เล่ห์รักบุษบา
ตอนที่ 1
“คุณภูวดล...คุณภูวดลคะ”
ภูวดลหยุดชะงัก นักข่าวหลายคนกรูกันเข้ามาขออนุญาตสัมภาษณ์ ชายหนุ่มยิ้มและตอบรับด้วย
ความยินดี
“เขาว่ากันว่าปีนี้ไร่ภูผามีสิทธิ์ลุ้นรางวัลผู้ประกอบการดีเด่นติดต่อกันเป็นปีที่ 3 แล้ว...ไม่ทราบว่าคุณภูวดลรู้สึกอย่างไรบ้างคะ”
“ผลการตัดสินยังไม่ได้ประกาศเลยครับ แต่ก็คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีครับ ถ้าไร่ภูผาของเราจะได้รับเกียรติจากคณะกรรมการตัดสินอีกครั้ง”
“แล้วมีแพ็กเกจอะไรใหม่บ้างคะ”
“เราก็จะมีผลิตภัณฑ์แปรรูปใหม่ๆ”
อังคณายืนมองอยู่ไกลๆเห็นกลุ่มนักข่าวกำลังสัมภาษณ์หนุ่มหล่อ รีบขยับไปหาบุษบาบรรณอีกทางแล้วพูดขึ้นราวกับคนละเมอ
“แกรู้ไหม เนี่ยนะผู้ชายในฝันของฉันเลย...
เห็นแล้วหัวใจจะละลาย”
แป่ว! บุษบาบรรณไม่ได้ยินดียินร้ายสักนิด ก้มหน้าก้มตากรอกเอกสารบางอย่างง่วนอยู่
“อ๋อ...ลืมไป ยัยบุษของฉันมีเจ้าของจับจองหัวใจเสียแล้ว ก็คงจะไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนฉันหรอก เออนี่ โครงการไร่องุ่นในฝันกับแฟนของแกไปถึงไหนแล้ว”
คราวนี้นางสนใจเป็นอย่างมาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกเปิดโชว์รูปไร่องุ่นสวยงามให้เพื่อนดูอย่างภาคภูมิใจ “นี่ไง...สวยไหม”
“โห...สวยนี่...แกไปดูที่จริงมาหรือยัง”
“ไปดูมาแล้วสิจ๊ะ นี่นะ...” บุษบาบรรณกำลังจะเล่าต่อและคาดว่าจะยาวมาก...ก็พอดีเจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดงานคนหนึ่งเดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“นี่...สองคนนั่นน่ะมาช่วยทางนี้หน่อยซิ”
อังคณาดึงมือบุษบาบรรณออกไปทันที
ooooooo
ป้ายบูธ “ไร่ภูผา” เด่นเป็นสง่า ด้านหน้ามีขนมที่ทำจากองุ่นฝีมือสาวสวยสริยาวางไว้ให้ลูกค้าชิม พิม...เลขานุการสาวใหญ่ประจำออฟฟิศของไร่ภูผาเดินเข้ามาชื่นชมเสียงหวาน
“โอ้โห...น่ากินจังเลยค่ะคุณริยา”
“คานาเป้องุ่นค่ะ ทำไว้ให้ลูกค้าชิม ถ้าเขาชอบเขาจะได้อุดหนุนองุ่น ซื้อแยมองุ่นบูธเราเยอะๆไงคะ”
“แหม หัวการค้านะเนี่ย ไม่ได้ๆ ก่อนจะถึงปากลูกค้าต้องผ่านปากพิมก่อน ขอลองหน่อยนะคะ”
แค่เอาขนมเข้าปากคำแรก พิมก็ชมแล้วชมอีกว่าอร่อยมาก แต่แล้วนึกได้ชะเง้อคอยาวอย่างร้อนใจพร้อมเสียงบ่น
“ตายแล้ว ป่านนี้นายปูนยังไม่เอาของมาส่งอีก เถลไถลจริงๆ คอยดูนะ เดี๋ยวจะเล่นงานให้เข็ดเลย” หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาปูน แต่ไม่มีใครรับสาย พิมยิ่งบ่นพึม สริยาก็กังวลจะขอออกไปดูด้วยตัวเอง เผื่อกำลังลงของอยู่ แต่พิมห้ามไว้ แล้วหันไปเรียกเจ้าหน้าที่
คนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่าน “นี่ๆๆ เธอๆ”
บุษบาบรรณชะงักแต่ยังไม่มั่นใจว่าโดนเรียก กระทั่งพิมบอกว่าเธอนั่นแหละ หญิงสาวจึงฉีกยิ้มเข้ามายกมือไหว้ถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม
“มีสิจ๊ะ ไม่มีแล้วจะเรียกทำไมล่ะจ๊ะหนู”
