มธุรสโลกันตร์

ลำเจียกโดนขังในบ้าน กำลังพยายามงัดแงะไม้กระดานเพื่อจะหนีออกไปให้ได้ แต่ก็โดนคนของกำนันชัชเข้ามาเห็นแล้วตบฉาดจนปากแตก แล้วยังทำท่าจะซ้ำอีกที พอดีภูผาถีบประตูเข้ามากระชากตัวมันมาหักคอตายคาที่

“แม่ลำเจียกเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนบ้างมั้ย”

“ข้าไม่เป็นอะไร กลัวแต่เอ็งจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

“ภูพยัคฆ์เป็นที่ที่ฉันเติบโตมา หลายคนที่นี่ที่ฉันสามารถเรียกได้เต็มปากว่าเป็นครอบครัวเดียวที่ฉันมี แต่คนที่รอดตายแล้วหนีมาร่วมกับฉันมีน้อย ฉันมีเวลาช่วยได้ไม่มาก แม่ต้องรีบหนีไป”

“ข้ายังไปไม่ได้ เอ็งต้องช่วยนังพิกุลกับเสือผันด้วย”

“ฉันจัดการให้จ้ะ”

“เดี๋ยวไอ้ผา ตอนนี้เสือผันกำลังลำบากที่สุดในชีวิต ข้ารู้ว่าเอ็งมีความแค้นกับเสือผัน แต่เขาก็ไม่สมควรต้องมาตายด้วยน้ำมือของไอ้ผจง”

“ถึงฉันจะอยากให้เสือผันรับกรรมที่ทำไว้กับครูลอย แต่ก็ไม่อยากให้เขาตายเหมือนกัน”

ลำเจียกคลายความกังวลมองตามภูผาไปด้วยความหวัง เวลานั้นกำนันชัชกำลังจะปล้ำพิกุล แต่ก้องโผล่มาช่วยทันเวลา

“นั่นว่าที่แม่ของลูกกู เอามือสกปรกโสโครกของมึงออกมาห่างๆ”

กำนันชัชหยุดชะงัก แต่ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ “มึงเหรอที่ชื่อก้องสมุนมือขวาของไอ้ผา”

“เออ กูนี่แหละมือขวาของเสือผา มึงรู้จักกูก็ดีแล้ว เวลายมบาลถามว่าใครเป็นคนฆ่า มึงจะได้ตอบเขาถูก”

“ขนาดชุมโจรภูพยัคฆ์ที่แม้แต่ตำรวจทั้งอำเภอยังบุกมาทลายไม่ได้ แต่ข้าก็ยังบุกมายึดได้สำเร็จ แล้วฝีมือไอ้เด็กเดินตามตูดไอ้ผาเนี่ยนะคิดจะมาฆ่าข้า”

“ไอ้กำนัน อยากท้าทายใช่มั้ย...ได้!!”

ก้องจะลั่นไกยิงแต่ปืนยิงไม่ออก ซ้ำต้องตกใจเพราะปืนที่ถืออยู่ในมือกลับกลายเป็นงูตัวหนึ่ง ก้องร้องลั่นสะบัดปืนทิ้ง ขณะที่พิกุลไม่เห็นว่ามีงูเลื้อยพันมือเขา กำนันชัชฉวยโอกาสนี้ปล่อยหมัดซัดหน้าก้องแล้วชักปืนเล็งเตรียมยิง ก้องหน้าเสียหลับตาปี๋คิดว่าตายแน่ๆ แต่เสียงปืนดังแชะ

กำนันชัชลั่นไกไม่ได้ แล้วต้องตกใจเหมือนที่ก้องเจอ เพราะปืนในมือกลายเป็นงูด้วยอาคมของภูผานั่นเอง

“เจอกันอีกครั้งจนได้นะกำนัน”

“ไอ้เสือผา” กำนันชัชสะบัดงูออกจากมือ แต่ยิ่งสะบัดงูยิ่งรัดแน่น ภูผารีบบอกก้องให้พาพิกุลหนีไป

กว่ากำนันชัชจะใช้อาคมจัดการงูที่พันมืออยู่จนหายไป ภูผาก็หายตัวไปแล้วเช่นกัน

ภูผากับก้องพาพิกุลไปหาลำเจียกแล้วให้รีบหนีไปเพราะพวกมันรู้ตัวแล้ว โดยคนของภูผาจะพาลำเจียกกับพิกุลไปในที่ที่ปลอดภัย

“แล้วเสือผันล่ะ”

“ฉันจะพยายามช่วยให้ได้”

“แต่พวกมันรู้ตัวแล้ว พี่จะไหวเหรอ” รุ่งเป็นห่วง

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะรับมือกำนันชัชกับพี่ผจงเอง พวกเอ็งรีบไปจากที่นี่เถอะ”

“แต่ว่าฉันอยากอยู่...” ก้องพูดได้แค่นั้น เพราะรุ่งเข้ามาแตะไหล่บอกว่า

“ถ้าเราอยู่จะเป็นภาระให้พี่ผา สู้พวกเราช่วยกันดึงความสนใจจากลูกน้องพวกมันไม่ให้ไปรุมกินโต๊ะพี่ผาก็พอ”

“ไอ้รุ่งพูดถูกแล้วไอ้ก้อง ข้าต้องฝากพวกเอ็งด้วย”