ตอนที่ 9
รณชิตหน้าจ๋อยและกลับไปด้วยความผิดหวัง ต่างจากทรงวาดที่แอบได้ยินทุกอย่าง หัวใจเต้นแรงที่ปิ่นมุกยอมรับต่อหน้าคนอื่นว่าชอบตน ปิ่นมุกเห็นทรงวาดอารมณ์ดีผิดปกติก็อดแซวไม่ได้
“อารมณ์ดีจริงนะเฮีย”
“ขอบใจลื้อมากนะที่ลื้อเชื่อฟังทำตามคำแนะนำของอั๊ว”
“พูดอะไรของเฮีย”
ทรงวาดยิ้มกว้างก่อนบีบเสียงเลียนแบบเธอ “ฉันชอบเฮียโฮ่วค่ะ”
ปิ่นมุกหน้าแดงก่ำ “เฮีย! นี่เฮียตามมาแอบฟัง อั๊วกับจ่าคุยกันเหรอ...ทำไมนิสัยอย่างนี้!”
ทรงวาดเบี่ยงตัวหลบกำปั้นน้อยๆของเธอ แกล้งโอด “อั๊วขอโทษ อั๊วยอมรับผิด ลื้อจะลงโทษอั๊วยังไงก็ได้...แต่อั๊วไม่รู้สึกผิดที่แอบฟังลื้อคุยกับอีเลยนะ อั๊วดีใจมากกว่าที่ได้รู้ว่าลื้อคิดยังไง”
พูดพลางสบตาหวาน ตั้งท่าจะบอกรักแต่ปิ่นมุกกลับชกท้องเขาแก้เขิน
“เฮียบอกเองนะว่าอั๊วจะลงโทษยังไงก็ได้...คนไม่มีมารยาท!”
ปิ่นมุกวิ่งหนีอายเข้าบ้านไปแล้ว ทิ้งทรงวาดให้นอนตัวงอแต่มีความสุขมากที่ได้เปิดใจกับเขาเสียที...
บรรยากาศบ้านทรงวาดอวลไปด้วยไอรักต่างจากบ้านพันเดชเต็มไปด้วยความร้อนใจของไต้เกียวที่ห่วงฮุ่ยเซี้ยง พันเดชแกล้งปลอบไปตามแกนก่อนหาโอกาสคุยกับฤทธิ์ตามลำพัง
“แกคิดว่าไอ้แก่นั่นมันจะกล้าหักหลังเราไหม”
“โอ๊วฮุ่ยเซี้ยงเป็นนักเลงเก่าย่อมรู้ดีว่าทำแบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่แต่ตัวมัน...แม้แต่หลานสาวมันก็ไม่รอด”
“แต่ถ้ามันยังพูดได้ฉันก็ไม่ไว้ใจ”
“มีแต่คนตายเท่านั้นที่จะพูดไม่ได้”
“ถูก...แต่ฉันไม่อยากให้แกแค่ฆ่ามันทิ้ง” พันเดชแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดทวงบุญคุณของฮุ่ยเซี้ยงเมื่อวันก่อน สั่งเสียงเหี้ยม “ฉันอยากให้มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายจะได้เป็นตัวอย่างให้ลูกน้องคนอื่นไม่กล้าทำงานพลาดยังงี้อีก!”
ooooooo
ทรงวาดกลัวฮุ่ยเซี้ยงถูกฆ่าปิดปากรีบไปโรงพักเพื่อหว่านล้อมให้สารภาพเรื่องพันเดช ฮุ่ยเซี้ยงไม่ยินดียินร้ายที่เห็นทรงวาด ตอกไม่ไว้หน้าเมื่ออีกฝ่ายแกล้งถามสารทุกข์สุกดิบของตน
“ลื้อไม่ต้องอ้อมค้อม อั๊วไม่ให้การอะไรมากกว่านี้ทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมอั๊ว”
เถ้าแก่เสือแห่งเยาวราชยิ้มบางๆไม่ถือสา “ฉลาดสมกับเป็นโอ๊วแปะแต่เคยคิดดูไหมครับว่าถึงโอ๊วแปะไม่พูดก็ใช่ว่าจะปลอดภัย บางทีการสารภาพทั้งหมดอาจจะดีกว่า”
ฮุ่ยเซี้ยงยิ้มเยาะ “แล้วจะให้อั๊วสารภาพด้วยไหมล่ะว่าพ่อบุญธรรมลื้อเป็นใครทำชั่วอะไรไว้บ้าง อย่ามาเล่นลูกไม้กับอั๊วเลยอาโฮ่ว ลื้ออยากลากคอไอ้พันเดชออกมาแต่กลัวตำรวจจะสาวไปถึงพ่อกับพี่บุญธรรมลื้อก็เลยต้องอาศัยอั๊วซัดทอดว่าไอ้พันเดชอยู่เบื้องหลังการฆ่าอาเง็ก อั๊วไม่หลงกลลื้อหรอก”