เล่ห์รักบุษบา

ที่ดินแดนกับคนงานกำลังช่วยกันทำฝายกั้นน้ำ ปูนเลยโดนบ่นไปนิดหน่อย

หลังจากแนะนำตัวกันแล้วตามที่ดินแดนเตี๊ยมกับคนงานไว้ดิบดีว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าคนงาน ห้ามหลุดเด็ดขาดว่าเป็นเจ้าของไร่ บุษบาบรรณเลยเข้าใจไปตามนั้น แถมเชื่อสนิทเสียด้วยเพราะการแต่งตัวของดินแดน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในงานเทศกาลองุ่นกับวันนี้ดูยังไงก็เป็นได้แค่ลูกจ้าง

ความเป็นกันเองไม่ถือเนื้อถือตัวของบุษบาบรรณที่มีต่อคนงานทำให้ดินแดนประทับใจเธอไม่น้อย กอปรกับเธอเคยให้เงินค่าข้าวเขาหนึ่งร้อยจึงไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกว่าเธอเป็นคนดีมีน้ำใจอยู่เหมือนกัน

สร้างฝายเสร็จดินแดนขับรถไปส่งผู้จัดการ

คนใหม่ที่บ้านพัก แต่ไม่ลืมสั่งข่อยให้ไปบอกป้าสร้อยให้ทำกับข้าวมื้อเย็นเพิ่มหนึ่งชุดแล้วตนจะไปเอาเอง

ระหว่างนั่งรถมากับหัวหน้าคนงาน ผู้จัดการไร่คนใหม่มองสองข้างทางในไร่อย่างตื่นตาตื่นใจ ครั้นรู้จำนวนพื้นที่ว่าพันกว่าไร่ก็ยิ่งตื่นเต้นถึงกับอุทานว่าใหญ่มาก

“ถามหน่อยได้ไหม...ทำไมคุณถึงอยากมาเป็นผู้จัดการไร่องุ่น”

บุษบาบรรณกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ดี บรรยากาศที่ดี และทั้งสองคนก็รู้จักกันมาประมาณหนึ่งแล้วในการช่วยกันสร้างฝาย และด้วยนิสัยส่วนตัวของเธอที่เข้ากับคนง่ายทำให้รู้สึกสนิทสนมกับดินแดนอย่างรวดเร็ว จึงเล่าเรื่องตัวเองออกไปได้บางอย่างโดยไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า

“มันเป็นความฝันของฉันเลย ฉันอยากมีไร่องุ่นเป็นของตัวเองสักวัน ไม่ต้องใหญ่แบบที่นี่หรอกนะ แค่ไร่เล็กๆก็พอแล้ว”

“แล้วทำไมคุณไม่หาซื้อไว้ล่ะ ผมแนะนำไร่องุ่นเล็กๆที่ไม่แพงมากให้คุณเอาไหม”

หญิงสาวนิ่งไปทันที...เรื่องราวการถูกโภคินหลอกเป็นเรื่องลึกเกินไปที่จะบอกดินแดนในตอนนี้

“ฉันยังไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกนายดิน สงสัยต้องหาทางจีบเจ้าของไร่องุ่นรวยๆหล่อๆสักคนแล้วล่ะมั้ง...แบบเจ้านายของนายดิน คุณภูวดลอะไรนี่ล่ะ นายดินว่าดีไหม”

ดินแดนไม่ตอบแต่หัวเราะแปร่งๆ แอบเหลือบมองไม่แน่ใจในสิ่งที่บุษบาบรรณพูดว่าจริงหรือเล่น

เมื่อถึงบ้านพักผู้จัดการ บุษบาบรรณสำรวจรอบนอกอย่างพึงพอใจ บริเวณบ้านสะอาดสะอ้านและตัวบ้านก็สวยน่าอยู่

“บ้านหลังนี้ทางไร่จัดเตรียมไว้ให้สำหรับผู้จัดการก็จะดูดีหน่อย”

“อ้าว...แล้วนายดินกับคนอื่นๆล่ะพักที่ไหน”

เขาชี้ไปที่บ้านหลังใกล้ๆ “โน่น...บ้านพักผม มีอะไรก็ไปเรียกได้ ส่วนคนอื่นๆเขาก็มีเรือนพักแยกออกไปอีกทางนึง คุณเข้าไปข้างในก่อนสิ เดี๋ยวผมจะขนของตามเข้าไปให้”