ชาติเสือพันธุ์มังกร

น้ำเสียงกราดเกรี้ยวของเม่งฮงไม่ทำให้ฮุ่ยเซี้ยงสะทกสะท้าน เหยียดยิ้ม “ญาติผู้ใหญ่งั้นเหรอ... ลื้อรู้บ้างไหมว่าลับหลังลูกๆ ลื้อดูถูกอั๊วยังไง อาเตี๋ยงนั่นล่ะตัวดีนัก ถ้าอีนับถืออั๊วจริงอีไม่หักหน้าอั๊ว ทิ้งอาไต้เกียวหนีไปกับอีผู้หญิงหยำฉ่านั่นหรอก ความจริงคนที่อั๊วอยากฆ่ามากที่สุดก็คือมัน...อยากฆ่ามากกว่าอาเง็กซะอีก!”

ขาดคำเม่งฮงก็ชกหน้าหุ้นส่วนใหญ่ของแก๊งเลือดกบปาก ตำรวจกรูไปแยกทั้งสอง ฮุ่ยเซี้ยงร้องท้า

“เอาเลยอาฮง! ถ้าอั๊วตายด้วยมือลื้ออั๊วก็ดีใจแต่อั๊วจะบอกอะไรไว้อย่าง...อั๊วไม่ได้ด้อยกว่าลื้อหรอกอาฮง ดูแผลเป็นนี่...แผลที่อั๊วรับมีดแทนลื้อ แต่มีใครเคยรู้ไหม...ไม่มี! เพราะทุกคนจดจำแต่ลิ้มเม่งฮงไม่มีใครเคยรู้จักโอ๊วฮุ่ยเซี้ยง!”

เม่งฮงมองแผลเป็นของฮุ่ยเซี้ยงนิ่งก่อนสะบัดตัวจากพวกตำรวจ เอ่ยเสียงเย็น

“คนอื่นไม่จำแต่อั๊วไม่เคยลืม เพราะลื้อคือตั่วเฮียของอั๊ว...เราคือพี่น้องกัน”

ฮุ่ยเซี้ยงขบกรามแน่น เกือบอ้าปากโต้ถ้าเม่งฮงจะไม่โพล่งออกมาก่อน

“แต่ตั่วเฮียที่อั๊วรู้จักตายไปแล้ว ที่อยู่ต่อหน้าอั๊วตอนนี้คือไอ้เศษสวะที่ทรยศหักหลังพี่น้อง ต่อให้ลื้อขึ้นเป็นใหญ่ได้สำเร็จก็ไม่มีใครจดจำคนอย่างลื้อหรอก... หมัดเมื่อกี้ถือว่าอั๊วเอาคืนให้อาเง็ก”

แววตาแข็งกร้าวของเม่งฮงทำให้ฮุ่ยเซี้ยงเริ่มหวาดจนเม่งฮงนึกสมเพช “ลื้อไม่ต้องกลัว อั๊วไม่ทำอะไรลื้อ หรอก เศษขยะอย่างลื้อไม่คู่ควรเปื้อนมืออั๊ว...นับจากวันนี้ความเป็นพี่น้องร่วมสาบานของเราจบสิ้นกัน!”

ooooooo

รณชิตจัดการแยกผู้ต้องหาทั้งฮุ่ยเซี้ยงและเฮ้งเตี๋ยงจากกันได้ก็แวะไปคุยกับทรงวาดที่บ้าน ข้อสันนิษฐานของเถ้าแก่เสือแห่งเยาวราชที่ว่าฤทธิ์อาจเป็นหนอนบ่อนไส้ทำให้ตำรวจหนุ่มนิ่วหน้าก่อนยืนยันความบริสุทธิ์ของลูกพี่ลูกน้องหนุ่มที่เห็นตั้งแต่เด็กว่าไม่ชอบพวกนักเลง

ทรงวาดนิ่งฟังเก็บข้อมูลก่อนหน้าตึงเมื่อเห็นรณชิตคุยกะหนุงกะหนิงกับปิ่นมุก ปิ่นมุกไม่ได้ คิดอะไรกับตำรวจหนุ่มจึงตัดสินใจพูดกับเขาตรงๆเพื่อความสบายใจของทรงวาด

“ฉันชอบเฮียโฮ่วค่ะ...ฉันไม่อยากทำให้จ่าเข้าใจผิดมากกว่านี้ ถ้าไม่พูดกันตรงๆทิ้งให้คาราคาซัง ฉันว่ามันจะเป็นการทำร้ายจ่ามากกว่า...ขอโทษอีกครั้งนะคะ”