขอร้องหมออย่าทำอย่างนั้น ภูผาใจร้อนและร้อนใจรีบปรามเสียงเขียว
“พวกเอ็งพอได้แล้ว...หมอรีบไปดูอาการเมียข้าเดี๋ยวนี้”
ooooooo
ภายในเรือนแพ เพชรน้ำผึ้งนอนหน้าแดงก่ำท่าทางอิดโรยอ่อนเพลีย หมอธันว์ต้องเปิดเสื้อดูแผลเพื่อวินิจฉัย ภูผายืนชะเง้อมองห่างๆอย่างเป็นห่วง หมอเหลือบมองแล้วอมยิ้มอยากเอาคืนเพื่อนบ้าง
“ไอ้ผา เอ็งออกไปก่อน ข้าต้องล้วงเมียเอ็ง”
“เฮ้ย! เอ็งจะล้วงอะไรเมียข้าวะ”
“เอ้า ก็ต้องล้วงเข้าไปในร่มผ้าดูแผลให้ชัดๆน่ะสิวะ”
“ไม่ได้โว้ย ถ้าจะเลิกผ้าเมียข้า ข้าต้องอยู่ด้วย”
“เอ็งไม่ได้เป็นหมอ จะอยู่ด้วยทำไม...เกะกะ”
“ไอ้หมอ เอ็งอย่ามาหัวหมอคิดเล่นงานข้ากลับนะโว้ย ข้าอาจจะไม่ได้เป็นหมอเหมือนเอ็ง แต่ข้าก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องอะไรซะเลย ตำราแพทย์ที่เอ็งอ่านข้าก็เคยอ่าน”
“พี่ผาเคยอ่านตำราแพทย์ด้วยเหรอ มันเป็นภาษาอังกฤษเกือบหมดไม่ใช่เหรอ”
ภูผานิ่งไป เพชรน้ำผึ้งสงสัยมองหมอธันว์อย่างอยากรู้ แต่หมอไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไร ภูผาก็เข้ามาขัด
