ชาติเสือพันธุ์มังกร

“ขอบใจมากนะ...อั๊วมีความสุขมากที่ลื้อคิดได้แบบนี้ มีความสุขซะจน...อยากจะหอมแก้มลื้อแทนคำขอบคุณ”

ปิ่นมุกเขินจัด ทรงวาดดึงตัวไปกอด “ขอบคุณลื้อมาก ขอบคุณจริงๆอาจู”

“ความทุกข์ใจตลอดชีวิตของอั๊วมันหายไปหมดสิ้นแค่อั๊วให้อภัย...เหมือนง่ายแต่มันทำยากมากนะเฮีย”

เฮ้งเตี๋ยงต้องขึ้นศาลเพื่อพิจารณารับโทษ รณชิตกับทรงวาดไปรับเขาด้วยตัวเองจากเรือนจำโดยมีพริ้มเพราตามไปด้วย แต่ทั้งหมดต้องแวะโรงน้ำชาก่อนเพราะ

เฮ้งเตี๋ยงฝันร้ายถึงเม่งฮงจึงอยากไปเห็นหน้าสักครั้ง

เม่งฮงก็คิดถึงลูกชายคนเดียวแต่งตัวเตรียมไปศาลแต่ไม่ทันออกจากบ้านก็ได้ต้อนรับไต้เกียวซึ่งตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาเข้ามาในโรงน้ำชาพร้อมฤทธิ์

การแสดงของไต้เกียวจบทันทีที่ประตูโรงน้ำชาปิด ฤทธิ์ไม่รอช้าเสียบมีดที่ท้องเม่งฮง หัวหน้าแก๊งหกห้องข่มความเจ็บปวดจนไต้เกียวอดชมแกมประชดไม่ได้

“สมเป็นนักเลงจริง โดนแทงเป็นแผลขนาดนี้ยัง

ไม่ร้องให้ศัตรูได้ยินแม้แต่นิดเดียว อาแปะอั๊วสู้ลื้อไม่ได้จริงๆ”

“อีแพศยา! อั๊วหลงเมตตาลื้อที่แท้ลื้อมันก็เลวพอๆกับแปะของลื้อนั่นแหละ”

“คนเดินบนเส้นทางนี้ได้ยังจะมีคนดีอีกเหรอลื้อเองก็ไม่ต่างกันหรอก”

ไต้เกียวยิ้มเยาะ ฤทธิ์ดึงมีดที่เสียบคาท้องเม่งฮงออก ก่อนเอ่ยเสียงเย็น

“แกควรจะขอบใจฉันนะที่ฉันให้แกได้ตายด้วยมีดเล่มเดียวกับลูกสาวแก”

เม่งฮงตาเหลือกร้องลั่น “ลื้อ! ลื้อเป็นคนฆ่าอาเง็ก!”