ชาติเสือพันธุ์มังกร

“ผมเข้าใจ...ที่มาเจรจาไม่ได้ต้องการให้ปล่อยอาเตี๋ยงแต่ขอให้ช่วยผ่อนหนักเป็นเบาเท่านั้นเอง แล้วที่พูดก็ไม่ได้จะติดสินบนแต่ถ้าต้องการให้ผมช่วยอะไรเป็นการตอบแทนก็บอกมาได้เลย”

โอฬารนิ่วหน้าก่อนปฏิเสธ “จับได้พร้อมปืนเจ้าตัวรับสารภาพ ช่วยไม่ได้หรอก...ตำรวจก็มีศักดิ์ศรีต้องรักษา”

“ถ้าผมหาตัวคนที่ฆ่าลี่เง็กแล้วพิสูจน์ได้ว่ามีคนต้องการให้เรามีปัญหากันล่ะ...พวกคุณพอจะช่วยได้ไหม”

ทรงวาดยื่นข้อเสนอที่รณชิตตกลงทันทีแต่โอฬารกลับไม่เห็นด้วย รณชิตเห็นดังนั้นก็กล่อมตำรวจรุ่นพี่

“โธ่...อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิครับหมวด ยังไงถ้าหาคนฆ่าได้ผมก็พ้นข้อครหานะครับ แล้วเรากับพวกหกห้องทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่องดี ถึงยังไงไอ้พวกนี้มันก็เคยมือกันแล้วแต่ถ้ามีพวกใหม่เราจะรับมือยากนะครับ”

โอฬารถอนใจหน่ายๆก่อนถามทรงวาด “เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ไม่ให้พ่อกับพี่บุญธรรมออกหน้าหน่อยเหรอ”

“ป่านนี้คงรู้เรื่องแล้วล่ะครับแต่ทำไงได้ผมไม่อยากให้พวกเขารู้เลยด้วยซ้ำ ไม่มีใครชอบคนที่หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรอก...โดยเฉพาะคนที่เขามองว่าเป็นแค่เบี้ย”

ทรงวาดไม่มีทางเลือกต้องบากหน้าไปคุยกับชาญยุทธซึ่งรีบออกตัว

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่น้องชายเสือก่อเรื่องแบบนี้ คราวนี้พี่ช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ”

“ผมทราบครับ ผมเลยตกลงกับทางตำรวจจะหาคนฆ่าลี่เง็กให้ได้ ทางเขาก็จะช่วยอาเตี๋ยงตอบแทน”

“ก็ดี...งั้นก็รีบๆเลย พี่ไม่อยากมีปัญหากับตำรวจนานมันจะกระเทือนงานของเรา”

ชาญยุทธพูดจบก็ต้อนน้องชายบุญธรรมไปหาการันต์ก่อนหันไปสั่งวิสูตร

“ฉันแค่อยากให้เตรียมตัวไว้ น้องกับอาของเสือขยันก่อเรื่องซ้ำซาก บางทีอยู่ไปก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่”

“แต่ถ้าทำอย่างนั้นคุณเสืออาจจะโกรธคุณอ้ายได้นะครับ”

“ก็อย่าให้รู้สิ เสือมาไกลแล้ว แล้วก็จะไกลกว่านี้อีก อย่าปล่อยให้ไอ้ญาติๆพวกนี้มาเป็นตัวถ่วง!”

ooooooo

นอกจากทรงวาดที่วิ่งเต้นหาทางช่วยเฮ้งเตี๋ยง เม่งฮงก็นั่งไม่ติดเมื่อรู้ว่าลูกชายยอมรับผิดแทนจนต้องบากหน้าไปหาทรงวาดทั้งที่เคยประกาศจะไม่ขอความช่วยเหลืออีก

แปะฮ้อซึ่งยังรักษาตัวที่บ้านทรงวาดยืนต้อนรับยิ้มๆจนเม่งฮงไม่ไว้ใจ

“ลื้อรู้เหรอว่าอั๊วมาทำไม”

“ลูกชายเถ้าแก่เพิ่งถูกจับเมื่อคืนคงไม่มีกะใจมาทำร้ายผู้หญิงหรอก อั๊วพูดถูกไหมล่ะ”