เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 1
สริยาพูดด้วยสีหน้ากังวลว่าของที่ไร่ยังไม่มาส่ง โทร.ไปตามที่บริษัทบอกว่ารถออกมานานแล้ว พิมรีบรวบรัดว่า
“หนูช่วยไปดูที่เขา Trade ของได้ไหม...ว่ารถของไร่ภูผาน่ะมาถึงหรือยัง ถ้ามาแล้วก็ช่วยเร่งให้เขาเอาองุ่นมาที่บูธเร็วๆ รู้จักใช่ไหมไร่ภูผาน่ะ”
“อ๋อ...ค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปดูให้นะคะ”
สริยากล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม บุษบาบรรณยิ้มตอบแล้วผละไปอย่างกระตือรือร้น แต่พอไปถึงยังจุดรับส่งของเห็นแต่รถกระบะมีป้ายติดไร่ภูผาแต่ไม่เห็นคน จึงเดินเข้าใกล้แล้วชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่ยกลังองุ่น
หมุนตัวมาพอดี
“ว้าย...” หญิงสาวร้องลั่น ล้มลงไปกับพื้น เอกสารในมือตกกระจาย
“เป็นอะไรมากไหมคุณ”
“อูยยยย...ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร”
“ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” พูดจบดินแดนเดินออกไปเลยเพราะกำลังรีบ แต่ดันเหยียบเอกสารที่ตกอยู่
โดยไม่ได้ตั้งใจ บุษบาบรรณลุกขึ้นคว้าเอกสารแผ่นนั้นมา เห็นรอยรองเท้าประทับอยู่เต็มแผ่นก็ฉุนกึก รีบเก็บเอกสารทั้งหมดแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเดินตามเขาไปเพื่อเอาเรื่อง
“นี่คุณ ชนคนอื่นจนล้มไม่รู้จักขอโทษกันบ้างหรือไง”
“ก็คุณบอกไม่เป็นไรนี่”
“แต่คุณก็ควรต้องขอโทษ”
“ก็เห็นๆอยู่ว่าผมยกของสูงท่วมหัว มองทางแทบไม่เห็น คุณเดินมาข้างหลังก็ควรจะเป็นฝ่ายระวังไม่ใช่ เหรอครับ”
“ฮึ! แมนมากเลยนะ โยนความผิดให้ผู้หญิงเนี่ย”
ดินแดนหยุดเดินจนบุษบาบรรณเกือบจะชนหลังเข้าอีกที เขาถามเสียงเรียบว่า
“เป็นผู้หญิงแล้วต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอไปเหรอครับ”
“ก็เพราะผู้ชายชอบเอาเปรียบไงล่ะ ผู้หญิง
ถึงต้องเรียกร้องสิทธิ์ และนี่คุณเป็นฝ่ายผิดเห็นๆ คุณนั่นแหละผิดเต็มๆ”
“โอเคๆ ผมขอโทษก็ได้ คุณ...” เขาเหลือบมองป้ายชื่อที่หน้าอกแต่เธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาลามก รีบยกมือปิดอกตัวเอง ถามเสียงแข็งว่ามองอะไร
“มองชื่อคุณน่ะสิ”
“นี่คุณมาส่งของให้ไร่ภูผาใช่ไหม” ดินแดน
ตอบรับ เธอจึงเร่งให้รีบเลยเพราะที่บูธรออยู่ “อ้อ...
มีอย่างอื่นเหลือที่รถอีกไหม ฉันช่วยคุณยกได้นะ”
“ไม่มีแล้ว...ขอบคุณครับ...คุณบุษบาบรรณ”
หญิงสาวรีบเดินจากไป ชายหนุ่มมองตาม
รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่เธอมีน้ำใจ
ooooooo
ข่อยแบกของมาถึงบูธก่อน ดินแดนตามมาทีหลังถามทุกคนว่ายังทันเวลาอยู่ใช่ไหม สริยา บอกทัน แล้วยิ้มปลื้มเมื่อได้ยินเขาพูดว่า “สวยนะเนี่ย” นึกว่าชมตัวเอง แต่ความจริงเขาชมขนมที่จัดเรียงสวยงาม
ระหว่างนี้ภูวดลพี่ชายต่างบิดาของดินแดน
เดินเข้ามาทัก “อ้าวดิน ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ”
